Μέσα στα τόσα που μας επιφύλαξε το καλοκαίρι αυτό, να και κάτι ανακουφιστικό. Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία ανέστειλε τις κινητοποιήσεις της και έτσι η εικόνα του ναυτεργάτη που κρατάει με τα δόντια το πλεούμενο σαν τον Κυναίγειρο δεν θα στοιχειώσει τις προσδοκίες των αδειούχων. Αδειούχοι, τρόπος του λέγειν, γιατί τα ψιλά μας φέτος δεν μας βγάζουν ούτε ίσαμε την Κούλουρη. Οι μόνοι που του δίνουν να καταλάβει είναι οι Κεντροευρωπαίοι οι οποίοι καταφθάνουν για να ισοφαρίσουν κάπως τις κακές εντυπώσεις από τη λιτότητα που μας ενθαρρύνουν να εφαρμόσουμε.
Κι όμως, στις αφίξεις και στα check in σκάει μύτη ένα άλλο είδος τουρίστα, που άλλοτε ακουγόταν μόνον σαν ανέκδοτο. Φοιτητοπαρέες από τα Τίρανα, τέκνα των γονιών τους που πρόκοψαν στην Ελλάδα και ξαναγύρισαν στον τόπο τους ν' ανοίξουν τη δική τους δουλειά, αποβιβάζονται στην Αθήνα με τα αεροπλάνα της γραμμής ή με κουρσάκια ιδιωτικά, πανέτοιμοι να αφεθούν στη σαγήνη του ελληνικού καλοκαιριού. Μου τα διηγούνται δυο φίλοι μου, η Μπρούνα και ο Φρέντι, που δεν προλαβαίνουν να υποδέχονται και να τους κάνουν τον ξεναγό στα ωραία μας. Και ενώ σπανίως ταλαιπωρώ τον πλησίον μου με ενοχλητικά «πώς και γιατί», αυτή τη φορά η περιέργειά μου έχει φτάσει στα μη περαιτέρω. Πόσο μένουν; Πόσα χαλάνε; Πού πάνε; Τι λένε για μας; Τι τους αρέσει; Τι δεν τους αρέσει; Τι ψωνίζουν; Μιλάνε ελληνικά; Ψάχνουν για μπουζούκια ή πάνε καρφωτοί στο Μουσείο της Ακρόπολης;
Σε όλα αυτά η Μπρούνα και ο Φρέντι μού απαντούν διατηρώντας και κάποιες επιφυλάξεις γιατί τόσα χρόνια στην Ελλάδα έχουν χάσει την ευκολία να μεταφράζουν αυτόματα τη σκέψη και τα συναισθήματα των συμπατριωτών τους. Ασφαλώς τα μπουζούκια είναι ο «προορισμός νάμπερ ουάν», ενώ το πάθος τους για την Παπαρίζου έχει σκεπάσει τη μονομανία των γονιών τους για τη Γλυκερία. Γρήγορα όμως υποκύπτουν στα τραπεζάκια της Πλατείας Κολωνακίου, της Πλάκας και στις υπαίθριες ταβέρνες των Πετραλώνων, ενώ ουκ ολίγοι δέχονται μια ξενάγηση στα μπαράκια της Πλατείας Μαβίλη και μετά πάνε και ξαναπάνε μόνοι τους. Για τα κορίτσια, η ακατανίνητη έλξη του Zara και των πολυκαταστημάτων του κέντρου είναι must ενώ για τους νεαρούς οι νυχτερινοί δρόμοι της Αθήνας με τις ακροβολισμένες πεταλουδίτσες είναι πραγματική αποκάλυψη. Γιατί, όπως μου εξηγούν οι φίλοι μου, στην Αλβανία ο αγοραίος έρωτας δεν βγαίνει ποτέ στον δρόμο κι αυτό είναι κάτι που τους εντυπωσιάζει και το χαζεύουν με το στόμα ανοιχτό.
Οπως μου διηγούνται οι πηγές μου, με το ζόρι τους κρατούν από το να χαρτζιλικώνουν τα πρεζάκια της μείζονος περιοχής Ομονοίας και να σπεύδουν σε βοήθεια όποτε δουν κάποιο να τρικλίζει. Γιατί στα Τίρανα τέτοια δράματα δεν υπάρχουν, σε κοινή θέα τουλάχιστον, κι αυτό είναι κάτι που τους στενοχωρεί και τους παραξενεύει.
Κατά τ' άλλα, οι φοιτητές από τα Τίρανα δεν φτάνουν στην Ακρόπολη απληροφόρητοι. Κάθε άλλο. Συχνά μάλιστα ξέρουν περισσότερα από τον δραγουμάνο τους για τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή ενώ κάποιοι επεκτείνουν την αφήγηση στο κοινό ρωμαϊκό και οθωμανικό παρελθόν των Βαλκανίων. Να μην ξεχάσω να τσεκάρω τι γνωρίζουν επ' αυτού οι δικοί μας φοιτητές του Ιστορικού - Αρχαιολογικού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.