«Προσεχώς Βούλγαροι!»

Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα, η αντίστοιχη έκθεση του ΔΝΤ, αλλά και οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Χ. Ράιχενµπαχ υποστηρίζουν ακριβώς το ίδιο εφιαλτικό σενάριο: Οτι για να ανακτήσει τη χαµένη ανταγωνιστικότητά της η Ελλάδα οφείλει να φθηνύνει και να φτωχύνει τόσο ώστε να φτάσει στα επίπεδα των γειτονικών της χωρών.

Κοινώς, η Ελλάδα πρέπει να γίνει Βουλγαρία!

Δεν ξέρω πόσοι βρίσκουν αυτή την προοπτική θελκτική ή υποχρεωτική. Πόσοι δηλαδή συμμερίζονται το κοστουμάκι που μας έραψαν οι εταίροι μας και το οποίο αναλαμβάνει να υλοποιήσει η νέα δανειακή σύμβαση.

Ξέρω όμως ότι δεν έχω ακούσει κανένα από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας να το αντικρούει ρητά, πειστικά και αποφασιστικά.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Από την αρχή της κρίσης ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο» για την αντιμετώπισή της.

Αντιθέτως, τόσο η μονοκομματική κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η δικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου διαπραγματεύονταν διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο τα σχέδια που εκπονούσαν για λογαριασμό μας οι δανειστές.

Ετσι υποχρεώθηκαν να συζητούν στη βάση του πλαισίου που έθεταν οι άλλοι, με τη λογική των άλλων και με τις επιλογές ή τους εκβιασμούς των άλλων.

Επί της ουσίας, δεν είχαν τίποτε να αντιτείνουν. Αλλά κι αν είχαν, στερούνταν την αξιοπιστία για να το επιβάλουν.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν κατασκεύασαν έναν μονόδρομο, από τον οποίο απεδείχθη σχεδόν αδύνατον να απομακρυνθούν. Τον μονόδρομο που οδηγεί στη Βουλγαρία.

Γιατί τα λέω αυτά; Ρίξτε μια ματιά στις δημοσκοπήσεις. Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος δεν είναι παρά η καταγραφή αυτής της αδυναμίας.

Διότι το αυτονόητο είναι ότι ο μέσος Ελληνας δεν θέλει η χώρα του να γίνει Βουλγαρία ούτε Ρουμανία - μπορεί να μην ξέρει πώς θα το αποφύγει, αλλά σίγουρα δεν το θέλει.

Τα δύο μεγάλα κόμματα όμως έχουν παραχωρήσει τη διαχείριση του αυτονόητου στα άκρα. Με αποτέλεσμα κάτι που θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εθνικό σχέδιο να κυκλοφορεί απλώς ως πείσμα ή φασαρία.

Ειλικρινά περιμένω τώρα να δω το σχέδιο που θα θέσουν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ στην έγκριση των ψηφοφόρων.

Αν θέλουν να αυτοκτονήσουν (κι εμείς μαζί τους…) μπορούν να υποσχεθούν ότι θα γίνουμε «προσεχώς Βούλγαροι!» και να μετατραπούν σε χορηγούς του Τσίπρα και του Καμμένου.

Αν θέλουν να σωθούν (κι εμείς μαζί τους…) χρειάζεται να παρουσιάσουν μια άλλη προοπτική και να ετοιμάσουν ένα διαφορετικό κοστουμάκι από αυτό που μας ράβουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ.

Αλλά τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. 

Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ