Τίποτε σαν πριν...

«Παιδιά του Μαλανδρίνου...», ελληνικό δημώδες

Κάθε κυβερνητική θητεία έχει ένα σημείο καμπής. Αυτό που τελικά την προσδιορίζει έστω και συμβολικά, ακόμη κι αν κανείς δεν το συνειδητοποιεί εν θερμώ.

• Στη δεύτερη τετραετία Σημίτη σημείο καμπής απεδείχθη η οπισθοχώρηση στο Ασφαλιστικό, το 2001.

• Στη διακυβέρνηση Καραμανλή ήταν η απραξία της κυβέρνησης το φθινόπωρο του 2007, αμέσως μετά τις κερδισμένες εκλογές. Δεν πήρε κανένα σοβαρό μέτρο και το πλήρωσε.

• Στην περίοδο Παπανδρέου ήταν προφανώς το μνημόνιο, τον Μάιο του 2010.

Εχω την αίσθηση ότι ένα ανάλογο σημείο καμπής ζούμε σήμερα. Αν συνεχιστεί και ολοκληρωθεί η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, τίποτε δεν θα είναι σαν πριν.

Για τρεις λόγους.

Πρώτον, επειδή το «αντισυστημικό στρατόπεδο» που συγκροτήθηκε σε αντιμνημονιακή βάση μετά το 2010 θα χάσει ίσως την πιο ατυπική και αποσταθεροποιητική εμπροσθοφυλακή του.

Κακά τα ψέματα, στα μάτια πολλών συμπολιτών μας η Χρυσή Αυγή φάνταζε ως η πιο ακραία, άρα και πιο αυθεντική αντισυστημική δύναμη, αφού δεν είχε καμία εμφανή εμπλοκή σε ό,τι είχε προηγηθεί της σημερινής κρίσης.

Δεύτερον, επειδή (μετά και τη διαρκή κάμψη των Ανεξάρτητων Ελλήνων) ανοίγει ο δρόμος για μια ευρύτερη ανασύνταξη της Δεξιάς γύρω από τη ΝΔ.

Να υπενθυμίσω ότι στις εκλογές Μαΐου 2012 σχεδόν ένα 20% του εκλογικού σώματος ψήφισε κόμματα δεξιότερα της ΝΔ (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή και ΛΑΟΣ), κάτι που συνέβη για πρώτη φορά από το 1974.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις εκλογές του Ιουνίου, το ποσοστό αυτό συμπιέστηκε στο 14% - κάθε άλλο παρά αμελητέο!..  

Τρίτον (σε συνέχεια του δεύτερου), επειδή η ενίσχυση της ΝΔ θέτει ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός προοπτικής εξουσίας, άρα εξασφαλίζει στην Κεντροαριστερά χώρο και χρόνο για να ανασυγκροτηθεί και αυτή με τη σειρά της.

Με άλλα λόγια, η σύγκρουση με τη Χρυσή Αυγή δεν εξασθενίζει απλώς την πίεση στα δεξιά της ΝΔ, αλλά αποδυναμώνει και την πίεση στα αριστερά της Κεντροαριστεράς, ιδίως αν ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθήσει να καλλιεργεί αμφιλεγόμενες συμπεριφορές και αντιδράσεις.

Ο λόγος είναι απλός. Η αμφισβήτηση της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος δεν συγκροτήθηκε σε μια κλασική αντιπαράθεση Δεξιάς -Αριστεράς, αλλά σε μια κατασκευασμένη διαχωριστική γραμμή γύρω από το «σύστημα» και το μνημόνιο.

Αυτή η κατασκευή αφυδατώνεται σημαντικά με την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, ακριβώς επειδή αποδυναμώνει συνολικά το στρατόπεδο της «εκτροπής» ή της «ανατροπής», ανάλογα με την ορολογία που επιλέγει ο καθένας.

Με άλλα λόγια, η προοπτική μιας γενικότερης πολιτικής σταθεροποίησης φαντάζει πιο ορατή από ποτέ - ακόμη περισσότερο που και η «φθινοπωρινή επίθεση» του ΣΥΡΙΖΑ εξέπνευσε σχεδόν προτού εκδηλωθεί...

Δεν ήταν παρά ένα τυπικό «λάθος φάσης». Τη στιγμή που η κοινή γνώμη αναζητούσε σταθερότητα, η αξιωματική αντιπολίτευση προέκρινε μια αποσταθεροποιητική επιλογή.

Απομένει τώρα να δούμε αν θα υλοποιηθεί και η οικονομική σταθεροποίηση που η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα ακολουθήσει.

Καλώς ή κακώς, το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.

Και χωρίς οικονομική ανάταξη υπάρχει ο κίνδυνος η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής να αποτελέσει απλώς το κύκνειο άσμα της δημοκρατίας μας.    Γ.Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ