Το ίδιο κάνει και η ελληνική Αριστερά, Κεντροαριστερά, πάνω κάτω και πλαγίως Αριστερά. Επιχειρεί, παρερμηνεύοντας βεβαίως τον Σάρτρ, να βρει ένα παράθυρο μέσα από την «κόλαση» των άλλων. Μένει στη βολική και ξεκούραστη Αντί-δραση, χωρίς όμως να δρα, χωρίς να αρθρώνει Αντί-λογο. Προσπαθεί να υπάρξει επειδή υπάρχει ο άλλος, ο Αντί-παλος, χωρίς να δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο στο Αντί. Είναι σαν τη Θύρα 13 και τη Θύρα 7 που υπάρχουν επειδή υπάρχει ο άλλος, χωρίς να ενδιαφέρονται αν η ομάδα τους παίζει μπάλα. (Μάλιστα, αν τους δείτε στο γήπεδο, πολλοί από αυτούς τους ποδοσφαιρικούς «ακτιβιστές» δεν κοιτάζουν καν τον αγώνα).
Η Αριστερά πρέπει επιτέλους να παίξει μπάλα στο γήπεδο της καθημερινότητας. Να αρθρώσει προτάσεις συγκεκριμένες, ρεαλιστικές, δίνοντας τη δική της απάντηση στα προβλήματα των πολιτών, μικρά και μεγάλα. Πρέπει να
αντιπαρατεθεί μέσω προτάσεων και όχι μέσω συνθημάτων στο δεξιό «ακτιβισμό» του κάθε Βορίδη και στην Παναγιά… Ψηφοθηριώτισσα του κάθε Καμένου.
«Δεξιά» είναι οι παρελάσεις στα σχολεία, τα επετειακα ταρατατζούμ, ο σχολικός ανταγωνισμός που βαφτίζεται άμιλλα για να ανθίζει η βιομηχανία των φροντιστηρίων και να διαιωνίζεται η «κυρίαρχη ιδεολογία». Από την άλλη, Αριστερά δεν μπορεί να είναι οι καταλήψεις επειδή «η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και δεν ξέρουν οι μαθητές από πού να αρχίσουν να την τρώνε». Αριστερά είναι ένα σχολείο που δεν φορτώνει τους μαθητές (τους αδύναμους οικονομικά δηλαδή, διότι οι άλλοι έχουν δάσκαλο στο σπίτι). Αριστερά είναι να κάνουν οι μαθητές τρεις ώρες μάθημα, μετά μελέτη με τη βοήθεια των δασκάλων τους, να παίζουν και να αφήνουν την τσάντα τους σχολείο. Αριστερά είναι τα σχολεία να είναι ανοιχτά και τον Ιούλιο, ανακουφίζοντας και οικονομικά τους περισσότερους γονείς που δεν έχουν δύο μήνες άδεια, όπως οι δάσκαλοι. Αριστερά είναι να τολμήσεις να ζητήσεις από τους εκπαιδευτικούς να εργαστούν έναν παραπάνω μήνα το καλοκαίρι.
Αριστερά δεν είναι να απορρίπτεις ως «ιμπεριαλιστική, πλουτοκρατική» οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία που μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και την ίδια ώρα να παραμυθιάζεις το μικρομεσαίο ιδιοκτήτη μιας θνησιγενούς επιχείρησης. Έλεος, πόσα σουβλατζίδικα και τυροπιτάδικα θα ανοίξουν εν μέσω κρίσης, επειδή, λέει, το φαγητό είναι στο DNA του έλληνα… Αποτέλεσμα, χάνουν τις τελευταίες τους οικονομίες, θύματα των αετονύχηδων της αγοράς, που σε «πωλούν και σε αγοράζουν». Αυτό είναι η απόλυτη Δεξιά.
Αριστερά, δεν είναι να υποστηρίζεις το δημόσιο χαρακτήρα μεγάλων επιχειρήσεων, δυσκίνητων και αντιπαραγωγικών, που τροφοδοτούν μια κρατικοδίαιτη οικονομία, η οποία με τη σειρά της τροφοδοτεί το κομματικό κράτος. Αριστερά δεν είναι να βάζεις τα συνδικαλιστικά σου πρωτοπαλίκαρα να επιχειρούν να ακυρώσουν με διάφορα προσχήματα αξιοκρατικούς διαγωνισμούς για την πρόσληψη πτυχιούχων ελεγκτών εφοριακών. Έγινε κι αυτό, με τη σύμπραξη συνδικαλιστικών «αδελφών» από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνδικαλιστική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας… των κεκτημένων τους! Αυτό είναι Δεξιά.
Αριστερά δεν είναι προφανώς να κρατικοποιήσεις την οικονομία, αλλά να κατευθύνεις την παραγωγή σε νέα πεδία, νέα προϊόντα, νέες μεθόδους, νέες διαδικασίες που θα ενισχύσουν τον παραγωγό και όχι τον μεσάζοντα χονδρέμπορο. Αριστερά, για να γίνουμε «πρακτικοί», είναι να μπορεί να πουλάει ο αγρότης το λάδι απευθείας στις αγορές και όχι να αναγκάζεται να το δίνει μισοτιμής στον Ιταλό μεγαλολαδέμπορα, που το διαθέτει ως ιταλικό, μάλιστα, στις αγορές των ΗΠΑ, σε πολλαπλάσια τιμή. Γιατί άραγε δεν μπορεί ένας συγκροτημένος φορέας της Αριστεράς να κάνει οργανωμένα αυτό που έκανε μια ομάδα ανθρώπων, η οποία έφερε παραγωγούς σε απευθείας επαφές με αγορές του εξωτερικού, μέσω του διαδικτύου;
Αριστερά, για παράδειγμα, είναι να αναλάβεις πρωτοβουλίες και να κινητοποιήσεις, μέσω οργανώσεων και δικτύων, άνεργους γιατρούς, προκειμένου να προσφέρουν ιατρικές υπηρεσίες σε χαμηλές τιμές. Αριστερά είναι να κινητοποιήσεις φοιτητές όχι μόνο για να διαδηλώσουν κατά του Μνημονίου, αλλά και για να βοηθήσουν μαθητές που προετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές.
Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται μικρά, πεζά, απλοϊκά, καθημερινά, «λίγα» μπροστά στο μέγιστο ζητούμενο της εκ θεμελίων αλλαγής του κόσμου που υπάρχει στο μυαλό θεωρητικολογούντων της «επανάστασης» του προλεταριάτου. Είναι όμως απολύτως λογικά και εφαρμόσιμα και ενδεχομένως θα μπορέσουν να αποτελέσουν και όχημα για να καμφθεί η διαχρονική δυσπιστία των πολιτών απέναντι στη ρητορική της Αριστεράς. Ας ρωτήσουμε 100 ανθρώπους, ακόμη και στελέχη του χώρου, ποιες είναι οι προτάσεις της Αριστεράς για την υγεία, το σχολείο, τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Θα είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον οι απαντήσεις.
Όπως, εξάλλου, έλεγε ένας φιλόσοφος, «τίποτα δεν έχει αξία, αν δεν έχει χρησιμότητα». Καρλ Μαρξ τον έλεγαν. Και επειδή ορισμένοι μπορεί να έχουν πρόβλημα ιδεολογικό με τον Καρλ Μαρξ, ας διαβάσουν και λίγο Αριστοτέλη, που πριν από δύο και πλέον χιλιετίες είχε πει πως πρωταρχική ουσία είναι το συγκεκριμένο και ειδικό, το «τόδε τι», και δευτερεύουσα ουσία το γενικό και αφηρημένο. Όσο ο Αριστερός λόγος αναλώνεται στο βολικό «γενικό και αφηρημένο», τόσο θα βρίσκουν ανοιχτό γήπεδο και θα σκοράρουν τα δεξιά και αριστερά εξτρέμ. Έτσι, όμως, θα μας πάρει όλους η μπάλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.