Το ελληνικό 1989

Το 1989, μαζί με τα καταρρεύσαντα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν ιδέες, αντιλήψεις και ζωές πλανημένες. Πρόσωπα βέβαια και σίγουρα για τα πιστεύω τους, είδαν σε ελάχιστο χρόνο να καταρρίπτονται πεποιθήσεις μιας ζωής, υπέστησαν ήττα προσωπική, βίωσαν την κατεδάφιση της συνείδησής τους. Πολλοί τότε στον Δυτικό Κόσμο και στην Ελλάδα συγκλονίστηκαν και βίωσαν την απόλυτη απογοήτευση.
Αρκετοί αποσύρθηκαν, άλλοι μετακινήθηκαν κι άλλοι απλώς αρνήθηκαν την πραγματικότητα, μένοντας προσκολλημένοι, μέχρι γραφικότητας, στις μνήμες του ηρωικού παρελθόντος. Τηρουμένων των
αναλογιών, το 2012 ζούμε το ελληνικό 1989. Πλήθος πολιτικών στελεχών, αλλά και πολιτών που πίστεψαν και αφιερώθηκαν στην «αλλαγή», βιώνουν την κατάρρευση μιας ζωής. Κακά τα ψέμματα, στελέχη που επί τριάντα και πλέον χρόνια υπηρέτησαν ένα σύστημα ιδεών και αντιλήψεων ζουν αυτό τον καιρό σε συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης.

Οι περισσότεροι που ακόμη κυριαρχούν στο πολιτικό στερέωμα εισήλθαν στον πολιτικό στίβο από τα πρώιμα νιάτα τους. Φοιτητές ακόμη βρέθηκαν να κινούνται δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα όταν επικράτησε το κίνημα της αλλαγής έγιναν σύμβουλοι, γραμματείς, νομάρχες, διέτρεξαν την ιεραρχία του κράτους και της πολιτικής και έφθασαν σήμερα να είναι υπουργοί και να διαχειρίζονται την εξέλιξη του ονείρου σε εφιάλτη. Οσο κι αν ο κυνισμός πολλούς έχει καταλάβει, δεν αρκεί για να τους προστατεύσει από την κατάρρευση του εσωτερικού τους κόσμου. Γι'αυτό κι οι αντιδράσεις των περισσοτέρων είναι ακραίες, αλόγιστες και εν πολλοίς ανεξήγητες.

Ας μην γελιούνται ωστόσο. Επιμένοντας να παλεύουν με τον εαυτό τους, κινδυνεύουν οι περισσότεροι με αυτοεξευτελισμό και αυτοακύρωση. Είναι προτιμότερη η αποχώρηση και η σιωπή. 
Αν. Καρακούσης-ΤΟ ΒΗΜΑ