Τα βλέπω ήδη τα δύο στρατόπεδα, δεν χρειάζεται δα και μεγάλη
φαντασία, το ζήσαμε με τη Γιουγκοσλαβία, το ζήσαμε με το Αφγανιστάν, το
ζήσαμε σε μικρότερο βαθμό με το Ιράκ και με τη Λιβύη. Από τη μια πλευρά
θα είναι αυτοί που θα υποστηρίζουν, ένθερμα ή απρόθυμα, μια επέμβαση της
Δύσης στη Συρία, ώστε να καταστεί σαφές ότι η χρήση όπλων μαζικής
καταστροφής είναι απαράδεκτη. Από την άλλη, θα είναι εκείνοι που θα
μιλούν για δυτικές συνωμοσίες και θα υπερασπίζονται, γενικώς και
αορίστως, την «ειρήνη».
Μια πρόγευση παίρνουμε από τη χθεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ. Ολα τα
κλισέ είναι εδώ: η χρήση χημικών όπλων αποτελεί πρόσχημα, ο πραγματικός
στόχος της επίθεσης που προετοιμάζεται είναι ο έλεγχος των
πλουτοπαραγωγικών πηγών, οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι υπεύθυνες γιατί
διέθεσαν και διαθέτουν τη βάση της Σούδας, οι δυνάμεις της μη
κομμουνιστικής αντιπολίτευσης είναι υπεύθυνες γιατί περιορίζονται σε
ευχολόγια, να κλείσει η Σούδα, να μη δοθούν διευκολύνσεις στον εχθρό και
- κερασάκι στην τούρτα - να σταματήσει κάθε στρατιωτική συνεργασία με
το Ισραήλ. Ολα θεμιτά, δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να λέει
ό,τι θέλει. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην καταγραφεί μια εκτυφλωτική
απουσία από την ανακοίνωση αυτή: με εκείνα τα παιδάκια με τις
διεσταλμένες κόρες των ματιών και τους αφρούς στο στόμα τι θα γίνει;
Κάποιο κτήνος δεν τα εξολόθρευσε χρησιμοποιώντας απαγορευμένα όπλα;
Γιατί το ΚΚΕ δεν ζητά λοιπόν, έστω για τους τύπους, την παραδειγματική
τιμωρία του;
Στη δική του ανακοίνωση, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί περισσότερο. Αφού
επισημαίνει ότι ένας νέος πόλεμος δεν διασφαλίζει τα στρατηγικά
συμφέροντα της Ελλάδας (!), ζητά μια ουσιαστική παρέμβαση του ΟΗΕ στις
εξελίξεις με στόχο την άμεση κατάπαυση του πυρός και τη διενέργεια
ελεύθερων εκλογών. Ο ΟΗΕ θα τα κάνει όλα αυτά; Θα καθήσει ο σουηδός
επικεφαλής των επιθεωρητών με τον Ασαντ και τον αρχηγό των ανταρτών και
θα τους πει, εντάξει παιδιά, αρκετά παίξατε, τώρα θα κάνετε ελεύθερες
εκλογές; Και τι σημαίνει πως δεν διασφαλίζονται τα ελληνικά συμφέροντα;
Αν διασφαλίζονταν (όπως, ας πούμε, συμβαίνει με τα τουρκικά συμφέροντα),
η επέμβαση θα ήταν δικαιολογημένη;
Τα δύο κόμματα της Αριστεράς δείχνουν πεισμένα ότι οι δυτικές
δυνάμεις επιθυμούν διακαώς να εμπλακούν σε αυτό τον πόλεμο και ότι η
ελληνική κυβέρνηση ανυπομονεί να παίξει τον δικό της, αποφασιστικό ρόλο.
Μα τότε γιατί δεν το έκαναν εδώ και δυόμισι χρόνια; Γιατί διστάζουν
ακόμη και τώρα; Ολοι οι σοβαροί αναλυτές του κόσμου επισημαίνουν τα
αδιέξοδα, τις δυσκολίες, τους κινδύνους, τις παρενέργειες μιας δυτικής
εμπλοκής στη Συρία. Τονίζουν όμως και ένα θέμα αρχής: ο πολιτισμένος
κόσμος δεν μπορεί (πλέον) να κλείνει τα μάτια μπροστά στον βομβαρδισμό
ενός πληθυσμού με χημικά όπλα. Αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τους έλληνες
συντρόφους;
Μιχ. Μητσός-ΤΑ ΝΕΑ
Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά το 2003. Ηταν τότε που η κυβέρνηση Μπους, με υπουργό Εξωτερικών τον Πάουελ, προσερχόταν στην έδρα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρουσίαζε τα «αδιάσειστα στοιχεία» των ΗΠΑ για τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Το ψέμα και η υποκρισία ως ασφαλέστερο μέσο κατασκευής προσχημάτων για το μακελειό που ακολούθησε ήταν δεδομένα από την πρώτη στιγμή. Το ομολογούσαν οι ίδιοι. Από τότε. Κι αν όχι οι κυβερνώντες των ΗΠΑ, το ομολογούσαν οι εφημερίδες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως έγραψαν οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης το Μάρτη του 2002, στο Ιράκ από το 1992 μέχρι το 2000 είχαν πραγματοποιηθεί 2.400 (!) επιθεωρήσεις του ΟΗΕ, στις οποίες δε βρέθηκε ούτε ένα (!) απαγορευμένο όπλο. Η CIA - ομολογούσαν οι «Τάιμς» - δεν έχει καμία ένδειξη (πόσο μάλλον απόδειξη) ότι το Ιράκ συμμετείχε σε οποιαδήποτε τρομοκρατική δραστηριότητα εναντίον των ΗΠΑ.
Ομως, παρ' όλα αυτά, οι ΗΠΑ μιλούσαν και τότε για δήθεν «αδιάσειστα στοιχεία»...
Αλλωστε, και στον πόλεμο του Αφγανιστάν μιλούσαν για «στοιχεία» οι Αμερικανοί. Ηταν, δε, τόσο ...ατράνταχτα τα «στοιχεία» τους, που ακόμα και αυτός ο Κίσιγκερ παραιτήθηκε από την επιτροπή που συνέστησε ο Μπους για να διερευνηθεί τι - πραγματικά - είχε συμβεί στις 11 Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ...
Σήμερα, φυσικά, δεν υπάρχουν πλέον αφελείς για να πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται να σώσουν τον συριακό λαό από τον Ασαντ (που το καθεστώς του δεν υπολείπεται τίποτα σε βαρβαρότητα συγκρινόμενο με τα καθεστώτα των συμμαχικών των ΗΠΑ μοναρχιών της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ), όπως ακριβώς δεν είχαν καμία πρόθεση να σώσουν τους Ιρακινούς από τον - επί σειρά ετών - συνεργάτη τους Σαντάμ.
Σήμερα δεν υπάρχουν αφελείς να πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έχουν ανάγκη από «στοιχεία», για να ορίσουν τους δρόμους του πετρελαίου πάνω στα χνάρια που θα αφήσουν οι εκατόμβες των εκτελεσμένων αμάχων.
Σήμερα δεν μπορεί να υπάρχουν αφελείς που δεν αντιλαμβάνονται αυτό που έγραφε ο Καμύ στο βιβλίο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». Οτι, δηλαδή, το θρασύτερο είδος δολοφόνων είναι αυτοί που περιφέρονται σαν δικαστές και σαν κατήγοροι. ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ