Φτάνουμε στο «ο Θεός να βάλει το χέρι του»

Σαράντα ημέρες μετά τις εκλογές η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής: Εκτός του κρίσιμου πειράματος της τρικομματικής κυβέρνησης, η χώρα αντιμετωπίζει κάτι χειρότερο: Μια επίσης τρικομματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Ελληνες και Χρυσή Αυγή), η οποία χαρακτηρίζεται από απύθμενη ανευθυνότητα και επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό. Εξαιρώ το ΚΚΕ γιατί παραμένει κόμμα αρχών· παρωχημένων -έστω- και παγκόσμιας, πλέον, «πρωτοτυπίας». Ομως ας μη γελιόμαστε. Η αναμέτρηση της «πειραματικής» κυβέρνησης με μια «ανατρεπτική» αντιπολίτευση, υπό τις σημερινές συνθήκες είναι ιδιαίτερα αμφίρροπη. Την πρώτη ανέδειξαν συνολικά 2.965.000 ψηφοφόροι και στηρίζεται σε 182 βουλευτές. Η δεύτερη τυπικά εκπροσωπεί 2.542.000 ψηφοφόρους, με σύνολο 109 βουλευτών, οι οποίοι εναντιώνονται σε κάθε «μνημονιακή λύση» της κρίσης. Επιπλέον φέρονται αποφασισμένοι να υποκινήσουν και να ηγηθούν κάθε «λαϊκής αντίστασης», η οποία θα ανταποκρίνεται στις προεκλογικές τους διακηρύξεις. Ομως ποιες είναι αυτές; Και κυρίως ποια είναι η εναλλακτική τους πρόταση.
Πολλοί παρομοιάζουν τη «στρατηγική Τσίπρα», με
συνάδοντα τον νεοπατριωτισμό των κ. Καμμένου και Μιχαλολιάκου, με τον αρχέγονο ανδρεοπαπανδρεϊσμό του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει, όμως, ουσιαστική διαφορά. Ο Α. Παπανδρέου στήριξε τη στρατηγική του σε δύο πόλους. Ο πρώτος αφορούσε την ανατροπή των παγίων θέσεων της εξωτερικής μας πολιτικής και ο δεύτερος τη μετατροπή των «μη προνομιούχων Ελλήνων» σε προνομιούχους. Πέτυχε το 1981 την «καταλήστευση» των ψήφων της Αριστεράς, κυρίως με την αντιδυτική του ρητορεία. Ως πρωθυπουργός απεμπόλησε όλες τις διακηρύξεις περί ρήξεως των δυτικών δεσμών (και ερεισμάτων) της χώρας και βασίσθηκε στον δεύτερο πόλο του. Δημιούργησε μια ευρεία και σταθερή εκλογική βάση, αυξάνοντας αφειδώς τις θέσεις στο Δημόσιο και μοιράζοντας αδίστακτα παροχές ή προνόμια, που είχαν ως μόνη «πηγή» τους τον εξωτερικό δανεισμό. Δηλαδή, όπως διαπιστώνουμε σήμερα, την υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών μας, των εγγονών μας και πιθανότατα όλων των επιγόνων μας, μέχρι -τουλάχιστον- τα μισά του τρέχοντος αιώνα. Σήμερα ο κ. Τσίπρας και οι δύο (ανομολόγητα) «συναγωνιστές» του, ουδέν έχουν να «διανείμουν» στους ψηφοφόρους τους. Ετσι, καταφεύγουν στον πρώτο και απεμποληθέντα προ 30ετίας (!) πόλο της στρατηγικής του Α. Παπανδρέου. Επισείουν το αλήστου μνήμης σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», μ’ έναν τραγελαφικό, πλέον, υπερπατριωτισμό. Ενα πρωτοφανές και αδιανόητο μίγμα αντιευρωπαϊσμού, φυλετικής μισαλλοδοξίας και διεθνούς απομονωτισμού της χώρας.
Ας σταθούμε μόνον σ’ ένα παράδειγμα. Βάσει της παραπάνω «λογικής» των τριών «αντιμνημονιακών», ο κ. Τσίπρας απαίτησε την εβδομάδα αυτή από την κυβέρνηση το εξής: «Να ζητήσει άμεση σύγκληση έκτακτης συνόδου κορυφής, όπου θα αναζητηθεί μαζί μ’ όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες ένας νέος στρατηγικός σχεδιασμός για την ελληνική περίπτωση». Ωσάν οι 17 ηγέτες της Ευρωζώνης να παραμένουν (επί εβδομάδες και υπομονετικά) έξω απ’ το Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης να τους δεχθούν, επιτέλους, ώστε να ακούσουν και να δεχθούν πάραυτα τους ελληνικούς όρους. Το ότι μια τέτοια απαίτηση θα είχε ως αποτέλεσμα οι «17» να μας στείλουν μια ώρα αρχύτερα στον διάολο, ουδόλως απασχολεί τον κ. Τσίπρα και τους δύο συν αυτώ. Η οικτρά αποτυχία της «πρωτοβουλίας» θα χρεωνόταν αποκλειστικά «στην ξενόδουλη κυβέρνηση»... Γι’ αυτό, φίλες και φίλοι, έχω ήδη αρχίσει να εύχομαι «ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Στ. Ζούλας-Καθημερινή