Κυνηγοί κεφαλών

Να το πω από την αρχή καθαρά: Ο τρόπος που δημοσιεύτηκε η περιβόητη λίστα από ένα περιοδικό και τον πασίγνωστο πλέον δημοσιογράφο εντάσσεται, κατά τη γνώμη μου, στην κατηγορία της ανθρωποφαγικής δημοσιογραφίας, που θα πει λειψά στοιχεία, η δυνατότητα του δημοσιογράφου να απαλείψει ή να αλλοιώσει ό,τι θέλει και κυρίως να κολλήσει σε πάνω από 2.000 πολίτες την ταμπέλα του φοροφυγά, του φοροκλέφτη, του ανήθικου. Διότι ποιος αγνοεί ότι ο κοινωνικός πολτός που μας περιβάλει θα έχει την ψυχραιμία να περιμένει κάποια τελεσίδικη δικαστική απόφαση για να αθωώσει όσους είναι αθώοι; Ποιος αγνοεί ότι όποιος καταγράφηκε στη λίστα (που αναδημοσίευσε και σοβαρή εφημερίδα!) θα λοιδορηθεί από τον περίγυρό του, θα δεχτεί επιθέσεις και εκβιασμούς, ίσως καταστραφεί οικονομικά και θα είναι πλέον, αυτός και η οικογένειά του, δακτυλοδεικτούμενοι;
Υπάρχει μια αρχή που οι έντιμοι δικαστές την έχουν κατά νου μονίμως: Κ α λ ύ τ ε ρ α   ν α   α θ ω ώ σ ε ι ς   δ έ κ α ε ν ό χ ο υ ς π α ρ ά   ν α  κ α τ α δ ι κ ά σ ε ι ς   έ ν α ν  α θ ώ ο. Και τι κατάφερε ο ιππότης της κάθαρσης με αυτή τη λίστα; Να ρίξει στον ίδιο βόθρο πιθανούς φοροφυγάδες, άξιους κάθε τιμωρίας, με ανθρώπους που ίσως άνοιξαν λογαριασμό για θεραπεία συγγενούς τους η για τις σπουδές του παιδιού τους η γιατί απλώς ήθελαν καλύτερα επιτόκια. Αναρωτιέμαι στ΄αλήθεια, αυτή την κατεδάφιση ανθρωπίνων υπολήψεων, αυτή την σκοτεινή πλευρά της δημοσιογραφίας δεν την κατανοούν κάποιοι συνάδελφοι που δηλώνουν ότι και αυτοί θα δημοσίευαν αυτή τη λίστα από «επαγγελματική διαστροφή»; Τι να κάνουμε όμως, έχει και το σινάφι μας τις λαγνείες του.

Ας αφήσουμε πρόσκαιρα τα νομικά ερωτηματικά περί προσωπικών δεδομένων και ας σταθούμε στη δημοσιογραφική πλευρά του θέματος. Η αλφαβήτα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας λέει ότι δεν δημοσιεύεις ποτέ κατηγορία κατά προσώπου αν πριν: 1. Δεν έχεις διασταυρώσει τα στοιχεία που έχεις στη διάθεσή σου. 2. Δεν έχεις ακούσει και την άποψη αυτού που κατηγορείς και την οποία είσαι υ π ο χ ρ ε ω μ έ ν ο ς να δημοσιεύσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως, ο καθένας κατανοεί ότι ξεπερνά τις δυνατότητες ενός δημοσιογράφου η διασταύρωση στοιχείων των 2.000 καταγεγραμμένων. Τι κάνει τότε ο δημοσιογράφος που πραγματικά ενδιαφέρεται να ξεβρομίσει έστω και λίγο ο τόπος και δεν είναι κυνηγός των «5 λεπτών δημοσιότητας»; Καταφεύγει σε όσο το δυνατόν υψηλά ιστάμενη εισαγγελική αρχή, λ.χ. στον κ. Τέντε, του παραδίδει ατόφια τα ντοκουμέντα, ζητάει να του δοθεί έγγραφη βεβαίωση για όσα έχει παραδώσει, κρατάει ένα αντίγραφο και αποχωρεί, περιμένοντας τις θεσμοθετημένες διαδικασίες. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Στο προοίμιο του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ οι δημοσιογράφοι καλούνται να είναι προσηλωμένοι στην αναζήτηση της αλήθειας και τον σεβασμό της ιερότητας των γεγονότων καθώς και στους γραπτούς και άγραφους νόμους της δημοσιογραφικής ηθικής και δεοντολογίας. Ο δημοσιογράφος που παίρνει από κάποιον μια λίστα, την δημοσιεύει αμάσητη και μάλιστα κουτσουρεμένη, διασύροντας ποιος ξέρει πόσους αθώους, ποια ηθική και ποιά δημοσιογραφική δεοντολογία τηρεί;

Άκουγα χθες τον « επαναστάτη» πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών, (αυτόν που είχε προτρέψει τους δημοσιογράφους να μη καταγράψουν τις δηλώσεις Μέρκελ στην Αθήνα, να μη κάνουν δηλαδή τη δουλειά τους) και κατάλαβα ότι ο δημοσιογράφος της λίστας έχει τους υπερασπιστές που του αξίζουν. Μίλησε για «φασίζουσα νοοτροπία» αναφερόμενος στην εισαγγελική εντολή για τη σύλληψη του δημοσιογράφου, για πρόθεση «να μας τρομάξουν και να μας φιμώσουν», και βεβαίως – το κερασάκι- για «τροϊκανές πολιτικές». Ίσως για να δικαιώσει τον ήρωα της ελευθεροτυπίας Βαξεβάνη που κραύγαζε προχθες: «Γερμανοτσολιάδες….Ελάτε να με πιάσετε».

Κώστας Ρεσβάνης, Protagon,