Σκοτεινός κυνισμός

Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η Αριστερά, διωκόμενη για χρόνια, έγινε δεκτή ως το άπαν της ηθικής τελείωσης. Αριστερός, για πολλούς, θεωρούνταν εκείνος που απαρνήθηκε τον εαυτό του και τον υποκειμενισμό του, που ό,τι κι αν έκανε στόχευε πάντα το συλλογικό καλό, που δεν είχε πρόβλημα ακόμα και τη ζωή του να δώσει «για να γυρίσει ο ήλιος...». Κάπως έτσι, αριστερός έφτασε να σημαίνει ιερομάρτυρας. Και αν κανείς έκανε κουβέντα για τα ανελεύθερα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, άλλοι έλεγαν ότι ήταν καθεστώτα συκοφαντημένα και άλλοι ότι απέτυχε προσωρινά στην πράξη ό,τι στη θεωρία ήταν ολόσωστο - γι' αυτό άλλωστε είχε επινοηθεί ο όρος «υπαρκτός σοσιαλισμός», για να αντιδιασταλεί η σκληρή πραγματικότητα από την ουτοπία. Ακόμα και σήμερα, συχνά η επίκληση της αριστερής ταυτότητας ενεργοποιεί έναν μανιχαϊστικό μηχανισμό: αφού είναι αριστερό, είναι καλό. Ή «οι δικοί μας» έχουν το δίκιο, όλοι οι άλλοι είναι ύποπτοι, βαλτοί, διαπλεκόμενοι, ενεργούμενα, μίσθαρνα όργανα... Τι ωραία και βολική θεωρία συνωμοσίας.

Κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε από το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, χθες, η κριτική που ασκήθηκε από εφημερίδες και κανάλια στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το κόμμα μάλιστα ισχυρίζεται ότι η βουλευτής δέχεται επιθέσεις επειδή «κέντρα, συγκροτήματα και τηλεοπτικοί σταθμοί» θέλουν να συγκαλύψουν την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Χρησιμοποιώντας γενικότητες και βάζοντας διάφορα δημοσιεύματα στο ίδιο τσουβάλι, το γραφείο Τύπου του κόμματος αποφεύγει να απαντήσει επί της ουσίας, τουλάχιστον, στο ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» του Σαββάτου, σύμφωνα με τα στοιχεία του οποίου η βουλευτής, ως δικηγόρος, χρησιμοποιεί παρελκυστική τακτική κωλυσιεργώντας σε υπόθεση βιασμού που έχει αναλάβει, για την οποία εξασφαλίζει συνεχείς αναβολές.

Σε σχέση με το δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ», η ανακοίνωση έχει τρία κενά. Πρώτον: αν το έψαχναν όσοι την έγραψαν, θα διαπίστωναν ότι ο ίδιος δημοσιογράφος που υπέγραφε το προχθεσινό ρεπορτάζ, έχει ερευνήσει εξονυχιστικά την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ - το έκανε χωρίς τυμπανοκρουσίες επειδή έτσι είναι η δουλειά. Δεύτερον: οξεία και επί της ουσίας είναι η φεμινιστική κριτική της κυρίας Σίσσυς Βωβού (από το Δίκτυο Γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ), που κάνει λόγο για κακούργημα το οποίο κινδυνεύει να μείνει ατιμώρητο - τι είδους «κέντρο» είναι η κυρία Βωβού, δίπλα τους; Τρίτον: με τη στάση της, η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει απολέσει το ηθικό δικαίωμα να μιλά για ενδεχόμενες σεξιστικές επιθέσεις εναντίον της, όταν με τους χειρισμούς της επιδιώκει την παραγραφή ενός αδικήματος κατά της γυναικείας φύσης.

Ο δικολαβίστικος τακτικισμός της κυρίας Κωνσταντοπούλου υποκρύπτει έναν σκοτεινό κυνισμό, τον οποίο αναδεικνύει το δημοσίευμα παραθέτοντας τα στοιχεία. Κανείς δεν είναι τέλειος, βέβαια, αλλά η συγκεκριμένη κυρία ας βγάλει το φωτοστέφανο της αγίας ιερομάρτυρος.

 

Του Ηλία Κανέλλη-ΤΑ ΝΕΑ