Επιτέλους μια μεταρρύθμιση

Επανειλημμένα έχω υποστηρίξει ότι η μοναδική σοβαρή μεταρρύθμιση που έγινε μεταπολιτευτικά είναι τα ΚΕΠ που δημιούργησε ο Μπένος για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Ωστόσο, εδώ και μερικές μέρες βιώνουμε και μία άλλη, η οποία μάλιστα δεν προβλέπεται από τα Μνημόνια της τρόικας, ούτε και προωθείται από την κυβέρνηση. Εννοώ το «Κίνημα της Πατάτας». Γιατί δεν είναι υπερβολή πως η παρέα που το ξεκίνησε από την Κατερίνη, δρομολόγησε διαδικασίες και πρωτοβουλίες που οδηγούν στην επίλυση ενός προβλήματος, το οποίο όλες οι κυβερνήσεις, οι αρμόδιοι υπουργοί αλλά και το συνεταιριστικό κίνημα της μεταπολίτευσης αποδείχθηκαν ανίκανοι ν' αντιμετωπίσουν.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που
έγινε προσπάθεια να «επικοινωνήσουν» οι παραγωγοί με τους καταναλωτές χωρίς την παρέμβαση των μεσαζόντων, αλλά αυτήν τη φορά το εγχείρημα διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις να επιτύχει και να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας αγοράς που θα εξασφαλίζει σημαντικά μεγαλύτερες τιμές στους παραγωγούς και εξίσου σημαντικά χαμηλότερες στους καταναλωτές. Και η βασικότερη από τις προϋποθέσεις αυτές, ο καταλύτης σ' όλη αυτή την ιστορία, είναι το Διαδίκτυο.
Λογικό δεν είναι; Οταν μια ιδέα που ξεκινά από κάπου στον κόσμο καταφέρνει να κινητοποιήσει μέσω του Διαδικτύου εκατομμύρια πολίτες ανά την υφήλιο, δεν είναι φυσιολογικό να έχει αναλογικά το ίδιο αποτέλεσμα μια πρωτοβουλία που επιτρέπει σε παραγωγούς και καταναλωτές ν' απαλλαχθούν από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων; Συχνά η λύση στο πιο δύσκολο πρόβλημα είναι τόσο απλή όσο και το αβγό του Κολόμβου.
Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η κρίση θ' αποδεικνυόταν η αφορμή, αν όχι και η ευκαιρία, να λυθούν προβλήματα δεκαετιών. Η πράξη τούς δικαιώνει. Ιδιαίτερα όταν αποδεικνύεται ότι σ' αυτό τον τόπο υπάρχουν άνθρωποι που πασχίζουν να βρουν -και βρίσκουν- εποικοδομητικές διεξόδους στα προβλήματα όχι μόνο τα δικά τους, αλλά του τόπου γενικότερα.
Τέτοιους ανθρώπους και τέτοια κινήματα χρειαζόμαστε αν θέλουμε όχι μόνο να βγούμε από τα σημερινά μας αδιέξοδα αλλά και να οργανωθούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, που θα έχει ως κύρια προτεραιότητα το συμφέρον των πολλών και όχι των λίγων, αλλά και τη δυνατότητα της χώρας να σταθεί και να προκόψει κοιτάζοντας προς το μέλλον κι αφήνοντας οριστικά πίσω πρακτικές και λογικές που τις πληρώνουμε πανάκριβα.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος