Καβγάδες... αριστερών!

Τα αγαπημένα μου αναγνώσματα των ημερών είναι δύο. Τι σούρνουν κάθε μέρα ο «Ριζοσπάστης» στον ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» στον Κουβέλη.

Δεν είναι τυχαίο. Ανέκαθεν οι ωραιότεροι πολιτικοί καβγάδες ήταν μεταξύ αριστερών, πραγματικών ή υποτιθέμενων. Αρκεί, βεβαίως, να μην καταλήγουν στο εκτελεστικό απόσπασμα ή σε κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπως συνηθιζόταν παλαιότερα μεταξύ συντρόφων...

Ευτυχώς, στη σημερινή Ελλάδα, τέτοιες ατυχείς δραστηριότητες της Αριστεράς έχουν εκλείψει. Και μένει μόνο η πλάκα των μεταξύ τους διαφορών.

Χθες, ας πούμε, ο «Ριζοσπάστης» κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ πως ούτε μία ούτε δύο αλλά τρεις ολόκληρες φορές συμμάχησε με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑΟΣ. Το γεγονός ότι η ανίερη αυτή συμμαχία αφορούσε την... Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών (!) ουδόλως μετρίασε την οργή του «Ριζοσπάστη».

Το κατηγορητήριο υπερβαίνει την πρόσφατη σύγκρουση μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ για την ακριβή ερμηνεία των απόψεων του Ζαχαριάδη περί ΕΑΜ ή για το τι είδους σύμβολο είναι ο Μπελογιάννης.

Και είναι κοινό. Το ΚΚΕ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι επαρκώς αξιόπιστος, ούτε επαρκώς αριστερός. Κάτι για το οποίο κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά του τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ποιος έχει δίκιο. Ακόμη και αν στα ζητήματα αξιοπιστίας όλοι έχουμε κάποια ιδέα (η οποία δεν κολακεύει απαραιτήτως τον ΣΥΡΙΖΑ), στα ζητήματα «αριστεροσύνης» σηκώνω τα χέρια μου ψηλά. Δεν ξέρω πώς τη μετράνε!

Θυμάμαι, ας πούμε, πως κάποτε ο Σαρτρ έλεγε ότι «αριστερός σημαίνει να βλέπεις την κοινωνία από την πλευρά των αδυνάτων».

Αλλά πόσο «αδύνατοι» είναι στις μέρες μας οι συντεχνίες του Δημοσίου ή τα επαγγελματικά στελέχη των συνδικάτων ή οι τραμπούκοι που αποδοκιμάζουν και προπηλακίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους ή το καθηγητικό κατεστημένο των ΑΕΙ;

Διότι, αν δεν απατώμαι, με αυτούς συντάσσονται όσοι κατηγορούν τους διπλανούς τους ότι δεν είναι επαρκώς αριστεροί.

Αλλά και αυτό είναι δευτερεύον στους ωραίους καβγάδες τους. Το σημαντικό είναι ότι τσακώνονται για τους ίδιους και όχι για την χώρα.

Μπορούν να γράψουν κατεβατά για το ποιος είναι περισσότερο «αντι-μνημονιακός» αλλά δεν έχω ακούσει ούτε μια ιδέα, ούτε μια συγκεκριμένη άποψη, ούτε μια συγκροτημένη πρόταση για το πώς θα βγει η χώρα από το Μνημόνιο.

[Και εννοώ βεβαίως ιδέες, απόψεις και προτάσεις που να υπόκεινται στους κανόνες της στοιχειώδους λογικής και να μην εμπίπτουν σε αρμοδιότητες ιατρικών κλάδων!..]

Αυτό θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον. Και ξέρετε γιατί; Επειδή το φρόνημα των ιδίων αφορά μόνο τους εαυτούς τους. Ενώ η γενικότερη πορεία της χώρας μάς αφορά όλους. 

Γ.Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ