Το «κλειδί» είναι η συνεργασία

Ε, ναι! Θα συνέβαινε και αυτό, κυρίες και κύριοι... Ο Κρίτων ο Αρσένης έφυγε από το ΠΑΣΟΚ. Έφυγε και πήρε μαζί του την καστανόξανθη αλογοουρά του (δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά – πάνε πακέτο), πήρε τα δελφίνια, τις φάλαινες, τα πουλάκια, τα λουλούδια, ενδεχομένως και το αρκουδάκι του. Πήρε και κάτι ακόμη: τον μισθό του ευρωβουλευτή, διότι ο Κρίτων δεν είναι και τελείως «Ακρίτων»! Πού θα ξαναβρεί τέτοιο μισθό; Το αξιοσημείωτο, εντούτοις, δεν είναι τίποτε από όλα τα παραπάνω. Είναι το ότι η αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ ενός μάλλον αφανούς οικολόγου, ενός συμπαθούς παιδιού με ευαισθησίες, το οποίο ήταν κυρίως ένα κομμάτι από τη συλλογή των curiosities του Γιώργου, συνιστά, παρακαλώ, «είδηση». Εκεί κατάντησε το ΠΑΣΟΚ: η αποχώρηση του Κρίτωνα του Αρσένη να προκαλεί τρικυμία. Είναι λογικό, από μια πλευρά, να προκαλείται θόρυβος, έστω και αν αυτός είναι δυσανάλογα μεγάλος εν σχέσει με την πολιτική βαρύτητα του προσώπου. Όταν το κτίριο είναι ετοιμόρροπο, κάθε κομμάτι σοβά που πέφτει εξάπτει την ανησυχία. Αυτό που παρακολουθούμε να συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ, από την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου και έπειτα, είναι η διάλυσή του. Ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος, σε ρόλο Ιωάννη Ζίγδη, κάνει ό,τι μπορεί για να επιταχύνει το αναπόφευκτο τέλος. Αλλά και αυτός να μην έβαζε το χεράκι του, η πορεία προς το τέλος είναι προδιαγεγραμμένη, για λόγους πολιτικούς. Η κρίσιμη συγκυρία που δημιούργησε τις συνθήκες για το τέλος του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι ο Γιώργος το «αναπαλαίωσε» πολιτικά, τον καιρό ακριβώς που ήλθε η χρεοκοπία και αχρήστευσε τις πολιτικές με τις οποίες ιστορικά είχε ταυτισθεί το κόμμα. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε προλάβει να μετασχηματισθεί σε ένα σύγχρονο κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ένα κόμμα που δίνει προτεραιότητα στην τιθάσευση των ελλειμμάτων και όχι στη διόγκωσή τους, η αντίσταση στη φθορά θα ήταν μεγαλύτερη. Ως έχει, όμως, δηλαδή ως δήθεν μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα, του λίγο απ’ όλα, είναι καταδικασμένο. Πολύ περισσότερο δε, εφόσον στηρίζει μία κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει «δεξιά» πολιτική. Οι συνθήκες που οδηγούν το ΠΑΣΟΚ στην ηρωική αυτοθυσία (και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά αυτό) δημιουργούν το στρατηγικό πλεονέκτημα για τη Ν.Δ. Μέχρι τη χρεοκοπία, η Ν.Δ. ουσιαστικά είχε χάσει την ιδεολογική ταυτότητά της. Είχε μεταβληθεί σε μια γαλάζια εκδοχή του ΠΑΣΟΚ και, προκειμένου να έχει μέλλον ως διακριτή κεντροδεξιά επιλογή, έπρεπε να επανεφεύρει ιδεολογικά τον εαυτό της. Αυτό πλέον δεν χρειάζεται να γίνει. Ξεπεράστηκε από τα διλήμματα που έθεσε η χρεοκοπία. Οποιος σήμερα έχει αντιληφθεί τι μας συνέβη και ανταποκρίνεται επιλέγοντας την ευρωπαϊκή προοπτική, τις μεταρρυθμίσεις, την έννομη τάξη, την περιστολή του δημόσιου τομέα και τη δημοσιονομική εξυγίανση δυνητικά ανήκει στο εκλογικό κοινό προς το οποίο απευθύνεται η Ν.Δ. Επιπροσθέτως, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται να κολλήσει στη Ν.Δ. τη ρετσινιά του ακροδεξιού κόμματος, η ύπαρξη και μόνον της Χρυσής Αυγής αρκεί για να ακυρώνεται η προσπάθεια. Μπορεί αυτό να στενοχωρεί ορισμένους, όμως σήμερα η πραγματική ακροδεξιά υπάρχει: έχει φωνή, έχει πρόσωπο και δεν έχει καμία σχέση με τη Ν.Δ. Το στρατηγικό πλεονέκτημα της Ν.Δ. προβάλλει καθαρά στην περίπτωση του πιο πετυχημένου υπουργού της. Γιατί κερδίζει σε δημοτικότητα ο Νίκος Δένδιας; Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον. Επιδεικνύει επαγγελματισμό στον κρίσιμο τομέα της Δημόσιας Τάξης. Χωρίς διάκριση μεταξύ ακροδεξιάς ή ακροαριστερής ανομίας, ο Δένδιας διοικεί αποτελεσματικά έναν κρατικό μηχανισμό με τεράστια προβλήματα, από την απόδοση του οποίου εξαρτάται το βασικό αγαθό που έχει υποχρέωση το κράτος να παρέχει στους πολίτες: η έννομη τάξη. Λογική, σοβαρότητα, επαγγελματισμός. Αυτό, λοιπόν, είναι το τρίπτυχο με το οποίο θα έπρεπε να ταυτισθεί η Ν.Δ., αν θέλει να εκφράσει την πλειοψηφία του χώρου που επιλέγει τη βελτίωση του συστήματος, όχι την αλλαγή του ούτε την άρνησή του. Τις συνθήκες αυτές δημιούργησαν η τύχη και παράγοντες οι οποίοι υπερβαίνουν τις ατομικές βουλήσεις των ιθυνόντων της Ν.Δ. Ωστόσο, η αξιοποίηση του στρατηγικού πλεονεκτήματος που οι συνθήκες προσφέρουν στη Ν.Δ. προϋποθέτει από πλευράς της την ανάλογη βούληση και τις κατάλληλες ενέργειες. Συγκεκριμένα, η Ν.Δ. δεν πρέπει να σπαταλήσει το πλεονέκτημά της εκμεταλλευόμενη τους κυβερνητικούς εταίρους της, στραγγίζοντάς τους. Αντιθέτως, είναι προς το συμφέρον της, μακροπρόθεσμα, να τους στηρίξει. Οχι με χατίρια (του τύπου, π.χ., του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου), αλλά να τους στηρίξει με θετικές και δημιουργικές επιλογές, που θα εδραιώνουν στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι η Ν.Δ. και θέλει και μπορεί να συνεργασθεί με άλλους για το κοινό καλό. Εν όψει δημοτικών εκλογών του χρόνου, λ.χ., είναι άσκοπο η Ν.Δ. να επιδιώξει να κερδίσει μόνη της τον Δήμο Αθηναίων και τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Να τους κερδίσει για να αποδείξει τι; Οτι, σαν το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, ζει και αυτή στην προ χρεοκοπίας εποχή των πολυσυλλεκτικών κομμάτων, που αγωνίζονταν να κατακτήσουν τη νομή ενός κράτους που θα επεκτεινόταν αενάως, όπως πίστευαν; Ή μήπως για να στήσει ξανά τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς του παρελθόντος; Για να επιβιώσει η Ν.Δ. και να έχει μέλλον (όπως δεν θα έχει το ΠΑΣΟΚ), πρέπει να αποδείξει ότι δουλεύει για τη δημιουργία σοβαρού κράτους. (Εδώ κολλάει ξανά το παράδειγμα του Δένδια...) Είναι προς το συμφέρον της, λοιπόν, να στηρίξει τους σημερινούς δημάρχους, τον Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και τον Γιώργο Καμίνη στην Αθήνα. Δεν έχει καμία σημασία αν ο πρώτος είναι εκκεντρικός και ο δεύτερος liberal αριστερούλης αμερικανικού τύπου. Σημασία έχει ότι και οι δύο είναι έντιμοι, ικανοί και χρειάζονται στήριξη από τα κόμματα της κυβέρνησης για να αποδώσουν ακόμη καλύτερα. Υπό τις κρατούσες συνθήκες, η πολιτική τσιγκουνιά θα βλάψει τη Ν.Δ. Το συμφέρον της είναι να αποδείξει ότι μπορεί και δεν φοβάται να εκπροσωπήσει τον χώρο της λογικής, να εκπροσωπήσει όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που στέκονται απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Το «κλειδί» είναι η συνεργασία.

Του Στέφανου Κασιμάτη-Καθημερινή