O Ρέμος, η Μέρκελ και η Μύκονος: Αντιμνημονιακή τσάμπα μαγκιά

Στο «Χρώμα του φεγγαριού», του Φεντερίκο Φελίνι, η Κόλαση είναι μια ντίσκο. Υποκύπτοντας στο μανιχαϊστικό σχήμα θα λέγαμε πως και ο Παράδεισος συχνά είναι αποτέλεσμα μιας σκηνοθεσίας, έστω και αν πίσω από τις κάμερες δεν βρίσκεται ο μεγάλος Ιταλός αλλά ο καθείς από εμάς. Μεγάλο κομμάτι κόσμου τις τελευταίες δεκαετίες, ασπαζόμενο το εξωστρεφές - κοσμοπολίτικο πνεύμα της Μυκόνου, επέλεξε να στήσει τον Παράδεισό του στο κυκλαδίτικο νησί.
Μόνο που ο μαζικός «εποικισμός» επέφερε και μαζικούς μετασχηματισμούς και εδώ που κάποτε τριγύρναγαν ανέμελοι μποέμ και gay (σημειώστε εδώ τον Πιέρο ντε Αμβέρσα, ιδρυτή του θρυλικού gay bar Pierros), μια κανονική βιομηχανία τουρισμού και διασκέδασης στήθηκε. Και αν η Μύκονος έγινε από τη
δεκαετία του ‘90 και μετά ένα Ελντοράντο ματαιοδοξίας, από το 2003 η καρδιά της χτυπάει στο πολυτελές εστιατόριο - beach bar - ντίσκο Nammos στην απάνεμη παραλία της Ψαρούς. Κάτι παραπάνω από μια επιχείρηση για τους ιδιοκτήτες Ζαννή Φραντζέσκο, Κωνσταντή Κουσαθανά και τον αιγύπτιο σεφ Σάμι.
Ισως, εδώ, στο «πριγκιπάτο της Ψαρούς» (όπως λένε οι ντόπιοι με νόημα) συμπυκνώθηκαν για δέκα χρόνια ο νεοπλουτισμός, η ώσμωση ξένων και ελλήνων αρτισύστατων Κροίσων (πολλοί σήμερα είναι μεταξύ Κορυδαλλού και εισαγγελέα), το πλούσιο σέρβις (εδώ για κάποια χρόνια υπήρξε ντελίβερι φαγητού σε σκάφη), ρεζερβέ ξαπλώστρες και ένας χαρούμενος στρατός κοσμικών και παπαράτσι σε ένα γαϊτανάκι επίπλαστης ευμάρειας. Μια ειδική κοσμική ζώνη με τόνους σαμπάνιας, σολάριουμ, μπότοξ, πάναμα χατ και χορούς πάνω στα λευκά τραπέζια με τους αστακούς. Και αν το κοσμικό πανηγύρι της Μυκόνου έχει το g-point του στο Nammos της Ψαρούς, αργά ή γρήγορα η κάθοδος των pop σκυλάδων στο πριγκιπάτο του Ζαννή (ενός εκ των τριών ιδιοκτητών του εστιατορίου) ήταν ζήτημα χρόνου. 
Την περασμένη Κυριακή, η συναυλία του Αντώνη Ρέμου ήταν η τρίτη στην κοσμική νησίδα. Η πρώτη, το 2009, καταγράφτηκε στη συλλογική μνήμη ως το τελευταίο επεισόδιο του παλιού κόσμου. Οι πλημμύρες αστακών και σαμπάνιας, οι παραπάνω από τρεις χιλιάδες κόσμου που περίμενε στις ουρές πάνω από δύο ώρες και οι μυθικές καταναλώσεις και τα brand names των πελατών που τότε συγκεντρώθηκαν – πολλοί εξ αυτών έφτασαν με τα φουσκωτά και τα σκάφη τους – δεν ήταν οι μόνες σεκάνς ενός ασύδοτου πάρτι. Θυμίζω πως ταυτόχρονα δεν κόπηκε σχεδόν καμία απόδειξη, επιφέροντας τέσσερα εκατομμύρια πρόστιμο για φοροδιαφυγή στο μαγαζί - club - εστιατόριο. 
Η περσινή (δεύτερη) συναυλία του Αντώνη Ρέμου εδώ είχε κάτι από την αμηχανία του δεύτερου χρόνου από την ανακοίνωση της υπαγωγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ από τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, στο Καστελλόριζο. Και η τρίτη συναυλία του Ρέμου που έγινε την περασμένη Κυριακή στο πριγκιπάτο της Ψαρούς, είχε ένα νέο highlight: το χυδαίο υβρεολόγιο του θεσσαλονικιού βάρδου κατά της Μέρκελ, της Γερμανίας και του Σόιμπλε. Τον άκοπο και εκ του ασφαλούς θυμό του που προκάλεσε πάντως ακόμη και την αμηχανία των πιο πιστών θαυμαστών του αοιδού. Ηταν γύρω στη 01.30 όταν στην πλωτή εξέδρα, με μέτωπο προς το εστιατόριο - club, ανέβηκε ο τραγουδιστής (γεννημένος στο Ντύσελντορφ, παρεμπιπτόντως). Δυο - τρεις ακόμη λεπτομέρειες από πηγή μας που βρέθηκε εκεί και μάλιστα ήταν παρούσα και στις προηγούμενες δύο συναυλίες: τώρα, δεν πλήρωνες είσοδο για το event. Το μενού κόστιζε 180 ευρώ ανά άτομο. Το μπουκάλι η βότκα είχε 250 ευρώ. Το red bull (απαραίτητο ενεργειακό ποτό για να αντέξεις τρεις ώρες τη φωνή του Ρέμου, θα προσέθετα), 4,5 ευρώ. Το πάρκινγκ ήταν δωρεάν.  
Κατά το 2009 της ευμάρειας, τα αυτοκίνητα για τη συναυλία στο Nammos έφταναν στα όρια της περιοχής Πλατύς Γιαλός (περίπου 3 χλμ. από το ύψος της Ψαρούς μέχρι τον κεντρικό δρόμο προς τον Πλατύ Γιαλό, για την ακρίβεια). Το 2012, τα αυτοκίνητα έφταναν μέχρι το δεύτερο πάρκινγκ της επιχείρησης. Φέτος, μπορούσες σχεδόν άνετα να παρκάρεις στο πρώτο, το κεντρικό πάρκινγκ του Nammos και, άρα, οι θεατές δεν ξεπερνούσαν τους χίλιους. Τα γνωστά λευκά τραπέζια είχαν στηθεί πάνω στην άμμο και είχαν αντικαταστήσει τις ρεζερβαρισμένες ξαπλώστρες με τις πολυτελείς πετσέτες. Και ανάμεσα στον κόσμο υπήρχαν διάφοροι ορίτζιναλ κοσμικοί (όπως η εκρηκτική κολομβιανή τηλεοπτική σταρ Σοφία Βεργκάρα) και διάφοροι ανθυποκοσμικοί ή και μετεξεταστέοι (όπως ο Χάρης Σιανίδης και η Μαριλένα Παναγιωτοπούλου). Εδώ, παρούσα και η σύντροφος του Ρέμου Υβόννη Μπόσνιακ. Και ακόμη μία λεπτομέρεια: οι δεκάδες βίζιτες (συνοδοί πολυτελείας ή και call girls) που είχαν ακροβολιστεί στον χώρο τηρούσαν μια βασική αρχή: όπου χρήμα και ο πληρωμένος έρωτάς του. Τα φωτορυθμικά που έπεφταν στο απέναντι του πάρτι βουνό της Ψαρούς και σχημάτιζαν το «The World Is Yours» και το «10 Υears Nammos» με φώτα νέον, μόνο κιτς χρώμα προσέδιδαν και έσβησαν όταν ο Αντώνης Ρέμος (ακριβώς στη 01.30) ανέβηκε στην πλωτή εξέδρα εν μέσω επευφημιών.
Και αν το 2009, προ Μνημονίου, όλα σε εκείνη τη συναυλία ήταν ανέμελα, αν το 2012 η συναυλία είχε ένα ενδιάμεσο κέφι, η συναυλία της Κυριακής είχε ενσωματωμένο τον άκοπο, άγαρμπο, χυδαίο αντιγερμανισμό, πασπαλισμένο από μια εσάνς μαγκιάς Θεσσαλονίκης. «Αυτά θα δει και θα περπατήσει ο άνθρωπος» ,είπε ο Ρέμος για τον Σόιμπλε. «Κουφάλα και κα...όλα Μέρκελ έπρεπε να είσαι εδώ», συμπλήρωσε σηκώνοντας την σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα στην άμμο της Ψαρούς, την ίδια που είχε υποστείλει όταν πήγε στην προεκλογική συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με καλλιτέχνες στο Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, πριν από έναν και κάτι χρόνο. 
Το αλκοόλ έρεε, οι σαμπάνιες (ροζέ κρυστάλ και άλλες ακριβές ετικέτες) άνοιγαν (αν και χωρίς σύγκριση με εκείνες του 2009), το χυδαίο ρατσιστικό ντελίριο του Ρέμου κατά του Σόιμπλε συνεχίστηκε μέχρι και τις 03.00 που υπήρξε παύση για ένα σετ από Dj. Ο αντιμνημονιακός βάρδος ξαναβγήκε στις 03.30 και τραγούδησε μέχρι το πρωί. Δεν επανέλαβε στο δεύτερο μέρος τα αντιγερμανικά, άκοπα σχόλιά του. Το κλίμα συνεχίστηκε υποτονικά. Τα iPhone και τα κινητά σχεδόν αμέσως διέρρευσαν την εικόνα του ευτραφούς βάρδου με το μαύρο γιλέκο να γκαρίζει στην εξέδρα και, βέβαια, τα σόσιαλ μίντια αναπαρήγαγαν την «πολιτική του παρέμβαση», ενώ ο ίδιος σχεδόν άμεσα έσπευσε να εξηγήσει: «Οσον αφορά το χιούμορ με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, είναι χιούμορ. Χιούμορ που εκφράζεται πολλές φορές στην υπερβολή, αλλά χιούμορ. Το χιούμορ του μέσου Ελληνα! Σε αυτούς ανήκω και εγώ και με αυτό τον τρόπο αντιδράμε στη σκληρή, σημερινή πραγματικότητα στην οποία μας έχουν επιβάλει να ζούμε». Οχι, τα λόγια δεν ανήκουν στον «παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο» του Βολφ Μπίρμαν. Ανήκουν στον όψιμο αντιγερμανό αοιδό με τις «πολιτικές ανησυχίες» της πλωτής εξέδρας. 
TA NEA