Ένα χαμόγελο...

Ένας άνθρωπος εργαζόταν  στο Ταχυδρομικό Γραφείο, και η εργασία του ήταν

να διαχειρίζεται όλα τα γράμματα που είχαν δυσανάγνωστες διευθύνσεις.

Μια μέρα, ήρθε μια επιστολή προς τον Θεό, με τρεμάμενο γραφικό χαρακτήρα, χωρίς διεύθυνση.

Σκέφτηκε ότι θα πρέπει να την ανοίξει για να δει περί τίνος επρόκειτο.

Η επιστολή είχε ως εξής:

Θεέ μου, είμαι μια ηλικιωμένη 83 ετών, που ζει με μια πολύ μικρή σύνταξη.

Χθες κάποιος έκλεψε το πορτοφόλι μου. Είχα 100 ευρώ σε αυτό,

που ήταν όλα τα λεφτά που είχα μέχρι την επόμενη πληρωμή της σύνταξής μου.

Την ερχόμενη Κυριακή είναι Χριστούγεννα, και έχω προσκαλέσει  δύο από τις φίλες μου για φαγητό.

Χωρίς αυτά τα χρήματα, δεν έχω τίποτα για να αγοράσω τρόφιμα,

δεν έχω οικογένεια να ζητήσω χρήματα  και είσαι η μόνη μου ελπίδα.

Μπορείς  σε παρακαλώ να με βοηθήσεις;

Σε ευχαριστώ

Μαρία

Ο ταχυδρομικός υπάλληλος συγκινήθηκε. Έδειξε την επιστολή σε όλους τους συνάδελφους του.

Ο κάθε ένας άνοιξε το πορτοφόλι του και έδωσε μερικά ευρώ.

Μάζεψαν όλα και όλα 95 ευρώ, τα έβαλαν σε ένα φάκελο και τα έστειλαν στην ηλικιωμένη.

Το υπόλοιπο της ημέρας, όλοι οι εργαζόμενοι ένοιωθαν μια ζεστή αίσθηση στη σκέψης της ηλικιωμένης

και στο δείπνο που θα είναι σε θέση να μοιραστεί με τις φίλες της.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν. Λίγες ημέρες αργότερα,

μια άλλη επιστολή ήρθε από την ίδια ηλικιωμένη προς τον Θεό.

Όλοι οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν γύρω, ενώ το γράμμα ανοίχτηκε.

Έλεγε:

Θεέ μου, πώς μπορώ να σε ευχαριστήσω ποτέ αρκετά,  για αυτό που έκανες για μένα;

Λόγω του δώρου της αγάπης σου, μπόρεσα να ετοιμάσω ένα υπέροχο  δείπνο για τις φίλες μου.

Είχαμε μια πολύ ωραία βραδιά και είπα στις φίλες μου για το υπέροχο δώρο σου.

Με την ευκαιρία, να σου πω ότι έλειπαν 5 ευρώ.

Μάλλον θα τα βούτηξαν αυτοί οι αλήτες του ταχυδρομείου…
asimonis.wordpress.com