Καλού - κακού

Με φρίκη ανείπωτη βλέπω ότι στις 6 Μαρτίου, με αφορμή τη συμπλήρωση δεκαπέντε ετών από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το φερώνυμο ίδρυμα οργανώνει στο Μέγαρο Μουσικής εκδήλωση -εν είδει πνευματικού μνημοσύνου-, όπου μεταξύ των προσκεκλημένων ομιλητών διαβάζω και το όνομα του... Αλέξη Τσίπρα! Μολονότι είναι σαφές από την πρόσκληση ποιον Καραμανλή αφορά η εκδήλωση, ας μην αμελήσουν οι αρμόδιοι να βεβαιωθούν ότι αυτό το έχει αντιληφθεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γιατί το τελευταίο διάστημα εκδηλώνει έναν όψιμο έρωτα για τα ορφανά του άλλου Καραμανλή...
Ελάχιστη συμβολή

Με την ευκαιρία της αναφοράς στην εκδήλωση για το
έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και δεδομένου ότι μία από τις ενότητες της συζήτησης θα αφορά το λεγόμενο «ευρωπαϊκό όραμα» της χώρας, ας μου επιτραπεί μια ελάχιστη συμβολή στον προβληματισμό περί το συγκεκριμένο θέμα. Θέλω, απλώς, να θέσω υπ’ όψιν παντός ενδιαφερομένου κάποιους στίχους από το υπέροχο, αν και όχι ιδιαιτέρως δημοφιλές, τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Εκλογές μαντινάδα» (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Ρεζέρβα»): «Και μια φωνή με προφορά -ωχ αμάν αμάν- απ’ των Σερρών την Πρώτη / ρωτάει άμα συμφωνώ -ωχ αμάν αμάν- να γίνουμε Ευρώπη. / Μα κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο τη γελάδα / δε θα ’ναι πάλι πιθανό ν’ αρμέξεις σοκολάδα». Λάτρευα τον δίσκο αυτόν και τον έλιωσα στο πικάπ μου. Πίστευα όμως και στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και, γι’ αυτό, οι συγκεκριμένοι στίχοι μου έδιναν στα νεύρα. Χρειάστηκε να περάσουν τριάντα τέσσερα χρόνια για να αναγνωρίσω τη σοφία τους...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή