Νιαγάρας

Είναι η γυαλιστερή τουαλέτα του πρύτανη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης έγκλημα καθοσιώσεως; Δεν θα έπρεπε να δοθούν χρήματα για την ολοκλήρωση της κατασκήνωσης του πανεπιστημίου; Πρέπει να οδηγηθεί, κατευθείαν από τον θρόνο στην πυρά ο πρύτανης Γιάννης Μυλόπουλος - αφού, βεβαίως, πρώτα απολογηθεί στον υπουργό;

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος υποφέρει, το εισόδημά του εξανεμίζεται, οι ορίζοντες κλείνουν, η ανεργία στενεύει τα περιθώρια. Ολα αυτά, και άλλα πολλά που έχουν να κάνουν με την οικονομική κρίση, τα επικαλείται πολύ συχνά ο κ. Πρύτανης για να εκδηλώσει τα φιλολαϊκά του αισθήματα.

Απέναντι ακριβώς στους πολίτες αυτούς, κατά συνέπεια, στους οποίους απευθύνεται, θα όφειλε να είναι λίγο πιο συγκρατημένος, να κάνει λίγο περισσότερες οικονομίες σε έργα που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, σε έργα που γυαλίζουν χλιδή. Διότι άλλο πράγμα να παριστάνεις τον συμπαραστάτη των χειμαζόμενων κοινωνικών τάξεων και άλλο να συμπαρίστασαι πραγματικά.

Αλλά, κατά τα άλλα, είναι προφανές ότι ο υπερβολικός θόρυβος για τις σπατάλες του κ. Πρύτανη είναι αποτέλεσμα μιας κυρίαρχης κουλτούρας: της κουλτούρας της εντυπωσιοθηρίας. Βρήκαμε, δηλαδή, πορσελάνινη τουαλέτα; Ας τραβήξουμε καμιά εικοσαριά φορές το καζανάκι.

Πίσω από τον θόρυβο του νερού που τρέχει, ωστόσο, είναι χρήσιμο να μην ξεχνάμε την ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο κ. Μυλόπουλος μπήκε στο στόμα του λύκου της δημοσιότητας επειδή συμβόλισε, περισσότερο από πολλούς άλλους, την απαίτηση να μην αλλάξει τίποτα στο πανεπιστήμιο. Επειδή, δηλαδή, με νύχια και με δόντια, με συνδικαλιστικές τελετουργίες, με τη βοήθεια του λεγόμενου φοιτητικού κινήματος και με τη συστηματική άρνηση εφαρμογής του «νόμου Διαμαντοπούλου» για την παιδεία, επιδίωξε να κρατήσει την ισχύ του ρόλου του και της πρυτανείας στα διοικητικά του ελληνικού πανεπιστημίου.

Ο κ. Πρύτανης πληρώνει τώρα τις επιλογές του να διεκδικήσει την ακύρωση μιας από τις ουσιαστικότερες επιλογές του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου: τον τρόπο εκλογής των οργάνων και της διοίκησης των ΑΕΙ και τη διατήρηση της παντοδυναμίας των τμημάτων.

Πληρώνει, δηλαδή, τον αγώνα του να διατηρηθεί το πανεπιστήμιο ως φέουδο της πρυτανείας και των συνήθων ομάδων εξουσίας - της συντεχνίας των καθηγητών και των κομμάτων, που συνεχίζουν να ορίζουν το παιχνίδι μέσω του συνδικαλισμού καθηγητών τε και φοιτητών.

Πληρώνει τον αγώνα του να συνεχίσει ο πρύτανης (Ελληνας, και καθηγητής του Ιδρύματος, αφού πλέον αφαιρέθηκε από τον νόμο η δυνατότητα του πανεπιστημίου να προκηρύξει σε διεθνή διαγωνισμό τη θέση του πρύτανη) να έχει βαρύνοντα ρόλο στις αποφάσεις, να έχει τη μερίδα του λέοντος των εξουσιών.

Ο κ. Μυλόπουλος πολιτεύθηκε στενά. Στήριξε και στηρίχτηκε στην ανομία. Χρησιμοποίησε δυνάμεις που προπηλάκισαν όσους υπερασπίστηκαν τη μεταρρύθμιση. Χρησιμοποίησε, κυρίως, εντυπωσιασμό και λαϊκισμό. Και τώρα πληρώνεται με εντυπωσιασμό και λαϊκισμό, αντιστοίχως. Ας πρόσεχε.

Του Ηλία Κανέλλη-ΤΑ ΝΕΑ