Παλαιοαριστερές και πασοκικά παλικάρια...

Τελικά, όλες οι απορίες βρίσκουν κάποια στιγμή την απάντησή τους. Ας πούμε, μάθαμε τι έλειπε από τη ΔΗΜΑΡ: ο Χάρης Καστανίδης! Ή μήπως έλειπε από τον Καστανίδη μια εμπειρία σε στυλ ΔΗΜΑΡ;

Οσο και αν φαίνεται παράδοξο, το ξεκίνημα της νέας πολιτικής σεζόν έχει χρώμα ΠΑΣΟΚ. Οχι τόσο λόγω 3ης Σεπτέμβρη· όσο επειδή από την ώρα που Βενιζέλος και άλλοι ενσωματώθηκαν θετικά στην κυβέρνηση Σαμαρά, εδόθη κάτι σαν γενικό σύνθημα ότι κάθε κόμμα πρέπει να έχει και λίγο ΠΑΣΟΚ στη σύνθεσή του. Αυτό λειτούργησε αμφίδρομα. Για παράδειγμα, είναι η Αγίου Κωνσταντίνου που δέχθηκε στους κόλπους της τον Χάρη. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ - που τσιμπολογάει πασόκους σαν τις ρώγες σε σταφύλι από καιρό - το πράγμα λειτούργησε αντίστροφα. Είναι οι «πασοκογενείς» που αποφάσισαν να συγκροτήσουν τάση. Προφανώς, βαρέθηκαν να είναι θεατές στις έριδες του Τσίπρα με τους Λαφαζανο-Γλεζο-Νταβανέλλους. Και αντελήφθησαν ότι η συμμετοχή τους έχει πολιτική αξία. Αρα γιατί να μην τη διεκδικήσουν έμμεσα;

Ο,τι και να πεις, λοιπόν, για τον Βενιζέλο, είναι σαφές ότι η επιτυχημένη είσοδος στο κυβερνητικό σχήμα έκανε το ΠΑΣΟΚ μόδα. Ενα είδος cult της πολιτικής. Κάτι που, κακά τα ψέματα, ωφέλησε και την πασοκική διασπορά. Φυσικά, οι αυτοματισμοί δεν είναι πάντα καλή λύση στην πολιτική. Πού κολλάει, π.χ., ο Καστανίδης στη ΔΗΜΑΡ; Μάλλον η μεταγραφή έχει να κάνει με το ξεκόλλημα του Κουβέλη από την κυβέρνηση και τη διάθεση να πάει αριστερότερα. Ετσι προέκυψε Καστανίδης, ενώ, ας πούμε, πέρυσι τέτοια εποχή υποτίθεται ότι η ΔΗΜΑΡ ήταν σταθμός υποδοχής του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Εξού και η εικοτολογία για μετακίνηση της Αννας Διαμαντοπούλου στις γραμμές της. Αντ' αυτής, όμως, Χάρης!

Πέρα όμως από τα καλαμπούρια, το ερώτημα είναι τι λένε όλα αυτά στο εκλογικό σώμα. Αν το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει μια ελαφρά ανάκαμψη, είναι, πάντως, γεγονός ότι τα περισσότερα από τα πρόσωπα που ανακυκλώνονται σε άλλα κόμματα - και αρκετά πρόσωπα που από τις διάφορες καραμπόλες των κατανομών μπήκαν στη Βουλή και συγκροτούν την πράσινη Κοινοβουλευτική Ομάδα - είναι φθαρμένα και δεν πείθουν. Η επιστράτευσή τους δηλώνει δυο-τρία πράγματα, όχι εντελώς ασήμαντα. Για παράδειγμα, ότι η ανανέωση της πολιτικής σε πρόσωπα δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Οτι οι «παλαιοί» της Μεταπολίτευσης καραδοκούν για να επανέλθουν. Και ότι τα κόμματα που τοποθετούνται στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Κεντροαριστεράς δυσκολεύονται να βγουν από τη λογική της αιμομιξίας.

Tο ερώτημα είναι πώς γίνονται όλα αυτά αντιληπτά από την κοινή γνώμη. Και στον μεν ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφές ότι κινούνται σε μια πολυσυλλεκτική λογική, που λέει ότι για να γίνεις κόμμα εξουσίας πρέπει να βάλεις όσο γίνεται περισσότερους μέσα. Ωστόσο στο κόμμα του Φώτη Κουβέλη η φιλοσοφία ήταν διαφορετική - δηλαδή εκλεκτική. Η ΔΗΜΑΡ έκανε κινήσεις σε ένα πνεύμα προσεκτικής στοχοθεσίας, ώστε να περάσει μηνύματα σε επιλεγμένους ψηφοφόρους. Το «μέσα - έξω» στην κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και η αναστροφή με αριστερή κατεύθυνση ανατρέπουν αυτή τη λογική, ενώ τα προξενιά με το ΠΑΣΟΚ τύπου Καστανίδη αλλάζουν και την εικόνα της ΔΗΜΑΡ.

Με απλά λόγια, παλαιοαριστερές και πασοκικά παλικάρια έχουν γίνει ελαφρώς μαλλιά κουβάρια. Κάτι αναμενόμενο, όμως, όταν κάνεις παιχνίδια κορυφής και εξουσίας στην πολιτική, ξεχνώντας εντελώς τη βάση.

Δημ Μητρόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ