Τα ’φτιαξε ο Φώτης με τον Χάρη...

Σε καλαμπούρι ή, έστω, σε τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη εξελίσσεται η υπόθεση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Η προσοχή όλων είναι στραμμένη στις κινήσεις προσώπων, στις συναντήσεις και στα τραπεζώματα· η χαρά του παραπολιτικού ρεπορτάζ, δηλαδή. Ενα πράγμα απουσιάζει, τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής: οι συνισταμένες θέσεις για το μέλλον της χώρας.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι πριμαντόνες και κομπάρσοι αποφασίζουν να συμπτύξουν το μεγάλο μέτωπο της Κεντροαριστεράς. Για το πρόβλημα του Δημοσίου και την κινητικότητα τι έχουν να μας πουν; Για την απελευθέρωση της αγοράς ποια θα είναι η πρόταση; Για το ωράριο των καταστημάτων, έστω; Για τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, μέρος της οποίας είναι η μετανάστευση;
Δεν ξέρουμε τι θα ειπωθεί στο πολιτικο-οικονομικό συμπόσιο που κάνει το ΠΑΣΟΚ στις 3-4 Σεπτεμβρίου, αλλά μέχρι στιγμής οι απαντήσεις της Κεντροαριστεράς στα προβλήματα του τόπου είναι οι τυπικές του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Μέχρι την κρίση, η πολιτική στην Ελλάδα κινούνταν σε δύο άξονες:
1) αν υπάρχει κάποιο οικονομικό ή κοινωνικό πρόβλημα επιδότησέ το, 2) αν χρειαστεί να κάνεις μεταρρυθμίσεις, ρίξε το φταίξιμο στην Ευρώπη. Για την Κεντροαριστερά υπήρχε και μια τρίτη αφανής παράμετρος: ο φόβος του συμβιβασμού με τη λογική. Οπως το ΠΑΣΟΚ είχε ως μέτρο αριστεροσύνης κάθε ανοησία που διετύπωνε το ΚΚΕ, έτσι κι ένα μεγάλο μέρος της ΔΗΜΑΡ συναγωνίζεται σε παλαβωμάρα τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και ο κ. Φώτης Κουβέλης διέταξε τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ να μην εμφανίζονται στη Δημόσια Τηλεόραση.
Σήμερα είναι φανερό σε όλους ότι το παλιό μοντέλο της οικονομίας χρεοκόπησε. Κι όμως, όλο το πολιτικό σύστημα δίνει μάχες οπισθοφυλακής για τη συντήρησή του. Σε πολλά ζητήματα, όπως είναι η διατήρηση άχρηστων δομών του κράτους, τα κόμματα της Κεντροαριστεράς πρωτοστατούν. Δεν εμφανίζουν κάποια νέα πρόταση, αλλά επιμένουν σε παλιές πολιτικές. Συναγωνίζονται σε συντηρητισμό τον ΣΥΡΙΖΑ προτείνοντας βραχυπρόθεσμα μέτρα, με αμφίβολα εκλογικά οφέλη, αντί βιώσιμων λύσεων. Για παράδειγμα, η συνισταμένη της πολιτικής της Κεντροαριστεράς για την απασχόληση είναι η light εκδοχή της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο, δηλαδή η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για επαναφορά των Stage στο Δημόσιο. Ωραία! Θα προσληφθούν 50.000 για οκτώ μήνες. Μετά; Πού θα χρησιμοποιήσουν τη φοβερή «εργασιακή εμπειρία» που θα αποκτήσουν στα κοινωνικά προγράμματα των δήμων; Σπίτι τους;
Μην παρεξηγηθούμε: πρέπει να υπάρξουν μέτρα ανακούφισης των ανέργων, αλλά αυτά δεν μπορούν να παρουσιάζονται ως λύση για την ανεργία. Αυτή καταπολεμείται με μέτρα που ευνοούν την ανάπτυξη, δηλαδή με την απελευθέρωση σε κάθε επίπεδο της οικονομίας. Στο τελευταίο, η –δέσμια των προκαταλήψεών της– Κεντροαριστερά είναι κατά κανόνα εχθρική.
Δυστυχώς, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εμφανίζουν τις γεροντικές ασθένειες του πολιτικού συστήματος. Προτάσσουν τον τακτικισμό αντί την ουσία· εδώ τον τόνο δίνει ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Συντηρούν τα παλιά κόμπλεξ της Αριστεράς· εδώ τον τόνο δίνει ο κ. Κουβέλης. Αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους· εδώ ανταγωνίζονται επαξίως και οι δύο. Εν τω μεταξύ, η κρίση βαθαίνει· όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στον τόπο.
Στο τέλος, κι ενώ η Κεντροαριστερά θα τραγουδά Κηλαηδόνη («τα ’φτιαξε η Μάρη με τον Αρη και τον Χάρη // Που τα είχε με τη Ρένα και μετά με τη Νανά») οι πολίτες θα παραφράζουν Διονύση Σαββόπουλο: «Αφού δεν έχουν νέα χρήσιμα να πουν, καλύτερα να μη μας πουν κανένα»...
 Του Πάσχου Μανδραβέλη-Καθημερινή