Ποιος κυνηγάει τις μάγισσες;

Για την ευκολία της συζήτησης θα δεχτώ ότι τα καταγγελλόμενα (γενικώς…) είναι απολύτως αληθή. Διότι οι έλληνες πολιτικοί είναι (γενικώς…) ύποπτοι.

Θα δεχτώ, ας πούμε, ότι ένας επιχειρηματίας σε συνεργασία με τρεις πολιτικούς έβγαλε σε λογαριασμούς στο εξωτερικό 10,27 δισ. ευρώ που είχαν «ξεπλυθεί» μέσα από μια ελαφρώς ακατάληπτη διαδικασία αγοραπωλησιών γης.

Οτι υπήρξε, δηλαδή, επιχειρηματίας που ξέπλυνε το διάστημα 2005 - 2008 «μαύρο χρήμα», το οποίο υπερέβαινε τα 20 δισ. ευρώ - ώστε να προκύψουν τα 10,27 δισ. ευρώ «καθαρά».
Θα δεχτώ, με άλλα λόγια, ότι αυτή η ιδιότυπη συμμορία διακίνησε μέσα σε τέσσερα χρόνια το 10% του ΑΕΠ της Ελλάδας (!) χωρίς κανένας να τους πάρει χαμπάρι, εκτός από κάποιον που είχε διαφορές με τον επιχειρηματία, αλλά παρ' όλα αυτά ο επιχειρηματίας του αποκάλυψε τα άνομα μυστικά του…

Και θα τα δεχτώ όλα αυτά όχι επειδή μου φαίνονται λογικά, αλλά επειδή «Ελλάδα είναι αυτή» και όλα μπορεί να συμβούν!..

Θα πάω, όμως, και λίγο παρακάτω.

Διότι αρχίζουν και μαζεύονται μερικές περίεργες απορίες στις οποίες δεν μπορώ να βρω εύκολες απαντήσεις.

Πώς ξαφνικά ένας βουλευτής της συμπολίτευσης ρωτάει τον υπουργό Οικονομικών αν ελέγχονται από το ΣΔΟΕ πολιτικά πρόσωπα; Τι ακριβώς θέλει να μάθει;

Ποιο είναι το ενδιαφέρον της ερώτησης, αν απλώς ελέγχονται - όπως, θέλω να υποθέτω, ελέγχονται και μερικές ακόμη δεκάδες χιλιάδες Ελληνες, αφού αυτή είναι η δουλειά του ΣΔΟΕ;

Γιατί δεν ρωτάει αντιθέτως αν υπάρχουν πολιτικοί που διώκονται για παράνομο πλουτισμό ή αν υπάρχουν υποθέσεις που εμπλέκουν πολιτικούς και οι οποίες έχουν πάει στον εισαγγελέα;

Γιατί ο υπουργός Οικονομικών σπεύδει να απαντήσει ότι όχι μόνο ελέγχονται πολιτικοί από το ΣΔΟΕ, αλλά υπάρχει και ειδική λίστα που περιλαμβάνει τριάντα δύο πρόσωπα - άλλο τώρα που θα αποδειχτούν τελικά τριάντα έξι;

Για ποιον λόγο ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζεται ενήμερος των ελέγχων του ΣΔΟΕ; Ποιος τον ενημερώνει; Και για ποιον σκοπό; Τι έλεγχο τελικά ασκεί επί των ελέγχων;

Για ποιον λόγο η Βουλή επιμένει να της κοινοποιηθεί ένας κατάλογος ατόμων εναντίον των οποίων δεν έχει απαραιτήτως διαπιστωθεί κάτι επιλήψιμο;

Κανένας τους άραγε δεν καταλαβαίνει ότι μόνοι τους έχουν ανοίξει και συντηρούν ένα εμπόριο καχυποψίας;

Ποιος τελικά συνέταξε αυτή τη λίστα, με ποια λογική και μέσα από ποιες διαδικασίες;

Το ΣΔΟΕ κινήθηκε αυτεπάγγελτα, έπειτα από εντολή της Δικαιοσύνης ή κατόπιν καταγγελιών; Και αυτές οι καταγγελίες, τι σόι καταγγελίες είναι; Ανώνυμες; Επώνυμες; Εγγραφες; Τηλεφωνικές; Με SMS;

Πότε ξεκίνησε ο έλεγχος για κάθε υπόθεση και πώς έκλεισε, αν έκλεισε; Αν πάλι δεν έκλεισε, γιατί δεν έχει κλείσει ως τώρα;

Ακόμη περισσότερο όταν στη λίστα υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα τα οποία έχουν να ασκήσουν κυβερνητικές αρμοδιότητες περισσότερο από οκτώ χρόνια, άλλα που βρίσκονται ήδη στη φυλακή κι άλλα εναντίον των οποίων έχουν ασκηθεί διώξεις!

Ποιες από αυτές τις υποθέσεις εστάλησαν στον εισαγγελέα εφόσον διαπιστώθηκε κάτι επιλήψιμο; Και ποιες πήγαν στο αρχείο εφόσον τίποτα το επιλήψιμο δεν βρέθηκε;

Αν, όμως, υπάρχουν υποθέσεις που πήγαν στο αρχείο, τότε γιατί εξακολουθούν οι εμπλεκόμενοι να συμπεριλαμβάνονται στη λίστα;

Τα ρωτάω όλα αυτά επειδή μια εύλογη απορία είναι αν υπάρχουν μάγισσες. Την κατανοώ και τη συμμερίζομαι.

Αλλά και επειδή μία ακόμη πιο εύλογη απορία είναι ποιος κυνηγάει τις μάγισσες.

Διότι αν βρισκόμαστε ενώπιον μιας καλοπροαίρετης και ανιδιοτελούς επιχείρησης κάθαρσης του πολιτικού κόσμου, καμία αντίρρηση! Να τους μαζέψουν όλους μαζί.

Αλλά αν είμαστε ενώπιον μιας προσπάθειας διασυρμού της πολιτικής, τότε πρέπει όχι μόνο να την πάρουμε σοβαρά.

Αλλά να πάρουμε και τα μέτρα μας.

Διότι η συντεταγμένη πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αντιδρά αποφασιστικά, ψύχραιμα και συντεταγμένα ακόμη και στην πιο κυνική απόπειρα αποσταθεροποίησή της.

Υπό αυτήν την έννοια και σε τέτοιες σοβαρές στιγμές, οι τσαμπουκάδες και οι μαγκιές δεν είναι μόνο ανάρμοστοι ή κακόγουστοι. Είναι κι αναποτελεσματικοί.

Ακόμη κι αν δεχτώ ότι οι πρωταγωνιστές της «κάθαρσης» περισσότερο παραπέμπουν σε πρωτοπαλίκαρα του υποκόσμου και λιγότερο στους «Αδιάφθορους» του Ελιοτ Νες.

Είτε έχουμε να κάνουμε με το «λόμπι της δραχμής». Είτε απλώς με μια «συνωμοσία ηλιθίων».

Εδώ που φτάσαμε, λοιπόν, και στο σημείο εξευτελισμού που έχουμε οδηγηθεί και ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Είτε θα την πληρώσουν πολύ ακριβά οι μάγισσες.

Είτε θα την πληρώσουν πανάκριβα οι κυνηγοί τους.

Δυστυχώς, η δημοκρατία είναι υποχρεωμένη να κάνει το ένα ή το άλλο. Αν θέλει να επιζήσει η ίδια. 

Γ.Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ