Αντίο, Ντόρα...

Θεσμικά περίμενα και την επίσημη ανακοίνωση. Όχι ότι ήλπιζα να επικρατήσει η σύνεση και η αξιοπρέπεια, έστω και την τελευταία στιγμή. Αλλά σ’ αυτή τη μικρή και μεγάλη χώρα των θαυμάτων, όλα είναι πιθανά. Τέλος πάντων, έγινε κι αυτό. Μέσα σε παγερή και καχύποπτη ατμόσφαιρα. Και με τον ταβανομανή ψυχάκια να έχει...

ζωγραφισμένη την απόγνωση στο πρόσωπό του. Γιατί δεν ήταν δική του απόφαση. Εκβιάστηκε. Για να του δοθεί μια μικρή, ελάχιστη «παράταση»... Από εκείνους που τον έκαμαν αρχηγό και τώρα -ω, δίκαιη τιμωρία!- είδαν το κόμμα τους ιστορικά απαξιωμένο στα μιαρά του χέρια... Και απελπισμένοι άρχισαν τα «προσκλητήρια». Προς όλους εκείνους που είχαν διώξει, διαγράψει, απαξιώσει στο παρελθόν.
«Πάνω από πολιτικές και προσωπικές διαφορές η Ελλάδα», ήταν η εύκολη δικαιολογία. Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε· είναι η δική μας απάντηση. Γιατί δεν πιστεύουμε πως υπηρετείται η Πατρίδα και το Εθνικό Συμφέρον με «τεχνητή αναπνοή» στο πτώμα του βορβορώδους «σαμαρισμού». Έτσι απλά. Δεν θεωρούμε τον Αντώνη Σαμαρά ικανό, άξιο και αξιόπιστο να κρατήσει την Ελλάδα στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων. Να βγάλει τη χώρα μας από το
τέλμα και την κρίση. Να επαναδιαπραγματευθεί και να ελαφρύνει τα δυσβάστακτα βάρη από τις πλάτες του δοκιμαζόμενου λαού μας.

Την Ντόρα Μπακογιάννη την αγαπάμε. Εκτιμούμε τα σπάνια πολιτικά της χαρίσματα, τον ηγετικό της «αέρα», το απαράμιλλο κύρος της εντός και εκτός Ελλάδας. Θα εξακολουθήσουμε να την αγαπάμε. Όπως αγαπάμε κάθε δικό μας άνθρωπο, ακόμη και όταν κάνει μεγάλα και τραγικά λάθη. Δεν τον εγκαταλείπουμε, δεν τον διασύρουμε, δεν τον λοιδορούμε. Γι’ αυτό και λόγος πικρός σε βάρος της Ντόρας δεν πρόκειται να βγει απ’ τα χείλη ή τη γραφίδα μας.

Όμως, άλλο αγάπη και άλλο λογική. Και η λογική πρέπει να πρυτανεύει σε τόσο δραματικές συγκυρίες για την Πατρίδα. Και να υπαγορεύει πράξεις αληθινές, έντιμες, αξιοπρεπείς. Δεν αντιλαμβανόμαστε ως «επανένωση της Κεντροδεξιάς» την τεχνητή συγκόλληση της Λαϊκίστικης Δεξιάς των Φίλων του Αντώνη, της Άκρας Δεξιάς των αποστατών του ΛΑ.Ο.Σ. και των -και πάλι- μειοψηφικών στιγμάτων Μεταρρυθμιστικού Φιλελευθερισμού που εκπροσωπεί η Ντόρα Μπακογιάννη και όσοι πιστεύουν στις ιδέες της.

Επαναλαμβάνεται το ίδιο μοιραίο ιστορικό λάθος του 1977... Η Δεξιά -βλέποντας το παιχνίδι να χάνεται, όπως και τότε απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ- ανοίγει προσχηματικά τις πόρτες της σε μια κάλπικη και ανειλικρινή «διεύρυνση», με αποκλειστικό γνώμονα την ανέντιμη ψηφοθηρία. Και αργότερα, αφού επωφεληθεί από τους κεντρογενείς και τους «στύψει» σαν τα λεμόνια, τους λοιδορεί ως «ξένα σώματα» και ως «εχθρούς της παράταξης»! Ό,τι ακριβώς έγινε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την προσχώρησή του στη Νέα Δημοκρατία. Όσοι τα έζησαν και τα αναπολούν, νιώθουν σήμερα την ίδια πικρή γεύση. Γιατί ξέρουν, πως η Δεξιά, όσο και αν καμουφλαριστεί, παραμένει αμετανόητη, πρόστυχη, αδιόρθωτη, προδοτική.

Οι ψυχές μας, λοιπόν, δεν το αντέχουν να ζήσουν ένα νέο κύκλο δεξιάς προδοσίας. Γι’ αυτό και -ανακαλώντας ολάκερο το σθένος και τις απαντοχές μας- προφέρουμε τούτες τις απλές, λιτές αλλά ματωμένες λέξεις: Ντόρα σ’ αγαπάμε. Πάντα θα σ’ αγαπάμε. Αλλά, αλίμονο, δεν μπορούμε να σ’ ακολουθήσουμε σ’ αυτό το ΛΑΘΟΣ...

http://defrejus.blogspot.com/