Λίγο πιο χαλαρά, κομαντάντε...

«Δεν με νοιάζει τι λέτε για εμάς στα κανάλια σας. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δε σας πιστεύει πλέον. Τον έχετε συκοφαντήσει, τον έχετε προσβάλλει, τον έχετε εκβιάσει. Δεν με νοιάζει τι γράφουν οι εφημερίδες σας. Με έχετε αποκαλέσει Χρυσαυγίτη, αναρχικό, εθνικιστή, ακραίο και φίλο των τρομοκρατών. Μου προσάπτετε κατηγορίες για όλα τα γούστα. Σας λέω καθαρά το εξής: Ο καιρός που είχατε τον πολιτικό κόσμο στο χέρι πέρασε. Οι μάσκες σας έχουν πέσει. Είστε ταυτισμένοι με το μνημόνιο. Το υπερασπιστήκατε με λύσσα. Είστε τόσο ένοχοι, όσο είναι και οι μνημονιακές, πολιτικές δυνάμεις. Οι μέρες, όμως, που λύνατε και δένατε πέρασαν ανεπιστρεπτί».

Ηταν πολύ σκληρός ο... κομαντάντε Αλέξης εκείνο το απόγευμα στην Ξάνθη, πέρυσι, τέτοιες ημέρες. Δεν τον ένοιαζαν τα κανάλια, δεν τον ένοιαζαν οι εφημερίδες. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Προεκλογική περίοδος ήταν. Ας υποθέσουμε πως αυτές οι περίοδοι, δικαιολογούν και λίγο περισσότερη οργή και λίγο περισσότερη δημαγωγία. Στα μπαλκόνια βρίσκονται οι πολιτικοί, άλλωστε. Αλλά μετεκλογικά;

Τι συνέβη άραγε και ο ίδιος άνθρωπος, άρχισε να επισκέπτεται καναλάρχες εκδότες και άλλους παρόμοιους; Ποιος άνεμος τον έσπρωξε ως τους "συκοφάντες", τους "ταυτισμένους με το μνημόνιο", τους "ενόχους όσο και οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις"; Ξέρω, απαντήσεις χωράνε πολλές. Μια από αυτές εδωσε ο Τσίπρας μετά την επίσκεψή του σε κάποιους μιντιάρχες. Είπε, περίπου, πως οι συναντήσεις του εντάσσονται σε μια διαδικασία καταγραφής από το κόμμα του μιας πρότασης για την ανασυγκρότηση του μιντιακού τοπίου. Και για να καθησυχάσει όσους ανησύχησαν, έσπευσε να προσθέσει πως "η συναναστροφή μας με τον διάβολο δεν θα μας διαβολίσει".

Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά εγώ τώρα; Ενα κυριακάτικο πρωτοσέλιδο ευθύνεται. Εφημερίδας που έχει κατηγορηθεί μάλιστα και για ξέπλυμα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Εκεί, σε μια λαμπερή φωτογραφία, ο Αλέξης, φαινόταν ευτυχισμένος και χαμογελαστός ανάμεσα στους εκδότες. Σαν να το διασκέδαζε. Εντάξει, οι φωτογραφίες δεν λένε πάντα αλήθειες, Αλλωστε μπορεί ο ένας από τους εκδότες να του είπε εκείνη τη στιγμή καμιά σεξιστική χαριτομενιά, από αυτές που λέει και στις τηλεοπτικές του εκπομπές.

Ας μη σταθούμε στη φωτογραφία. Εναυσμα ήταν. Για να αναρωτηθούμε τι ακριβώς επιδιώκει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα ΜΜΕ. Γιατι το επιχείρημα. ότι στοχεύει στην ενημέρωση και στη συνέχεια στη διατύπωση μιας πρότασης για τη λειτουργία των ΜΜΕ, δεν πείθει ούτε τον πιο καλοπροαίρετο Λαφαζάνη! Αλλωστε, ενημέρωση για το τι ακριβώς συμβαίνει στον "αγγελικό" κόσμο των ΜΜΕ, ο κ. Τσίπρας μπορεί να έχει κάθε στιγμή και μάλιστα από θεσμικούς φορείς. Υπάρχουν οι ενώσεις εκδοτών και δημοσιογράφων. Τους επισκέφτεται και μαθαίνει ό,τι θέλει.

Και αν δεν του αρκούν, έχει δίπλα του καλούς συμβούλους. Να του πουν αν και πώς κάποιοι εκδότες ή καναλάρχες διαπλέκονται με συμφέροντα. Αν εκδότες αγνοούν δικαιώματα εργαζομένων και με νομικά τερτίπια συνεχίζουν να παριστάνουν τους εκδότες. Αν οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών στα μίντια ξεπερνούν κάθε φαντασία. Αν η ελευθερία έκφρασης έχει περιοριστεί. Και χίλια δυο ακόμα μπορεί να μάθει.

Αν και μάλλον θα ήμουν αφελής να πιστεύω ότι δεν τα γνωρίζει. Οπως γνωρίζει και κάτι άλλο: Πως κάνοντας αυτές τις επισκέψεις, μ' έμμεσο τρόπο νομιμοποιεί όσα ο ίδιος καταλόγιζε στους ανθρώπους αυτούς. Η εξήγηση αυτής της φαινομενικά αντιφατικής στάσης του, είναι απλή. Εχει σχέση με τη γνωστή παροιμία με την ολόκληρη πίτα και τον χορτάτο σκύλο. Προφανώς θεωρεί και αυτός (ο Α. Τσίπρας)  ότι δεν μπορεί ν' αγγίξει την εξουσία, αν δεν έχει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τα ισχυρά ΜΜΕ. Αλλα δεν μπορεί και να δυσαρεστήσει και εκείνο το μέρος του κόσμου που τον ακολουθεί και βλέπει μόνο καλές προθέσεις. Και μάλλον δεν πρέπει να κατηγορούμε τον Α. Τσίπρα, επειδή άρχισε τις επαφές με τους ισχυρούς της ενημέρωσης. Το έκαναν και το κάνουν, όλοι όσοι θεωρούν την εξουσία αυτοσκοπό. Ετσι παίζεται το παιχνίδι στη χώρα. Το θέμα είναι άλλο. Οτι θα πρέπει να πάψει να χρησιμοποιεί, σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό μάλιστα, αριστερά πρόσημα και υπέρμετρες κουβέντες περί διαφάνειας. Χρειάζεται λίγο πιο χαλαρά, κομαντάντε...

 Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr