Άννα γιατί;

Παρακολουθώντας χθες την Άννα Διαμαντοπούλου στη ΝΕΤ, πληροφορήθηκα δύο πράγματα:
1) Ανάληψη καθηκόντων στο Υπουργείο Ανάπτυξης.
2) Εσωκομματική συμπόρευση με Βενιζέλο.
Γνωρίζω καλά την Άννα Διαμαντοπούλου και είμαι βέβαιος πως δεν είναι η πολιτικός η οποία θα έκανε μία πρόχειρη επιλογή, αναλαμβάνοντας ένα Υπουργείο όπως αυτό της Ανάπτυξης για διάστημα λίγων ημερών (αν λάβουμε υπόψη κ την προεκλογική περίοδο, εκτός αν έχουμε έκπληξη με το Επικρατείας). Η Διαμαντοπούλου είναι πραγματική μεταρρυθμίστρια και η όποια της επιλογή συνδυάζεται με την οργάνωση, το σχεδιασμό, την παραγωγή έργου και την οριζόντια μεταρρύθμιση σε κάθε πτυχή ή βήμα προόδου του τομέα ανάληψης ευθύνης. Οπότε εδώ γεννάται ένα ερώτημα·
Πριν προλάβω να απαντήσω σε τούτο το ερώτημα, έρχεται μια μεγαλύτερη έκπληξη. Η ταύτιση της πολιτικής συνέπειας, του ρεαλισμού και των μεταρρυθμίσεων με την
πολιτική της επικοινωνίας, του μπαλκονιού και των συμφερόντων. Αφού λοιπόν λούστηκα την κρυάδα του Λοβέρδου από τους Διαμαντοπούλου-Μόσιαλο-Ραγκούση με το σχηματισμό της τετράδος, έρχεται ένα δεύτερο πιο ηχηρό χαστούκι, αυτό μιας συμμαχίας άνευ ιδεολογικού περιεχομένου. Συνάμα, άκουσα από τα χείλη της Διαμαντοπούλου τη μνημειώδη πολιτική ατάκα, την οποία περιστρέφουν, εντός ή εκτός της βουλής, οι ''κομμώτριες'' του Βενιζέλου (Τόνια, Σούλα, Σοφία) και οι μπαρμπέρηδες (Σαλαγιάννης, Λιντζέρης) ότι ο Βενιζέλος είχε το θάρρος να αναλάβει τις ευθύνες του και να πιάσει 'σφιχτά' την καυτή πατάτα (δεν έβγαλε κ φούσκες στα δάχτυλα) τον περασμένο Ιούνιο.
Κατ αρχήν, ας αναλύσουμε πολιτικά τη θερινή επιλογή Βενιζέλου...
να συνταχθεί με ΓΑΠ και να πιάσει τη δήθεν καυτή πατάτα, η οποία άλλαξε εποχή και φύτρωσε Ιούνιο!
Ο Βενιζέλος είχε δημιουργήσει ένα σκληρό πολιτικό πυρήνα εντός του ΠΑΣΟΚ, το επονομαζόμενο 'ρεύμα', το οποίο είχε μία εσωκομματική αντιστοιχία της τάξεως του 25%, ενώ συνάμα είχε περιτυλιχθεί από ένα σκληρό πολιτικό κέλυφος, το οποίο εμπόδιζε την αμφίδρομη μετακίνηση στελεχών και παγίωνε μία δυναμική. Ο Βενιζέλος είχε αντιληφθεί πως η στενή ομάδα των συνεργατών του είχε δημιουργήσει μόνο αντιπάθειες με τη διετή αρνητική στάση τους στη στήριξη των πρωτοβουλιών του ΠΑΣΟΚ και τούτο, σε μία κούρσα διαδοχής, με όποιο αντίπαλο τύγχανε και της στήριξης Παπανδρέου, θα συνεπάγετο μία νέα καθοριστικής σημασίας ήττα για τον ίδιο και πιθανή αποχώρησή του από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Η επιλογή σύμπραξης με Παπανδρέου δε συνιστά πράξη ηρωισμού ή ευθύνης για τον Βαγγέλη αλλά μονόδρομη πολιτική επιλογή η οποία εξυπηρετούσε τα πολιτικά του συμφέροντα. Τότε, το είχαμε καταγράψει ως σενάριο. Τώρα, έρχονται να μας το αποδείξουν τα ίδια τα γεγονότα. Σε τούτο το πλάνο, εικάζω ότι συμμετείχε και ο υπ αριθμόν 2 συνταγματολόγος Λοβέρδος, καθότι δε με πείθει διόλου το σενάριο της ανεξαρτητοποίησής του και  της εκ νέου συμμαχίας με τον Βαγγέλη, υπό τη μορφή κάποιου ροζ, κίτρινου ή πράσινου παραπολιτικού εκβιασμού. Ως εκ τούτου, η επίτευξη μη δημιουργίας μεταρρυθμιστικού πόλου και αντίπαλου πολιτικού δέους για τον Βαγγέλη επετεύχθη.
Αυτή είναι η ''σκληρή'' πολιτική αλήθεια για τον μεταπολιτευτικό ήρωα Βενιζέλο και σε τούτους τους νεοδημιούργητους συνασπισμούς συμφερόντων, περίμενα από την Διαμαντοπούλου να ακολουθήσει την ιδεολογία της και την καρδιά της, ως έπραξε με απόλυτη συνέπεια στον πολιτικό της βίο, και, όχι το δρόμο της πολιτικής της επιβίωσης.
Το μόνο που στροβιλίζει στο κεφάλι μου είναι ένα τεράστιο γιατί και φυσικά κάποιες εξηγήσεις...
 http://epikairo.gr/