Όσοι πιστοί...

Αν «η κυβέρνηση στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης» (Π. Σκουρλέτης, 25/8) σε σημείο που «επιβάλλεται η όσο πιο γρήγορη ανατροπή της» (Π. Σκουρλέτης, 12/9), τότε τι νόημα έχει ο διάλογος στη Βουλή με εκείνους που στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης και πρέπει να πέσουν αμέσως;

Αν «ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως κεντρικό στόχο των κινητοποιήσεων και των αγώνων σε όλους τους τομείς και για όλα τα ζητήματα την πτώση της κυβέρνησης υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης» (πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, 3/9), τότε τι νόημα έχει να ζητάει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τη σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης που επιδιώκει «σε όλους τους τομείς και για όλα τα ζητήματα» να ανατρέψει;

Τι θα κάνει δηλαδή ο Τσίπρας με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο στο ίδιο τραπέζι; Θα τους τραβάει την καρέκλα να πέσουν;

Λυπάμαι αλλά όλα αυτά μαζί δεν γίνεται να ισχύουν. Και ευλόγως η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι το κόμμα τους δεν πρέπει να μετέχει στο «λεγόμενο δημοκρατικό και συνταγματικό τόξο» με την «πασοκονεαδημοκρατία» όταν έχει αποφασίσει ότι «προέχει το μέτωπο για άμεσες εξελίξεις αριστερής ανατροπής» (Iskra.gr, 23/9).

Πώς γίνεται δηλαδή να μετέχουν στο ίδιο δημοκρατικό τόξο με μια κυβέρνηση που «στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης» ή στο ίδιο συνταγματικό τόξο με κόμματα που (πάντα κατά τον ΣΥΡΙΖΑ) καταπατούν το Σύνταγμα σε κάθε ευκαιρία και έχουν διεκπεραιώσει έως τώρα καμιά πενηνταριά πραξικοπήματα;

Πώς μπορούν να συζητήσουν για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής με τον Σαμαρά, όταν «η ΝΔ του Σαμαρά και η Χρυσή Αυγή είναι το ίδιο πράγμα» («Αυγή» και Left.gr, 20/9), ή με τον Βενιζέλο, όταν «ο Βενιζέλος είναι ο μέγας τροφοδότης του φασισμού» («Αυγή» και Left.gr, 21/9);

Θα φτιάξουν αντιφασιστικό μέτωπο με τους φασίστες και τους τροφοδότες τους;

Να δεχτώ ότι, καλώς ή κακώς, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σήμερα όμηρος της ρητορικής και θύμα της τακτικής του. Κακώς, λέω εγώ - αλλά δημοκρατία με υποσημειώσεις δεν υπάρχει.

Και γι' αυτό προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία και στη δημοκρατία και στην Αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ όσοι καλλιεργούν, για λόγους φτηνής και προφανούς σκοπιμότητας, την αυταπάτη της διπλής γλώσσας και των διπλών βιβλίων.

Προσωπικά λοιπόν βρίσκω εξαιρετικά ανούσια τη διαμάχη για τη θεωρία των δύο άκρων. Στη σημερινή Ελλάδα άλλωστε δεν υπάρχουν ανυποψίαστοι.

Με απασχολεί όμως πολύ η υπεράσπιση της δημοκρατίας από τα όποια άκρα. Και όσο περισσότεροι πιστοί προσέλθουν ανεπιφύλακτα στον σκοπό αυτόν τόσο το καλύτερο.

Και για εκείνη και για εμάς.

Γ.Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ