Παρακολουθούσα
πριν από μερικές ημέρες ένα ερασιτεχνικό τουρνουά ποδοσφαίρου στην
Ακράτα Αχαϊας. Ένα παιγνίδι ανάμεσα στον Πλανταχταϊκό (μάλλον από το
πλαντάζω!) και τους Old boys, ήταν σαν παράσταση βγαλμένη από το
ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό.
Στον Πλανταχταϊκό, μια ομάδα από το διπλανό χωριό της Παραλίας Πλατάνου, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 15, στους old boys 45. Tα «παιδαρέλια» -όπως απαξιωτικά τα αποκαλούμε εμείς οι… έμπειροι και μπαρουτοκαπνισμένοι- ένα τσούρμο παιδιά που μαζεύτηκαν πρώτη φορά, έπαιζαν με ορμή, με κέφι, χωρίς να τσακώνονται, χωρίς να τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και η ματαιοδοξία της νίκης. Έχασαν, πολύ δυσκολότερα απ ό,τι αναμενόταν, αλλά κέρδισαν το χειροκρότημα για την προσπάθειά τους και πολύ περισσότερο γιατί μετά το τέλος του αγώνα, χαμογελούσαν. Οι Οld Boys, ήταν σαν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μία ομάδα, 11 παίκτες, 12 συνιστώσες! Αποχώρησαν από το γήπεδο εμφανώς ανακουφισμένοι που δεν έγιναν ρεζίλι από τα ποδοσφαιρικά μειράκια.
Η γενιά της μεταπολίτευσης εναντίον της γενιάς της κρίσης. Οι γέροι αναπλάθουν με τη φαντασία τους το παρελθόν τους, οι νέοι αναζητούν την ευκαιρία για να πλάσουν με τη φαντασία το μέλλον τους.
Και στο πολιτικό μας σκηνικό, δυστυχώς, επικρατούν τα Old boyς: Ο Τσίπρας, παραλλαγή του Μπέντζαμιν Μπάτον, γεννήθηκε γέρος. Συγκρότησε τον Ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζοντας την αναρρίχησή του στην εξουσία, με χειροκροτητές και μάλιστα πρώτο τραπέζι πίστα τα συνδικαλιστικά απολιθώματα του πελατειακού κρατισμού. «Τα λουλούδια στον Αλέξη από μένα!»…
Βενιζέλος και Σαμαράς, συνδιαμορφωτές του συντηρητικού μεταπολιτευτικού κατεστημένου, πήγαν και οι δύο στο Ζάππειο -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- φόρεσαν το κοστούμι του μεταρρυθμιστή, αλλά ξέχασαν να αλλάξουν παπούτσια και έστειλαν τον… Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα. Μάλιστα, ο Βενιζέλος αίφνης μίλησε για συνταγματικές προβλέψεις που θα διευκολύνουν τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Δεν το είπε, αλλά προφανώς θα σκεπτόταν ως έναν από τους εταίρους, το πάλαι ποτέ αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ.
Ο Κουβέλης. «Νέστωρ» της πολιτικής, με απήχηση στη σκεπτόμενη νεολαία, δημιούργησε ελπίδες για την ανα-γέννηση, αλλά γρήγορα επέστρεψε στην ψευδαίσθηση της ασφαλούς Ιθάκης, υποκύπτοντας στους μνηστήρες του δόγματος «καλύτερα πρώτος στο χωριό».
«Τόπο στα νιάτα», ένα σύνθημα που γέρασε. Ποιος, όμως, είναι νέος, ποιος είναι γέρος. Αν είναι όπως ο νέος γραμματέας της ΝΔ, Ανδρέας Παπαμιμίκος, που έχει περάσει από όλα γα κρατικομάγαζα -ΕΥΑΘ, ΤΡΑΜ- αλλά και την περιβόητη ΟΝΝΕΔ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ …ΑΕ, ε, τότε καλύτερα να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τον επίτιμο Μητσοτάκη.
Αποκλειστικό κριτήριο δεν μπορεί να είναι η ηλικία. Άλλωστε- για να επανέλθουμε στο τουρνουά- και στην ομάδα των Old boyς υπήρχαν ποδοσφαιρικά υπερήλικες που θα μπορούσαν να παίζουν στον Πλανταχταϊκό, ή έστω να προσφέρουν γνώση τους. Όπως σημειώνει ο Νίκος Μπίστης -ίσως στη μόνη συγκροτημένη πρόταση που ακούστηκε κατά το επιστημονικό ξεκατίνιασμα της ανανεωτικής Αριστεράς- «Την δοσολογία ανάμεσα στο πραγματικά νέο και το χρήσιμο παλιό, όπου τον τόνο αναπόφευκτα θα δίνει το νέο, μπορούμε να τη βρούμε… Όμως η ανανέωση είναι που πρέπει να υπερισχύσει, γιατί το άθροισμα παλιών κομματιών δεν εμπνέει και χωρίς ενθουσιασμό όλα είναι μάταια.»
Μπορούν όμως οι νέοι να παίξουν μπάλα όταν το παιγνίδι -κομματικό και πολιτικό- βασίζεται σε νόμους και ελέγχεται από νόμους που έχουν θεσπίσει οι γέροντες, για να θυμηθούμε και λίγο τον Γκαίτε. Αν δεν αλλάξουν τους κανόνες οι ίδιοι οι «γέροντες» αυτοκτονώντας πολιτικά, θα έρθουν κάποιοι άλλοι να επιβάλουν τον δικό τους κανόνα. Και όσο κι «αν ταράξεις αυτούς τους άλλους με τη νομιμότητα», η ήττα θα έρθει, γιατί οι φορείς της «νομιμότητας» έχουν πλέον απολέσει την αξιοπιστία τους. Και δυστυχώς, χαμένοι θα είναι και οι νέοι!
Στον Πλανταχταϊκό, μια ομάδα από το διπλανό χωριό της Παραλίας Πλατάνου, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 15, στους old boys 45. Tα «παιδαρέλια» -όπως απαξιωτικά τα αποκαλούμε εμείς οι… έμπειροι και μπαρουτοκαπνισμένοι- ένα τσούρμο παιδιά που μαζεύτηκαν πρώτη φορά, έπαιζαν με ορμή, με κέφι, χωρίς να τσακώνονται, χωρίς να τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και η ματαιοδοξία της νίκης. Έχασαν, πολύ δυσκολότερα απ ό,τι αναμενόταν, αλλά κέρδισαν το χειροκρότημα για την προσπάθειά τους και πολύ περισσότερο γιατί μετά το τέλος του αγώνα, χαμογελούσαν. Οι Οld Boys, ήταν σαν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μία ομάδα, 11 παίκτες, 12 συνιστώσες! Αποχώρησαν από το γήπεδο εμφανώς ανακουφισμένοι που δεν έγιναν ρεζίλι από τα ποδοσφαιρικά μειράκια.
Η γενιά της μεταπολίτευσης εναντίον της γενιάς της κρίσης. Οι γέροι αναπλάθουν με τη φαντασία τους το παρελθόν τους, οι νέοι αναζητούν την ευκαιρία για να πλάσουν με τη φαντασία το μέλλον τους.
Και στο πολιτικό μας σκηνικό, δυστυχώς, επικρατούν τα Old boyς: Ο Τσίπρας, παραλλαγή του Μπέντζαμιν Μπάτον, γεννήθηκε γέρος. Συγκρότησε τον Ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζοντας την αναρρίχησή του στην εξουσία, με χειροκροτητές και μάλιστα πρώτο τραπέζι πίστα τα συνδικαλιστικά απολιθώματα του πελατειακού κρατισμού. «Τα λουλούδια στον Αλέξη από μένα!»…
Βενιζέλος και Σαμαράς, συνδιαμορφωτές του συντηρητικού μεταπολιτευτικού κατεστημένου, πήγαν και οι δύο στο Ζάππειο -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- φόρεσαν το κοστούμι του μεταρρυθμιστή, αλλά ξέχασαν να αλλάξουν παπούτσια και έστειλαν τον… Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα. Μάλιστα, ο Βενιζέλος αίφνης μίλησε για συνταγματικές προβλέψεις που θα διευκολύνουν τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Δεν το είπε, αλλά προφανώς θα σκεπτόταν ως έναν από τους εταίρους, το πάλαι ποτέ αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ.
Ο Κουβέλης. «Νέστωρ» της πολιτικής, με απήχηση στη σκεπτόμενη νεολαία, δημιούργησε ελπίδες για την ανα-γέννηση, αλλά γρήγορα επέστρεψε στην ψευδαίσθηση της ασφαλούς Ιθάκης, υποκύπτοντας στους μνηστήρες του δόγματος «καλύτερα πρώτος στο χωριό».
«Τόπο στα νιάτα», ένα σύνθημα που γέρασε. Ποιος, όμως, είναι νέος, ποιος είναι γέρος. Αν είναι όπως ο νέος γραμματέας της ΝΔ, Ανδρέας Παπαμιμίκος, που έχει περάσει από όλα γα κρατικομάγαζα -ΕΥΑΘ, ΤΡΑΜ- αλλά και την περιβόητη ΟΝΝΕΔ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ …ΑΕ, ε, τότε καλύτερα να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τον επίτιμο Μητσοτάκη.
Αποκλειστικό κριτήριο δεν μπορεί να είναι η ηλικία. Άλλωστε- για να επανέλθουμε στο τουρνουά- και στην ομάδα των Old boyς υπήρχαν ποδοσφαιρικά υπερήλικες που θα μπορούσαν να παίζουν στον Πλανταχταϊκό, ή έστω να προσφέρουν γνώση τους. Όπως σημειώνει ο Νίκος Μπίστης -ίσως στη μόνη συγκροτημένη πρόταση που ακούστηκε κατά το επιστημονικό ξεκατίνιασμα της ανανεωτικής Αριστεράς- «Την δοσολογία ανάμεσα στο πραγματικά νέο και το χρήσιμο παλιό, όπου τον τόνο αναπόφευκτα θα δίνει το νέο, μπορούμε να τη βρούμε… Όμως η ανανέωση είναι που πρέπει να υπερισχύσει, γιατί το άθροισμα παλιών κομματιών δεν εμπνέει και χωρίς ενθουσιασμό όλα είναι μάταια.»
Μπορούν όμως οι νέοι να παίξουν μπάλα όταν το παιγνίδι -κομματικό και πολιτικό- βασίζεται σε νόμους και ελέγχεται από νόμους που έχουν θεσπίσει οι γέροντες, για να θυμηθούμε και λίγο τον Γκαίτε. Αν δεν αλλάξουν τους κανόνες οι ίδιοι οι «γέροντες» αυτοκτονώντας πολιτικά, θα έρθουν κάποιοι άλλοι να επιβάλουν τον δικό τους κανόνα. Και όσο κι «αν ταράξεις αυτούς τους άλλους με τη νομιμότητα», η ήττα θα έρθει, γιατί οι φορείς της «νομιμότητας» έχουν πλέον απολέσει την αξιοπιστία τους. Και δυστυχώς, χαμένοι θα είναι και οι νέοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.