Πού είναι η αλλαγή;

Ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠαΣοΚ κέρδισαν τις εκλογές του 2009 με βασικό σύνθημα την αλλαγή πορείας για τη χώρα· τη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας. Δύο χρόνια μετά οι πολίτες δεν έχουν δει αυτή την αλλαγή.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή αναγκάστηκε να κολυμπήσει στα βαθιά προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Η προσπάθεια αυτή ωστόσο για να πετύχει θα πρέπει να ικανοποιεί το αίσθημα δικαιοσύνης των πολιτών. Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με γενικευμένη κοινωνική αναταραχή και να εκφυλιστεί σε μια διευθέτηση της αναπόφευκτης λιτότητας ανάλογα με τη διαπραγματευτική δύναμη κάθε κοινωνικής ομάδας.

Μέχρι στιγμής και σε ό,τι συνιστά την καθημερινότητα των πολιτών, στην πράξη δεν έχει αλλάξει τίποτα. Οι Εφορίες λειτουργούν όπως λειτουργούσαν, οι Πολεοδομίες και τα Νοσοκομεία το ίδιο:
η γραφειοκρατία, η διαφθορά και τελικά η αδιαφορία για την εξυπηρέτηση του πολίτη εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν το Ελληνικό Δημόσιο.

Εχουν γίνει φυσικά μεταρρυθμιστικές προσπάθειες στα ταξί, στα φορτηγά, στα φαρμακεία, στη συνταγογράφηση - προσπάθειες που παρά τις αντιδράσεις είχαν ευρύτερη κοινωνική στήριξη. Παραμένουν όμως η εξαίρεση και πάντως δεν έχουν οδηγήσει ακόμα σε χειροπιαστές αλλαγές. Αντιθέτως άλλες ρυθμίσεις, υπό το κράτος της ανάγκης ασφαλώς, όπως οι ρυθμίσεις χρεών ή τα αυθαίρετα, επιτείνουν την αίσθηση πως στην Ελλάδα δεν αλλάζει ποτέ τίποτα.

Αλλά βέβαια σε συμβολικό επίπεδο το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να καθαρίσει τα του οίκου του, αλλά και να συγκρουστεί όχι μόνο με τις συντεχνίες αλλά και τους θυλάκους του πολιτικού χρήματος που εξασφαλίζουν προνόμια και επιρροή στα παρασκήνια. Οι αρχικές προσπάθειες για ένα διαφορετικό ήθος της εξουσίας, το «open gov» ή τα υβριδικά υπουργικά αυτοκίνητα, παρέμειναν γραφικότητες. Η κάθαρση στη Βουλή ήταν όπως όλοι περίμεναν μια άγονη καρικατούρα. Κι ακόμα και σήμερα δεν έχει υπάρξει μια ξεκάθαρη δέσμευση έστω για την οριστική κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Απορεί κανείς γιατί ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αδιαφορεί τελείως για την πολιτική; Απορεί κανείς γιατί σε πολλούς νέους η υπεράσπιση των αξιών και των πεπραγμένων στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία φαντάζει τελείως υποκριτική;

Το παράδοξο είναι ότι στο ΠαΣοΚ δεν το καταλαβαίνουν. Ακόμα και τώρα μέσα στην κυβέρνηση διεξάγεται διάλογος για το αν και με τι ρυθμούς θα πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις«να μη συγκρουστούμε με όλους» είναι ο συνηθισμένος αντίλογος. Οσο για την Κοινοβουλευτική Ομάδα, συχνά αντιδρά δικαιολογημένα, ακόμα συχνότερα όμως λειτουργεί σαν κουτί παραπόνων κάθε μικροσυμφέροντος που θίγεται. Σαν να μην καταλαβαίνουν ότι αν δεν αποκτήσει καθαρή μεταρρυθμιστική ταυτότητα το ΠαΣοΚ δεν έχει μέλλον.

Πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την Παιδεία, όπως και πριν από τη σύγκρουση για τα ταξί, πολλοί εξέφραζαν τον φόβο ότι ανοίγονται άσκοπα μέτωπα την ώρα που το μείζον είναι η οικονομία. Οι εξελίξεις μέχρι στιγμής πείθουν για το αντίθετο. Αρκεί να υπάρξει συνέχεια και το μαχαίρι να κόβει προς όλες τις κατευθύνσεις: και κάτω, αλλά και πάνω.
Παν. Καψής-ΤΟ ΒΗΜΑ