Έχουν άδικο!

Ο κ. Γ. Παπανδρέου, ο κ. Ευ. Βενιζέλος και µερικοί άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες έκλεψαν λίγες ηµέρες, σπαστές και αυτές, για να µπορέσουν να ηρεµήσουν σε κάποια παραλία. Το θέµα αυτό (µε πρωτοβουλία τίνος;) έγινε ακόµη και πρωτοσέλιδο, γιατί οι κυβερνητικοί είχαν δηλώσει ότι «εφέτος διακοπές γιοκ». Ψάχνανε έτσι τον Πρωθυπουργό σε διάφορα νησιά, κι ας ήταν τόσο συχνά στην Αθήνα, και χρησιµοποίησαν και φωτογραφίες αρχείου για να µας πείσουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αναίσθητοι, δεν σκέφτονται τον λαό που υποφέρει (τον ∆εκαπενταύγουστο;), διασκεδάζουν κρυπτόµενοι µπας και κάποιοι αγανακτισµένοι τους κράξουν...

Μπορεί κάποιος να προσάψει στην κυβέρνηση δισταγµούς ως προς τις µεταρρυθµίσεις και υποχωρήσεις µπροστά στη µεγάλη κοινωνική πίεση των συντεχνιών. Αλλά δεν έχει συµµάχους (µοναδική εξαίρεση η υπό όρους συναίνεση της Ν∆ για τα πανεπιστήµια), ενώ το µνηµόνιο, το Μεσοπρόθεσµο και πολλές δοµικές αλλαγές θίγουν τον µεγαλύτερο αριθµό των ψηφοφόρων της.
Αδιαφόρησε για το πολιτικό κόστος και αυτό αξίζει κάθε σεβασµό. Τον εκδηλώνουν όµως µόνον οι εταίροι της χώρας για τον Πρωθυπουργό και τους αρµόδιους υπουργούς του. Το παράδειγµά του ακολουθούν στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και τώρα και στη Γαλλία, µε το νέο πρόγραµµα λιτότητας ύψους 12 δισ. ευρώ κι ας ετοιµάζονται για προεδρικές εκλογές το 2012. Κοινό αίτιο; Η κρίση δανεισµού. Και το άγχος της υποβάθµισης και της πτώχευσης.

Είναι «διαβαστερά» διάφορα βιβλία και άρθρα επιφανών οικονοµολόγων για την κρίση. Με σωστές παρατηρήσεις για το παρελθόν, αλλά µε ανεδαφικές προτεινόµενες λύσεις: τον κόσµο τον κυβερνάνε πλέον οι «δυνάµεις της αγοράς», η ροή του χρήµατος εξαρτάται από τις εκθέσεις των ανεξέλεγκτων «οίκων αξιολόγησης», που δεν δίστασαν καν να υποβαθµίσουν τις ΗΠΑ και πρόσφατα την Ιαπωνία, ενώ την εξουσία, µε τη θέληση δυστυχώς των πολιτών, την ασκούν σχεδόν παντού οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι. Ολοι αυτοί διαθέτουν το χρήµα. Και όπως µάθαµε να ζούµε µε δανεικά, χωρίς αυτό το χρήµα πάµε χαµένοι. ∆εν «πρόδωσε» ο ισπανός Σοσιαλιστής Θαπατέρο, ο πορτογάλος σύντροφός του Σόκρατες, ή, παρά τις επικείµενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία (2012), ο Συντηρητικός Φιγιόν. Μήτε φυσικά ο Γιώργος Παπανδρέου. Η διαφορά µας µε την Πορτογαλία και την Ισπανία είναι η πολυκοµµατική συναίνεση για τις θυσίες.

Αλλά εδώ έχουµε Σαµαρά και ∆ίκτυο 21... Μήτε καν Νέα ∆ηµοκρατία.

Εχουν πειστεί πολλοί Ελληνες – η πλειονότητα ασφαλώς – ότι τα δυσάρεστα οφείλονται στους πολιτικούς και όχι στο γεγονός ότι κοιµόµαστε όπως στρώσαµε συλλογικά και χαζοχαρούµενα. Πιστεύουν πολλοί ότι κακό όνειρο είναι η λιτότητα των µνηµονίων και ότι αρκεί λίγη πονηριά και η καταδίκη των πολιτικών, την οποία επιδιώκουν όσοι τους λοιδορούν και τους συκοφαντούν, για να δούµε ξανά Θεού πρόσωπο. Εχουν άδικο!
Ρ. Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ