Χιούμορ αθάνατο

Το γέλιο είναι υγεία ψυχική και σωματική. Αιματώνονται οι πνεύμονες, μπαίνει οξυγόνο, λειτουργεί καλύτερα η καρδιά, έρχεται ευεξία, ανεβαίνει το ηθικό, επιδρά καλά στις αρρώστιες, λιγοστεύει τις ψυχοσωματικές παθήσεις.

Το πραγματικό γέλιο φέρνει χαρά, γαλήνη, ειρήνη, συμφιλίωση. Το γέλιο χαλαρώνει το στρες.

Τα παιδιά γελάνε περισσότερο επειδή έχουν λίγες έγνοιες και αναπαυμένη ψυχή.

Οι μεγάλοι άνδρες (πραγματικοί) ακόμα και μπροστά στον θάνατο είναι γαλήνιοι και γελαστοί.

Ο Σωκράτης πριν πιει το κώνειο το χαρακτήρισε φιλικό ποτήρι, κέρασμα από τους Αθηναίους.

Το γέλιο ταιριάζει στους πολιτισμένους, στους

καλλιεργημένους, στους πνευματικά ανώτερους.

Οι άγριοι λαοί δεν είχαν χιούμορ.           

Το Χιούμορ είναι από την Ελληνική λέξη χυμόρ = χυμός (Αριστοτέλης «Περί Ψυχής»).

HUMOR = από το χυμόρ = χυμός. (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό «ς» προφέρεται ως «ρ».  Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).

Η πρώτη αναγωγή της προέλευσης του αγγλικού όρου humor γίνεται στην «περί των χυμών του σώματος» θεωρία του Ιπποκράτη. Βάσει αυτής της ιατρικής θεωρίας υφίστανται τέσσερις κράσεις, που κάθε μία έχει σχέση με την επικράτηση ενός από τους τέσσερις χυμούς του ανθρώπινου σώματος (χολή, φλέγμα, μέλαινα χολή, αίμα). Όταν υπάρχει αρμονική μίξη των χυμών του σώματος, ο άνθρωπος είναι υγιής και με καλή διάθεση. Από την ευβοϊκή διάλεκτο το «χυμόρ» πέρασε στη λατινική γλώσσα ως «(h)umor» και σήμαινε, εκτός από το υγρό, την υγρασία, τον χυμό, και τη διάθεση.

Ο γέλως, ως ευεργετική δύναμη, ελατρεύετο στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Λυκούργος πρώτος έφτιαξε άγαλμα της Θεότητος του Γέλωτος στη Σπάρτη, αναφέρει ο Πλούταρχος.

Και οι Θεσσαλοί τον ετιμούσαν τον γέλωτα αρκετά.

Στο Βρετανικό Μουσείο εκτίθεται αγγείο του Γέλωτος με τη φράση: «Γέλως καλός». 

Υπάρχει ένα καλό βιβλίο: «Ο ΓΕΛΩΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ»  και σας το προτείνω. (Κεντρική διάθεση «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ»).

.

Ο Διογένης, βλέποντας κάποιον να δείχνει ερωτευμένος με μια πλούσια γριά, είπε: «Σε αυτή, δεν κάρφωσε τα μάτια του, αλλά τα δόντια του».

Κάποια άλλη στιγμή ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα κι όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο, εκείνος απάντησε «εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων».

Και, κάποτε, ζητώντας βοήθεια από κάποιον, του είπε: «Αν έδωσες σε άλλον, δώσε και σε μένα.  Αν δεν έδωσες σε κανέναν, τότε άρχισε από μένα».

Όταν ένας φαλακρός άρχισε να τον βρίζει, ο Διογένης τού είπε: «Δε σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα "μπράβο" στις τρίχες σου, διότι απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε ως αμοιβή 500 δραχμές και ο πατέρας άρχισε τα παζάρια θεωρώντας το ποσό υπερβολικό.

«Με τόσα χρήματα θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο», είπε. «Αγόρασε», του απάντησε ο Αρίστιππος. «Έτσι θα έχεις δύο».

Και όταν κάποιος του είπε ότι η Λαΐδα (η γνωστή εταίρα) δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται, εκείνος του αποκρίθηκε: «Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».

Κάποιος κλώτσησε τον Σωκράτη, χωρίς ο τελευταίος να αντιδράσει. Οι σύντροφοί του ταράχτηκαν και τον ρώτησαν πώς ανέχεται, άπραγος, μια τέτοια συμπεριφορά κι εκείνος τους απάντησε: «Αν με κλωτσούσε γάιδαρος μήπως θα έπρεπε να του ανταποδώσω την κλωτσιά;».

Κι όταν ρωτήθηκε αν είναι καλό να παντρεύεται κανείς ή όχι απάντησε: «Ό,τι από τα δυο κι αν κάνει κάποιος, θα μετανιώσει».

Κάποιος ταξιδιώτης ρώτησε έναν μάντη «Πώς είναι η οικογένειά του;». Ο μάντης απάντησε «Όλοι καλά, το ίδιο κι ο πατέρας σου».  Ο ταξιδιώτης επισήμανε πως ο πατέρας του έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Και ο μάντης του είπε: «Εννοούσα τον πραγματικό σου πατέρα...».

Όταν κάποιος έβαλε πάνω σε μια ασπίδα τη νεκρή, αλλά γλωσσού και καβγατζού, όσο ζούσε, σύζυγό του για να την πάει στο νεκροταφείο, οι φίλοι του αναρωτήθηκαν για την επιλογή της ασπίδας. Κι εκείνος απεφάνθη: «Της άρεσαν οι μάχες».

Ένας φλύαρος κουρέας ρώτησε τον βασιλιά Αρχέλαο:  «Πώς θέλεις να σε κουρέψω;» και ο βασιλιάς τού απάντησε: «Σιωπηλός».

Μια μέρα ο Φωκίωνας διαφωνούσε, όπως συνήθιζε, άλλωστε, με όλους πάνω σε πολιτικά θέματα. Εκείνη τη φορά όμως, όταν μίλησε στην Εκκλησία του Δήμου, όλοι ασπάστηκαν τις ιδέες του. Απορημένος γύρισε προς τους φίλους του και τους ρώτησε: «Μήπως είπα σήμερα κάποια ανοησία, χωρίς να το καταλάβω;».

Νίκος Μπατσικανής