Χωρίς Διαδίκτυο...

 Ο Ομπάμα μάς στηρίζει. Η Μέρκελ το αποδέχεται κι ας μην τη συμφέρει πολιτικά. Μας στηρίζουν και οι Βρυξέλλες. Οι Γάλλοι, εξήγησαν στον Αντωνάκη Σαμαρά ότι η χώρα χρειάζεται συναίνεση. Όλα καλά, μπορούμε να ελπίζουμε; Όχι αναγκαστικά. Γιατί είναι πολλοί αυτοί που δεν στηρίζουν τη χώρα.

Περιλαμβάνουν όχι τους αιώνιους συνωμότες αλλοδαπούς εχθρούς αλλά τους εξ αντιγραφής «αγανακτισμένους», τους δεξιούς, τους αριστερούς και αν πιστέψουμε το προχθεσινό χάπενιγκ, τους περισσότερους βουλευτέςτου ΠαΣοΚ. Ποιοί μένουν; Ειλικρινά, άγνωστος ο αριθμός τους. Αν κρίνουμε από τις υπάρχουσες δημοσκοπήσεις υπάρχουν, δεν είναι λίγοι. Είναι όμως αρκετοί;

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει όσους αντιδρούν στο Μνημόνιο. Σε πολλά σημεία του είναι παράλογα άδικο. Πλήττει τους μεν, όχι τους δε. Τους μεν και τους δε τους γνωρίζουμε. Οι μεν έχουν. Οι δε είναι όσοι δεν έχουν ή έχουν λίγα. Αυτοί είναι οι περισσότεροι. Υπάρχουν και όσοι προσποιούνται. Πρόσφατα ένας ηλικιωμένος ούρλιαζε στη γειτονιά ότι μας απειλεί η πείνα. Η παρέα χαμογελούσε. Όταν έφυγε, μου εξήγησαν ότι η απέναντι μεγάλη πολυκατοικία (στο κέντρο, κοντά στο Σύνταγμα) είναι δική του καθώς και πολλά μαγαζιά και σπίτια στη λεωφόρο Κηφισίας...

Το κακό είναι ότι κανείς δεν μας προτείνει με ρεαλιστικά επιχειρήματα κάτι για το χρέος. Είτε μαζί είτε χώρια, τα 350 δις τα φάγαμε, δεν τα βάλαμε στον τόκο. Πολλά, όχι όλα, τα σπαταλήσαμε. Το ποσοστό της «κλοπής» είναι πονηρά αδιευκρίνιστο.

Τώρα οι δανειστές μάς τα ζητάνε πίσω. Και δεν μας δανείζουν πια δεκάρα. Περιμένουν να δουν πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τα όσα χρωστάμε για να μας επιτρέψουν να χρωστάμε περισσότερα. Και μας λένε συνεχώς «κόψτε δαπάνες» όπως θα έλεγαν «κόψτε το λαιμό σας». Είναι άθλιοι; Όσο όλοι οι δανειστές όταν κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους. Το «δανεικά κι αγύριστα» ισχύει μόνο για κατά φαντασία οικονομολόγους, δεν ισχύει διεθνώς. Με μόνη εξαίρεση ένα μικρό χαριζόμενο τμήμα του χρέους μερικών από τις πιο φτωχές χώρες της Γης. Δεν ανήκουμε σε αυτές.

Αν δουλέψουμε με πείσμα όλοι μαζί (δεν αναφέρομαι στον πολιτικό κόσμο) μπορεί σε μερικά χρόνια κάτι να γίνει, με την ενίσχυση και των εταίρων. Με νέες θυσίες; Αν είναι δίκαιες, ναί! «Ξεπουλώντας» και τα όσα «μας» ανήκουν; Και πότε ο καθένας από μας αισθάνθηκε όχι ιδιοκτήτης αλλά έστω απλός πολίτης που του πρέπει ο σεβασμός στις σχέσεις του με τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ ή όποια άλλη ΔΕΚΟ;

Συνεπώς, ας μου επιτραπεί να μην θαυμάζω λαϊκίστικα τους όποιους λαϊκιστές. Με ή χωρίς μουσικές υποκρούσεις, «κοινωνικά» διαδικτυωμένους και μη.
Ρ.Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ