Οι καμπάνες χτυπάνε

Διαπιστώνουμε όλοι τα γνωστά: οι δανειστές μας πνίγουν, αξιώνουν συνεχώς και επιτακτικά νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, νέα μέτρα για την «απελευθέρωση» της αγοράς χωρίς απελευθέρωση των εργαζόμενων.

Με αποτέλεσμα μια όλο και πιο βαθιά ύφεση που μεγιστοποιεί τα χρέη, μια εκρηκτική ανεργία, μια γενικευμένη κατήφεια που απαγορεύει κάθε πρόοδο.

Η πρώτη αντίδραση είναι ανάλογη με τις κραυγές των «αγανακτισμένων»: ένα βροντερό και εθνικά υπερήφανο «όχι». Κυρίως όταν μερικοί πρόσφατοι ευρωπαίοι «εταίροι» αξιώνουν για τη συμμετοχή τους στις περίφημες «αποφάσεις» της 21 Ιουλίου, όσα αξιώνουν από τον κάθε πεινασμένο φουκαρά οι σαράφηδες της Ομόνοιας : ενέχυρα. Λες και δεν φτάνουν οι τόσο σκληροί και συνεχώς χειρότεροι όροι του μνημονίου.

Το ιδανικό θα ήταν να τους πούμε απλά και τίμια «φευγάτε», να φορτώσουμε στο πρώτο αεροπλάνο την Τρόικα και τις δόσεις της, ίσως και τους δικούς μας πολιτικούς και να αναγκάσουμε έτσι την Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει παγκόσμια τις ντροπές της και την αποτυχία της. Αυτά προτείνουν, άμεσα ή έμμεσα, διάφοροι βαρύγδουποι καθηγητές που μας κούφαναν ως τις αρχές Αυγούστου στην «κάτω πλατεία» Συντάγματος, σε ακροατήρια που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκεντρώσουν στις σχολές τους, πολιτικοί που χειροκροτούσαν όσους μούτζωναν τη Βουλή και μερικοί παπάδες των ματσωμένων ράσων...

Και μετά, θα κάναμε τι;  Μιαν άλλη πολιτική, σύμφωνοι, αλλά ποια και με ποια μέσα; Η «επαναδιαπραγμάτευση» προϋποθέτει ότι τη δέχονται και οι συνομιλητές - δανειστές μας που ως τώρα την απορρίπτουν. «Σοσιαλισμό» σε παγκόσμια εκδοχή που ονειρεύεται το κουκουέ ή αντικαπιταλιστικές «ανατροπές» που ονειρεύεται ο Σύριζα;.

Όχι, λένε πολλοί, Ανάπτυξη : αλλά με ποιά κεφάλαια;

Κανένας εκτός από τους εταίρους της Ευρωζώνης δεν μας δανείζει - και αυτοί με το στανιό, φαντάσου να μέναμε και με μια σε συνεχή υποτίμηση δραχμή! Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποιό θα μπορούσε να είναι το νόημα πρόωρων εκλογών εκτός (και φυσικά ίσως, γιατί σιγουριά δεν υπάρχει) από την εκπλήρωση του πόθου του Αντωνάκη Σαμαρά «να κυβερνήσει» έστω και σε ερείπια · με τους σκοτεινούς φίλους του...

Το συμπέρασμα είναι η απελπισία του αδιέξοδου, η φυγή των νέων στο εξωτερικό (αν δεν είχαμε ενταχτεί στην Ένωση θα είχαν την ίδια τύχη με τους εδώ Πακιστανούς...) η προϊούσα φτώχεια;

Θα μπορούσε να ήταν κάτι το διαφορετικό αν αποφασίζαμε να παρατήσουμε τα μοιρολόγια, να ανασκουμπωθούμε, όπως το έπραξαν στο πρόσφατο παρελθόν οι Φινλανδοί, οι Τούρκοι και τόσοι άλλοι. Κι αν κυριαρχούσε στο πασοκικό «γκουβέρνο» μια πολιτική ισότητας και δικαιοσύνης στις θυσίες για να πειστούν όλοι ότι κάτι μπορεί να γίνει. Πότε;

Εναπόκειται στην εξουσία να απαντήσει και να εμπνεύσει. Οι καμπάνες χτυπάνε!
Ρ. Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ