Ζωντανοί νεκροί

Τι το κοινό έχει μια συναυλία του Αντώνη Ρέμου στη Μύκονο με τη συζήτηση για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση;

Θεωρητικά κανένα. Πρακτικά και οι δύο δεν είναι παρά μια εκτός χρόνου παράταση σε μια εκτός τόπου παράσταση.  

Και οι δύο πασχίζουν να καθυστερήσουν τη ζωή ελπίζοντας να μείνουν εκεί που βρίσκονταν πριν από τρία, τέσσερα χρόνια.

Εντελώς σχηματικά θα μιλούσα σήμερα για τους εφοπλιστές και τους συνδικαλιστές. Τους νεόπλουτους και τους παλαιοκομματικούς. Την Ελλάδα των «ζωντανών νεκρών».

Οι μεν εξακολουθούν να συνωστίζονται στο «Nammos» ή στην Ψαρού στη μνήμη περασμένων γλεντιών που παλεύουν να τα κρατήσουν ζωντανά με εξάλιτρες σαμπάνιες.

Γλεντούν και προκαλούν για να υπάρχουν - δεν ξέρουν άλλον τρόπο ύπαρξης!..

Οι δε επιμένουν να συντηρήσουν όσα αποτελούν ήδη παρελθόν, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή μια αρρωστημένη κατάσταση που έχει προ πολλού ξεπεραστεί.

Πηγαινοέρχονται δήθεν διαπραγματευόμενοι, τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο διαπραγμάτευσης και πάντως όχι μαζί τους.

Είναι μια Ελλάδα τού χθες που δεν ξέρει πώς θα ενταχθεί στο σήμερα, ούτε πώς θα πορευτεί στο αύριο.

Πόσο ασυνείδητος ή βλαξ είναι κάποιος για να μπουγελώνεται με αστακούς και σαμπάνιες στην Ψαρού βρίζοντας τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε;

Πόσο άσχετος ή ανόητος είναι κάποιος που νομίζει ότι μετά από όλη τη φασαρία που έγινε η κυβέρνηση θα ανοίξει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση για να δώσει τα κλειδιά στην ΕΣΗΕΑ ή στην ΠΟΣΠΕΡΤ να την κάνουν ξανά «Συριζάδικο»;

Αυτό το δίπολο των γελοίων εφοπλιστών και των επιτήδειων συνδικαλιστών, των άξεστων νεόπλουτων και των ανόητων παλαιοκομματικών αποτελεί το κεντρικό δίπολο της Ελλάδας που χρεοκόπησε.

Οι μεν κρυμμένοι πίσω από μια αδιανόητη φορολογική ασυλία δεν πληρώνουν τίποτα. Ξέρουν μόνο να πουλάνε μούρη με προκλητικά γλέντια, ακριβά κότερα, αποθεωτικά κοσμικά ρεπορτάζ και ποδοσφαιρικές μεταγραφές.

Οι δε κάτω από μια φαύλη κομματική προστασία δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τίποτα. Παρά μόνο για το βόλεμα των ιδίων και των ομοίων τους, για ένα ατελείωτο νταραβέρι πλασματικών επιδομάτων και αστήριχτων προνομίων.

Οι μεν μιλούν στο όνομα της οικονομικής επιτυχίας. Οι δε στο όνομα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Επί της ουσίας, έβλαψαν και οι δύο «τη Συρία το ίδιο»!..

Και τώρα που το παιχνίδι τελειώνει, χειρονομούν.

Γαντζωμένοι στα περασμένα προσπαθούν να διαιωνίσουν το καταστροφικό είδος τους. Να παρατείνουν όσο μπορούν το παιχνίδι κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι ο διαιτητής το έχει λήξει προ πολλού.

Ευτυχώς η Δικαιοσύνη άρχισε τελευταία να κάνει τη δουλειά της και άνοιξε τις πόρτες των φυλακών. Ολα τα μεγάλα ονόματα της οικονομικής γκλαμουριάς και της συνδικαλιστικής ασυδοσίας προβάρουν επιτέλους τις χειροπέδες.  

Μακάρι να συνεχίσει. Διότι, μεταξύ μας, δεν βλέπω κι άλλη λύση.

Πολύ φοβούμαι πως όλοι αυτοί οι «ζωντανοί νεκροί» που δεν λένε να χωθούν στον τάφο τους, θα μας απαλλάξουν μόνο αν στριμωχτούν στο κελί τους.

Γ.Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ