Δεινόν προς Κέντρο λακτίζειν...

Εκεί που κυριολεκτικά είχαμε χάσει τον μπούσουλα μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, μεταξύ ευρωπαϊστών και αντικαπιταλιστών, μας προέκυψε ξαφνικά ένας έρωτας με το πολιτικό Κέντρο. Πρώτος ο κ. Βενιζέλος στη συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή έπλεξε το εγκώμιο του Κέντρου ως προοδευτικού εκφραστή των μεγάλων ιστορικών αντιπαραθέσεων σε αυτή τη χώρα. Για να ακολουθήσει την επόμενη μέρα ένα ακόμη πιο απροσδόκητο εγκώμιο από τον κ. Τσίπρα που θεώρησε ότι είναι... παρά φύσιν να υπάρχουν δύο πόλοι σύγκρουσης σήμερα, χωρίς Κέντρο, με αποτέλεσμα οι σοσιαλιστικές δυνάμεις να στοιχίζονται πίσω από τη δεξιά γραμμή...

Δεν ξέρω πόσο φυσιολογικό είναι να στρεφόμαστε για μια φορά ακόμη στο παρελθόν για να αναζητούμε πολιτικές λύσεις για το σήμερα. Οσο και αν είναι προφανές ότι το ΠαΣοΚ έχει σήμερα ένα πρόβλημα πολιτικής ταυτότητας και άλλο ένα πρόβλημα απογαλακτισμού από το πρόσφατο φαύλο παρελθόν του, άλλο τόσο προφανές θα έπρεπε να είναι ότι η διέξοδος στα προβλήματά του δεν μπορεί να προέλθει από συγκολλητικές αντιγραφές του παρελθόντος. Ο διασπασμένος σήμερα χώρος της πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσας Κεντροαριστεράς δεν θα συγκολληθεί ούτε θα ανακάμψει αν δεν ξεκαθαρίσει ποιο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης θέλει, αν δεν αποφασίσει ποιες κοινωνικές δυνάμεις θέλει να εκφράσει. Το μοντέλο των μη προνομιούχων με το οποίο ανδρώθηκε και της ταύτισης με μια κρατικοδίαιτη ανάπτυξη εξέπνευσε δυστυχώς... Το πρόταγμα της ευθύνης που προβάλλει σήμερα ούτε αρκεί ούτε πείθει λόγω προηγούμενου ανέντιμου βίου...

Ακόμη πιο περίεργη είναι βέβαια η ξαφνική ανακάλυψη του Κέντρου από τον κ. Τσίπρα. Εντάξει, καταλάβαμε ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και η περί αυτόν ηγετική ομάδα αναζητούν εναγωνίως - και άκομψα, είναι αλήθεια - τρόπους και μεθόδους για να ξεφύγουν από μια αριστερίστικη κινηματική λογική και να προσεγγίσουν ευρύτερα στρώματα που θα τους επιτρέψουν να διεκδικήσουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την πολυπόθητη εξουσία. Ποιο Κέντρο όμως και ποια πράσινα άλογα, όταν η μόνη πολιτική πρόταση που εκστομίζουν είναι το όχι σε όλα. Μια διαρκής αντιμετώπιση των προβλημάτων με όρους αρνητικούς. Δεν θέλουμε το ένα, δεν μας αρέσει το άλλο, μειοδότες και κλεπτοκράτες όσοι εκφράζουν αντίστοιχες απόψεις, πουθενά καμιά θετική πρόταση για το τι πρέπει να γίνει... Ναι, λεφτά δεν υπάρχουν αλλά πρέπει να δώσουμε αυξήσεις. Πού και από ποιους θα τα πάρετε, σε ποιους θα τα πρωτομοιράσετε, είναι ερωτήματα που προφανώς δεν χρειάζονται απαντήσεις... Πολιτικάντικα παιγνιδάκια για αμφίπλευρες διευρύνσεις και συνεργασίες - ως τη λαϊκή Δεξιά φτάσαμε - μήπως και τσιμπήσουμε κάνα πόντο στις δημοσκοπήσεις...

Ο καιροσκοπισμός δηλαδή σε όλο του μεγαλείο. Ή για να θυμηθούμε τον Αλμπέρ Καμύ «η πολιτική και η μοίρα μας καθορίζονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά, απλώς επειδή οι άνθρωποι με ιδανικά δεν μπορούν να αναμειχθούν στην πολιτική»...

Σ.Πολυμίλης-ΤΟ ΒΗΜΑ