Αν ήταν αυτό το πρόβλημα…

Διαβάζω τις πληροφορίες για τις ενδεχόμενες αλλαγές στο ΠΑΣΟΚ το επόμενο διάστημα και μου προξενεί εντύπωση η εμμονή κάποιων στην αλλαγή του ονόματος και των συμβόλων.
Λες και αυτό είναι το πρόβλημα!
Η απαξίωση και η εκλογική συρρίκνωση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ δεν έχει σχέση με αυτά. Αλλά με όλα τα άλλα!
Είναι η αντίστοιχη ιστορία με τον ιδιοκτήτη ενός καλού εστιατορίου, που μετά από την περίοδο ακμής, εξαιτίας των λάθος χειρισμών του «ιδιοκτήτη» περνά στη φάση της παρακμής. Αντί να βελτιώσει τις προσφερόμενες υπηρεσίες, αντί να αναρωτηθεί για τους λόγους που απομάκρυναν τους πελάτες, αντί να αναλάβει τις ευθύνες για τις επιλογές του, προσπαθεί να ανακάμψει αλλάζοντας το όνομα του μαγαζιού!
Στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και στο χώρο της άλλοτε ισχυρής Σοσιαλδημοκρατίας είναι πολλά τα παραδείγματα  κομμάτων που βρέθηκαν από τη δόξα στην παρακμή και την
εκλογική συρρίκνωση. Όταν το πιο ιστορικό από αυτά το SPD, χάνονταν σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά, μετά την δεξιά στροφή του Σρέντερ, κανένας δεν σκέφτηκε, να αλλάξει το όνομα του, προκειμένου να αρχίσει η ανάκαμψη του!
Το όνομα και τα σύμβολα, καλώς ή κακώς, είναι συνδεδεμένα με τις ιστορικές καταβολές αλλά και τη διαδρομή του κόμματος. Είναι η συνέχεια μιας ολόκληρης ιστορίας, που δεν ξεχνιέται, ούτε αλλάζει με πρόχειρες ανακατασκευές.
Οι απόψεις που ακούγονται είναι ταυτισμένες με την Τρίτη στη σειρά μεγάλη αναθεώρηση των στόχων και των αρχών της σοσιαλδημοκρατίας, σε επίπεδο Ευρώπης.
Η πρώτη εγκατέλειψε  ουσιαστικά τον στόχο της επανάστασης και υιοθέτησε την πορεία προς τον σοσιαλισμό μέσα από μεταρρυθμίσεις, εντός του  καπιταλιστικού συστήματος  και όχι ενάντιά του.
Η δεύτερη εγκατέλειψε κάθε σχεδιασμό υπέρβασης του καπιταλισμού, επιδιώκοντας  κυρίως να του δώσουν ένα περισσότερο κοινωνικό και δίκαιο πρόσωπο. Η αναθεώρηση αυτή οδήγησε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε “συμφιλίωση με τον καπιταλισμό”.
Η τρίτη οδηγεί τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στη συμφιλίωση με τον καπιταλισμό αυτή τη φορά με όρους νεοφιλελευθερισμού (στην εποχή της παγκοσμιοποίησης).
Αυτός ο νέος αναθεωρητισμός, τείνει, μετά την εγκατάλειψη των θέσεων της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, να εγκαταλείψει και τα σύμβολα, τις ιστορικές παραστάσεις και εικόνες που την συνόδευαν από την ημέρα της εμφάνισής της στο ιστορικό προσκήνιο. Η αλλαγή των συμβόλων σηματοδοτεί την συνειδητή απόφαση εγκατάλειψης του παρελθόντος .
Αυτό όμως, ειδικά στο ΠΑΣΟΚ, δεν επιλύει αντίθετα οξύνει τα προβλήματα του.
Αντί λοιπόν να καταναλώνεται φαιά ουσία για νέα ονόματα, νέα σύμβολα και νέα χρώματα, ας ασχοληθούν οι κρατούντες, με το ουσιαστικό πρόβλημα της επανατοποθέτησης του ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Το ξεπέρασμα του χάσματος και η επανασύνδεση του ΠΑΣΟΚ με τις κοινωνικές δυνάμεις που παραδοσιακά το στήριζαν αλλά και με τις νέες κοινωνικές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη απαιτεί σαφή πολιτικό προσδιορισμό.
Απαιτεί νέες ιδεολογικές επεξεργασίες και πρακτικές που θα διαφοροποιούν και θα απεγκλωβίζουν το Κίνημα από τις λογικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Κυρίως όμως θα πρέπει να απορρίπτουν τις λογικές της διαχείρισης ενός συστήματος που προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωση του, θέλει να μετατρέψει κάθε δύναμη αλλαγής του σε σιωπηλό σύμμαχό του, καλλιεργώντας το φόβο και την απογοήτευση, τη ιδεολογική ενσωμάτωση στα κυρίαρχα ιδεολογήματα και την αφαίμαξη κάθε ζωντανής και ανατρεπτικής λογικής που θα μπορούσε να υπάρξει.
Εκτός και αν κάποιοι επιφυλάσσουν για το ΠΑΣΟΚ το ρόλο του εκφραστή ενός κέντρου – που δεν υπάρχει – αποδεχόμενοι τις λογικές του Άντονι Γκίντενς, για το «ριζοσπαστικό κέντρο»!
Τότε ναι… Αυτό που θα υπάρχει δεν θα είναι ΠΑΣΟΚ. Άρα το όνομα που θα επιλέξουν δεν θα έχει και ιδιαίτερη σημασία…
Σημείωση:
Ο Άντονι Γκίντενς είναι σήμερα ο κυριότερος, εκπρόσωπος μιας ομάδας Ευρωπαίων στοχαστών που αγωνίζεται για τη διαμόρφωση της ιδεολογικής ταυτότητας της «ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς». Στο βιβλίο του «Ο Τρίτος Δρόμος: Η ανανέωση της Σοσιαλδημοκρατίας» (1998), προτείνει ριζοσπαστικές τομές στην παραδοσιακή προσέγγιση της παλαιο-σοσιαλδημοκρατίας, διαμορφώνοντας μια εναλλακτική επιλογή στην καταστροφική ηγεμονία του νεο-φιλελευθερισμού, μέσω ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού κινήματος, το οποίο στη βάση του έχει τη θεωρία του «ριζοσπαστικού κέντρου». Έννοια που τη θεωρεί κρίσιμη για την ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας σήμερα. Διότι ο ριζοσπαστισμός λαμβάνει πλέον μια έννοια διαφορετική από αυτήν που είχε παλιά. Αυτή η προβληματική υποδεικνύει σ’ όσους ανήκουν στο σοσιαλδημοκρατικό χώρο ότι πρέπει να επανεξετάσουν την υπόθεση της κεντρώας πολιτικής.
Ελπίζω να μην έχει πολλούς θαυμαστές στα σημερινά ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΟΥΛΗΣ- http://ra64.wordpress.com/