Γκάφα Χωμενίδη

Κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συζήτησης, ο συγγραφέας και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, Χρήστος Χωμενίδης, βάλλει κατά της Χρυσής Αυγής, παρατηρεί ότι ο αρχηγός της οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος «έχει φωνή γριάς και ... μάλιστα σκατόγριας».
Το συγκεκριμένο σχόλιο είναι η απάντηση του συγγραφέα στον χαρακτηρισμό «εσχατόγεροι» που χρησιμοποίησε ο βουλευτής Παππάς της οργάνωσης, για τον Μανόλη Γλέζο και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και μέχρι εδώ, καλά πάμε. Έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του που, καλή ή κακή, σε τελική ανάλυση τον χαρακτηρίζει. Ελα όμως που δεν σταματάει εδώ! 
Εκτός λοιπόν, της φωνής του Μιχαλολιάκου, ο Χωμενίδης σχολιάζει κι άλλα:

«Εάν αντιμετώπιζα τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο, θα του έκανα μια και μοναδική ερώτηση: “Όταν ισχυρίζεστε ότι είστε με την Ελλάδα, για ποια Ελλάδα μιλάτε; Για την Ελλάδα του αλκοολικού Διονυσίου Σολωμού; Του πτωχαλαζόνος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη; Του φαντασμένου Εμμανουήλ Ροίδη; Του περιθωριακού ζωγράφου Θεόφιλου; Του εκκεντρικού Ανδρέα Εμπειρίκου; Του μεγαλοαστού Οδυσσέα Ελύτη; Του κομμουνιστή Γιάννη Ρίτσου; Της ελευθεριάζουσας Μελίνας Μερκούρη; Ή του ομοφυλόφιλου Μάνου Χατζιδάκι; Προφανώς όλοι οι παραπάνω -η δική μας Ελλάδα- θα αποτελούσαν στόχους σας. Και η Ελλάδα στην οποίαν εσείς αναφέρεστε είναι η Ελλάδα του κάτω κόσμου. Δηλαδή του υπόκοσμου…». Αν μη τι άλλο, ο Χωμενίδης είναι σαφής.

Άσχετα με την «κόντρα» Χωμενίδη – Μιχαλολιάκου (τον οποίο, επί τη ευκαιρία, τον έχω … χεσμένο!), έχω μείνει άφωνος!

«Αν μη τι άλλο, ο Χωμενίδης είναι σαφής»!!!!!!!!!!!!!!

Σαφής; Ως προς τι φίλε Βασίλη; Με το να αραδιάσει τα γνωστά (εν πολλοίς) και άγνωστα προσωπικά «κουσούρια» των θρύλων της ελληνικής διανόησης, (που αποτελούν τη «δική του»(;;;;) Ελλάδα!), τι πέτυχε; Τα «έτριψε στη μούρη»(!) του άξεστου και αγράμματου Μιχαλολιάκου, που αμφιβάλω αν αναγνώρισε πολλά από τα αναφερθέντα ονόματα, (σε ποια ομάδα παίζουν άραγε;) και πέτυχε ΤΙ; Να ισχυριστεί ότι όλοι αυτοί, θα αποτελούσαν (προφανώς) στόχο της Χ.Α.; Και αν υποθέσουμε ότι έτσι είναι, τί παραπάνω θα έκανε ο Μιχαλολιάκος πέρα από το να «ξεκατινιάσει» (κάτι που έκανε τόσο πετυχημένα ο Χωμενίδης!) καθ’ έναν ξεχωριστά και όλους μαζί, την αφρόκρεμα της ελληνικής διανόησης; Αν είναι δυνατόν!

Το «ποιόν» του καθ’ ενός, εκτός και αν προκαλεί επιδεκτικά τα κοινώς αποδεκτά κοινωνικά «στάνταρ» περί ηθικής, ουδόλως ενδιαφέρουν κανέναν και δεν επιτρέπεται να τα χρησιμοποιούμε, «ελαφρά τη καρδία», σαν τεκμήρια σε αντιπαραθέσεις. Υπάρχει άραγε κανείς «τέλειος»; (Παρένθεση: Εδώ διερωτώμαι τι θα μπορούσε να βρει κανείς, αν ενδιαφέρονταν-που δεν ενδιαφέρεται-να ψάξει, για τον κύριο Χωμενίδη. Κι αν έβρισκε, τι θα γινόταν; Θα έκανε τον κύριο αυτό καλύτερο ή χειρότερο συγγραφέα; Τέλος παρένθεσης.)

Ατυχέστατη και αφελής (και ύποπτη(;), όταν προέρχεται για έναν μορφωμένο και έξυπνο άνθρωπο) λοιπόν η υπερασπιστική τακτική του κυρίου Χωμενίδη. Το μόνο που κατάφερε ήταν να επιχειρήσει να υποβαθμίσει (όχι συνειδητά ελπίζω) την υπόληψη ανθρώπων τους οποίους θαυμάζουμε και θα συνεχίσουμε να θαυμάζουμε, (μια και αποτελούν και τη δική μας Ελλάδα!) παρά τη «γκάφα» ( ελπίζω) του κυρίου Χωμενίδη.

Περιμένω να δω κάπου ένα κείμενο του Χωμενίδη που να απολογείται και να ανασκευάζει τις χαζομάρες (ας δεχτούμε αυτή την εκδοχή) που έγραψε προηγουμένως.

Και τέλος, ή εσύ (με το «σαφής») ή εγώ (με τον «Φιλιππικό» μου) θα έπρεπε να ξαναδιαβάσουμε τα λεγόμενα του Χωμενίδη. Κάποιος κάνει σίγουρα λάθος.

Πάνος Χατζηκωνσταντίνου