Πατριώτες με το αζημίωτο

Να συμφωνήσουμε ότι το ιδανικό θα ήταν να διαγράψουν όλο το χρέος, να μάς έδιναν περί τα διακόσια δισ. για τα έξοδά μας μέχρι το 2020 και χωρίς να ρωτάνε πολλά, πολλά. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό για την εθνική μας κυριαρχία, η οποία πλήττεται αφάνταστα κάθε φορά που η τρόικα ρωτάει τι κάναμε την προηγούμενη δόση και ζητάει συγκεκριμένες ενέργειες για τα λεφτά της επόμενης. Για πολλούς -πολύ αριστερούς, ή πολύ δεξιούς- η εθνική κυριαρχία δεν πλήττεται όταν έχεις απλωμένο το δεξί χέρι στη ζητιανιά· ενισχύεται με το αριστερό υψωμένο σε γροθιά.
Με μια τέτοια συμφωνία θα ήμασταν εθνικώς υπερήφανοι και προπαντός ανεξάρτητοι να συνεχίσουμε τις, α λα ελληνικά, «αναπτυξιακές πολιτικές». Οι δημόσιοι υπάλληλοι, για
παράδειγμα, θα έπαιρναν και ένα επίδομα «τήρησης του ωραρίου», λεφτά που θα έμπαιναν στην αγορά και θα στήριζαν την ελληνική επιχειρηματικότητα, δουλειά της οποίας είναι να πουλά ακριβά τα προϊόντα που παράγουν στο εξωτερικό. Διάφορα κανάλια θα έπαιρναν 500 εκατομμύρια επιπλέον θαλασσοδάνεια· τα κόμματα θα επιμηκύναν το χρέος τους στις κρατικές τράπεζες μέχρι το 2100· οι καταναλωτές θα πλήρωναν διά των ισολογισμών την επιβίωση δεκάδων εφημερίδων· θα πολλαπλασιάζονταν οι 26 εταιρείες δημοσκοπήσεων που έχουμε· θα ήταν ευχαριστημένοι οι ταξιτζήδες να πουλούν ακριβά τις άδειες που τους παραχώρησε το κράτος και οι φαρμακοποιοί θα συνέχιζαν να κληροδοτούν στα παιδιά τους τις χρυσές άδειες. Μέχρι και στους αγρότες θα μπορούσαμε να ξαναδώσουμε 500 εκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεις. Ποιος δεν θέλει τέτοια εθνική ανεξαρτησία; Με μια προϋπόθεση, φυσικά. Να είναι εντός του πάρτι. Γιατί οι εκτός απλώς πληρώνουν...
Είναι πολλοί που σχίζουν τα ιμάτιά τους για την «οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης». Υποστηρίζουν ότι αν υπήρχε κοινή οικονομική πολιτική στην Ευρωζώνη δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε. Πολύ σωστά. Δεν θα βρισκόμασταν εδώ διότι θα είχαμε επιτήρηση πριν διογκώσουμε τα ελλείμματα που μας έφτασαν στο χείλος της χρεοκοπίας. Αυτό που δεν λένε είναι ότι η οικονομική διακυβέρνηση δεν έχει μόνο ένα σκέλος. Δεν είναι μόνο αλληλεγγύη των χωρών-μελών, έχει και τις υποχρεώσεις· επιπλέον αυτών που συμφωνήσαμε στο Μάαστριχτ και δεν τηρήσαμε. Ενα κοινό υπουργείο Οικονομικών δεν θα ήταν σαν το ελληνικό. Δεν θα είχε μόνο δαπάνες, θα είχε και εφορίες που θα έκαναν τη δουλειά τους, η οποία θα ήταν να μαζεύουν έσοδα για την Ευρώπη και όχι για τους εφοριακούς. Μπορούμε να φανταστούμε πόση εθνική ανεξαρτησία θα έχαναν σε αυτή την περίπτωση οι φοροφυγάδες; Δουλειές που εγχωρίως κλείνονται με ένα δεκαχίλιαρο σε φακελάκι, δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Αυτό κι αν είναι πλήγμα στις παραδόσεις του έθνους...
Υπάρχουν δύο τύπου μεμψιμοιρίες για τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Εκείνες των αφελών που μαγεύονται από κούφιες λέξεις και μεγάλα συνθήματα κι εκείνες των ανθρώπων που ήθελαν τη χώρα να κάνει business as usual. Είναι οι ίδιοι -πολιτικοί, εκδότες, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές κ. λπ. - που μας οδήγησαν ώς εδώ θέλουν να κερδοσκοπήσουν στην καταστροφή. Ομως ο δρόμος της οικονομικής ανάταξης και της παραγωγικής αναδιάρθρωσης είναι ο μόνος που έχουμε, όσο κι αν σκούζουν αυτοί που χάνουν τους μηχανισμούς σίτισης και πλουτισμού από τον κράτος. Γι’ αυτό καλά είναι να κλείσουμε τα αυτιά μας και να αδράξουμε την ευκαιρία. Οσο την έχουμε ακόμη.
Tου Πασχου Mανδραβελη-Καθημερινή