ΕΑΜ - ΕΛΛΑΣ - Αφγανιστάν...

Τα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν καμπανάκι για τον ολισθηρό δρόμο που έχει πάρει η χώρα μας. Σε κάποιους παλαιότερους θύμισαν την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα του Λιτόχωρου που αποτέλεσε την έναρξη του εμφυλίου πολέμου.
Ίσως αποτελεί υπερβολή αυτή η παρομοίωση, αλλά η χωρίς ειρμό και μέτρο αντιπαράθεση κομμάτων και πολιτικών αρχηγών προς άγραν των ψήφων διαφόρων δικαίως ή αδίκως αγανακτισμένων ρίχνει λάδι σε μια φωτιά που σιγοκαίει από την αρχή της κρίσης της χρεοκοπίας.
Επιπλέον στην Ελλάδα τα άκρα του πολιτικού φάσματος καιροσκοπικά έχουν αναγάγει κάθε μορφή κοινωνικού ανταγωνισμού σε  μέχρι εσχάτων σύγκρουση, μη  εξαιρώντας ακόμη και τις στενού χαρακτήρα συντεχνιακές ή τοπικιστικές αντιδράσεις.
Ορίστε μερικά παραδείγματα...


Οι δημότες  Ψυχικού  έχουν διαμορφώσει  έτσι την σηματοδότηση που εμποδίζει όσους δεν είναι δημότες να διέλθουν ως έχουν δικαίωμα της περιοχής.
Οι κάτοικοι διάφορων περιοχών της Αττικής εμποδίζουν τη δημιουργία μονάδων καύσης απορριμμάτων αλλά θεωρούν δικαίωμά τους την ηλεκτροδότηση με ρεύμα που παράγεται επιβαρύνοντας άλλες περιοχές με την καύση λιγνίτη.
Οι κάτοικοι νησιών αντιδρούν στις ανεμογεννήτριες αλλά επίσης απαιτούν ρεύμα από τη ΔΕΗ με πετρελαιογεννήτριες το υψηλό κόστος παραγωγής των οποίων μοιράζεται σε άλλους καταναλωτές που δεν έχουν έσοδα από τον τουρισμό ή είναι άνεργοι.
Κανένας δήμος δεν θέλει ιχθυοτροφία στην περιοχή του.
Τα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν αποκορύφωμα του τοπικιστικού ανταγωνισμού, καθώς περιλαμβάνουν την χρήση ωμής προσχεδιασμένης βίας. Για πρώτη φορά όμως  ο αντίπαλος δεν ήταν το κράτος και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιβολής της τάξης που διαθέτει, αλλά επιχείρηση και εργαζόμενοι σε αυτήν.
Αν τα μηχανήματα που κάηκαν ανήκαν σε τοπικούς υπεργολάβους και επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι φύλακες όπως οι λοιποί εργαζόμενοι στο ορυχείο κάτοικοι της περιοχής,  η  πράξη έχει τα χαρακτηριστικά εμφύλιας τοπικής  σύγκρουσης.
Εμφύλιο συνήθως έχουμε όταν η νόμιμη κρατική εξουσία αδυνατεί να επιβάλει το νόμο και να διαφυλάξει την ασφάλεια και τα δικαιώματα των πολιτών της  ή μερίδας αυτών.
Τα κόμματα (κυρίως) της αριστεράς που έχουν παρασυρθεί στην υποστήριξη παρόμοιων πρακτικών έμπρακτης παρεμπόδισης της εφαρμογής του νόμου έστω και με το προκάλυμμα της συμβολικής πράξης, για χάρη του πολιτικού και εκλογικού καιροσκοπισμού φέρουν σημαντική ευθύνη για τις εξελίξεις.
Μπορεί να καταδικάζουν τις τελευταίες εγκληματικές πράξεις αλλά όταν έχουν αναθρέψει και αιτιολογήσει είτε άμεσα, είτε έμμεσα, απίθανες μορφές ανομίας με το μανδύα της συμβολικής διαμαρτυρίας,  είναι δύσκολο να αποτρέψουν  το επόμενο βήμα που είναι η έμπρακτη ανταρσία κατά του νόμου και της δημοκρατίας.
Πόσο απέχει η επίθεση βίαιη διαμαρτυρία το μεσημέρι  με εμπρηστές βόμβες προετοιμασμένες ώρες ή μέρες νωρίτερα με την επιδρομή μιας ομάδας εμπρηστών τα μεσάνυχτα;
Να  που εγχειρίδια σαν του Τζιαφράνκο Σανκουινέτι, ο Μπάουμαν που περιγράφουν τα της τρομοκρατίας του ’70 ξανάρχονται στην επικαιρότητα.
Η περίοδος στην οποία  έχουμε εισέλθει έχει ομοιότητες με την ταραχώδη δεκαετία του ’70 που διακρίθηκε η δραστηριότητα των τρομοκρατικών ομάδων με αποκορύφωμα τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, την RAF στη Γερμανία, τον IRA στην Ιρλανδία, την Action Direct στη Γαλλία, τους Μαύρους Πάνθηρες κλπ. Στην Ελλάδα ο απόηχος αυτού του κύματος έφτασε με την ενεργοποίηση της 17^ης Νοέμβρη  στη μεταπολίτευση.
Στις σύγχρονες συνθήκες παγκοσμιοποίησης και στις ομάδες  που έχουν ενεργοποιηθεί στην Ελλάδα εμφανής είναι ο βερμπαλιστικός μηδενισμός που θυμίζει περισσότερο το ρωσικό μηδενισμό των αρχών του περασμένου αιώνα, παρά τις οργανώσεις της δεκαετίας του ’70.  Κάποιες προκηρύξεις όμως  μοιάζουν με εδάφια βγαλμένα από τη «Βίβλο των ηδονών» του Ραούλ Βανεγκέμ.
Η δημοκρατία ελάχιστα κινδύνεψε τη δεκαετία του ’70 αν και οι κοινωνίες στράφηκαν προς περισσότερο αυταρχική αστυνόμευση. Η απάντηση των κοινωνιών ήταν στη δεκαετία του ’80  ο Χέλμουτ Κολ στη Γερμανία, η ιταλική Χριστιανοδημοκρατία που δεν διαπραγματεύτηκε ούτε για τη ζωή του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο, η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Ρήγκαν στη θέση του υποχωρητικού Κάρτερ.
Όσο το κράτος λόγω πελατειακών αγκυλώσεων ή μεταπολιτευτικού ξεχαρβαλώματος αδυνατεί να προσφέρει ασφάλεια τόσο στην ποινική εγκληματικότητα όσο και την πολιτική  η πιο συντηρητική μερίδα της κοινωνίας θα στρέφεται στην άκρα δεξιά.
Κ.Στούπας-capital.gr