Στήθη σιλικονάτα

Πόσα βυζιά πρέπει να δει κανείς για να ευαισθητοποιηθεί ενάντια στον καρκίνο του μαστού; Σύμφωνα με τους δημιουργούς του Boobstagram, πολλά. Οι Γάλλοι Ζουλιέν ΤΛΤ και Λαιονέλ Πουρτό (ο δεύτερος συστήνεται ως κοινωνιολόγος) κάλεσαν τις γυναίκες του πλανήτη να αναρτήσουν φωτογραφίες του στήθους τους σε αυτή την αχανή διαδικτυακή φωτογραφική πλατφόρμα, επειδή «ενώ οι περισσότερες καμπάνιες χρησιμοποιούν τον φόβο, εμείς επιθυμούσαμε μια περισσότερο διασκεδαστική προσέγγιση».
Αποτέλεσμα; Πάνω από 24.000 ζευγάρια γυναικεία στήθη άρχισαν να παρελαύνουν οικειοθελώς· ακέφαλα, αβυσσαλέα ντεκολτέ, στριμωγμένα σε δαντέλες και τεράστια αποθέματα ναρκισσιμού κατέκλυσαν αστραπηδόν τον Κυβερνοχώρο, υπακούοντας στο πιασάρικο, «αντισυμβατικό» σύνθημα: «Το να δείχνεις το στήθος σου στο Internet είναι καλό, το να το δείχνεις στον γιατρό, ακόμη καλύτερο».
Το μήνυμα, προφανώς, βρήκε τον «στόχο» του, αν κρίνει κανείς από τα πάνω από
6.000 «like», τα αυτοσχέδια καλλιστεία («ένα άτυπο, υποκειμενικό Τοp 20 με τα καλύτερα στήθη του Boobstagram, που εύκολα θα μπορούσε να γίνει και Top 100»), τα boob σουαρέ που διοργανώθηκαν στη Γαλλία ανήμερα των προεδρικών εκλογών (πολύ πιο εποικοδομητικός τρόπος να περνάς την ώρα σου από το να παρακολουθείς την ασεξουέλ κόντρα Ολάντ - Σαρκοζί), τα posts με τα «Boobs of the Day» (ένα πιάτο με τα ωραιότερα «κομμάτια» της ημέρας), τα μηνύματα στο Facebook («Οι φίλοι είναι όπως τα βυζιά. Αλλοι είναι μεγάλοι. Αλλοι είναι μικροί. Αλλοι είναι αληθινοί. Αλλοι είναι ψεύτικοι» και, βέβαια, τα εκκωφαντικά «τιτιβίσματα» στο Twitter: «Οι άνδρες (που θα δουν το σάιτ) θα “μαλακιστούν” για τη θεραπεία». Ολα αυτά, είπαμε, «για καλό σκοπό».
H ιστορία του Boobstagram θυμίζει πολλές πρόσφατες εκστρατείες για την ενημέρωση των νέων, κυρίως, γυναικών. Ανάμεσά τους και μία (ομολογουμένως καλών προθέσεων) ελληνική, όπου επώνυμες Ελληνίδες κρατούσαν «θορυβημένες» τα γυμνά στήθη τους. Λίαν ενδεικτικό ένα καναδέζικο σποτ του 2009. Καλοκαίρι, μια πισίνα με κόσμο, ραστώνη και αποχαυνωμένα βλέμματα. Ξαφνικά κάνει την εμφάνισή της εκείνη (η Α.Τζ. Σοβάνι, παρουσιάστρια του MTV News στον Καναδά) και ο χρόνος «παγώνει». Φοράει λευκό μπικίνι, η κάμερα «χαϊδεύει» επί ώρα το μεγάλο, στητό, υπέροχο στήθος της που αναπηδά θρασύ, προκλητικό, γεμάτο υπόσχεση. Γυναίκες μεγαλύτερες σε ηλικία και με στήθος-«πλάκα» την κοιτάζουν γεμάτες φθόνο, στους άνδρες τρέχουν τα σάλια, το σποτ (που θα μπορούσε κάλλιστα να διαφημίζει μπίρα, τζελ αδυνατίσματος, παγωτό, τουριστικό γραφείο, μαγιό, προφυλακτικό κτλ.) ολοκληρώνεται με το άκρως επιμορφωτικό: «Ξέρεις ότι σου αρέσουν. Τώρα ήρθε η ώρα να τα σώσεις».
Aντιλαμβάνομαι ότι για να μιλήσεις για ένα «άβολο» θέμα χρειάζεσαι έναν «βολικό» τρόπο. Αρνούμαι, όμως, να αντιληφθώ πώς «εμπορευματοποιώντας» στο έπακρο το γυναικείο στήθος και αναδεικνύοντας αποκλειστικά και μόνο τη σεξουαλικότητά του (σημειωτέον, σε πολλές αμερικανικές Πολιτείες απαγορεύεται ο θηλασμός σε δημόσιους χώρους) κάνεις το παραμικρό για να το προστατεύσεις.
Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην πινακοθήκη του Βoobstagram, είναι σαφές ότι οι γυναίκες που έστειλαν «αυθόρμητα» φωτογραφίες του ντεκολτέ τους κατέθεσαν στήθη υπερμεγέθη, στητά, προκλητικά, «σιλικονάτα», πλήρως εναρμονισμένα με τον παραμορφωτικό καθρέφτη του μοντέλου ή της πορνοστάρ. Ούτε μία δεν εμπιστεύθηκε αρκετά την καμπάνια και τον εαυτό της ώστε να εκθέσει ένα στήθος μικρό, πεσμένο, πρησμένο, ασύμμετρο, με ραγάδες, ένα στήθος μαυρισμένο από την ακτινοθεραπεία ή στιγματισμένο από τις ουλές της μαστεκτομής. Προφανώς αυτά δεν αρέσουν αρκετά για να «ευαισθητοποιήσουν».
Αρνούμαι να αντιληφθώ πώς γίνεται να υιοθετήσεις μια «διασκεδαστική προσέγγιση» απέναντι στον καρκίνο. Διασκεδαστικό ήταν εκείνο το δυσθεώρητο μαστάρι που επιτίθετο σε νεαρά ζευγάρια στο «Ολα όσα θέλατε να μάθετε για το σεξ» του Γούντι Αλεν. Οταν μιλάς για τον καρκίνο του μαστού, οφείλεις να βρεις μηνύματα που δεν απευθύνονται σε άνδρες-λιγούρια. Οφείλεις να μιλήσεις σε αληθινές γυναίκες για την πρόληψη (400.000 ζωές θα σώζονταν κάθε χρόνο αν δεν αμελούσαν την αυτοψηλάφηση και τη μαστογραφία) και για την ομορφιά ενός στήθους που μπορεί να μην αψηφά τη βαρύτητα, αλλά νικά την αρρώστια, την ντροπή και τον φόβο. 
Λένα Παπαδημητρίου-ΤΟ ΒΗΜΑ