 |
| Πηγή: simonknowz.com |
Κάπως έτσι, χρειάστηκαν μόνο μερικές ώρες για να συνοδευτεί η είδηση «υπουργός τα έσπασε στα μπουζούκια» από μια παραποιημένη φωτογραφία στην οποία εμφανίζεται ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης να αποθεώνει την Πάολα, μια Ελληνίδα που δάμασε την κρίση. Ένα ωραίο χρονικό της είδησης και της παραποιημένης φωτογραφίας εδώ.
Ας πάμε όμως ένα βήμα πίσω, πριν τη διαπίστωση ότι η φωτογραφία έχει παραποιηθεί, κι ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι πράγματι ένας υπουργός πήγε στα μπουζούκια και μάλιστα «τα έσπασε».
Υποθέτω ότι το πρόβλημα είναι ότι
«οι Έλληνες πεινάνε και οι πολιτικοί διασκεδάζουν», «δεν αγγίζει η κρίση τους κυβερνώντες», «θα έπαιρναν 10 οικογένειες επίδομα θέρμανσης με τα λεφτά που πέταξε ο Βαρβιτσιώτης σε λουλούδια», «προκαλούν οι άτιμοι, α ρε Χρυσή Αυγή που τους χρειάζεται» κ.λ.π.
Θα μου επιτρέψετε να απορρίψω ολοκληρωτικά την επιχειρηματολογία των παραπάνω σχολίων. Στην Ελλάδα της κρίσης, ένας υπουργός ή ένας βουλευτής εισπράττει περίπου 6-7.000 ευρώ τον μήνα και κατά συνέπεια ανήκει στην κατηγορία των καλύτερα αμειβομένων «εργαζόμενων» της χώρας. Αν δεν καταναλώσουν κι αυτοί κάποια χρήματα παραπάνω ποιοι θα τα καταναλώσουν;
Εξάλλου, αν κανείς αποδεχθεί την επιχειρηματολογία των παραπάνω σχολίων, μπορεί να τη στρέψει κι εναντίον των πολιτών που εμφανίζονται να θίγονται από το ότι ένας υπουργός πήγε στα μπουζούκια. Μόνο υπουργοί ήταν εκείνο το βράδυ στην Πάολα; Δεν ήταν γεμάτο το νυχτερινό κέντρο; Πώς είναι γεμάτα τα μπουζούκια σε μια χώρα τρομακτικής ανεργίας κι ανυπόφορης υπερφορολόγησης; Απορούμε γιατί κάποιος που κερδίζει 7.000 ευρώ πήγε στα μπουζούκια και δεν απορούμε πώς βρέθηκαν εκεί δεκάδες άλλοι που εισπράττουν είτε πολύ λιγότερα είτε απολύτως τίποτα;
Για αρκετούς, το πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικοί δεν δείχνουν τη στοιχειώδη πρόνοια να μην «προκαλούν», ακόμα κι αν τελικά δεν είναι και τόσο κακό να πάνε στα μπουζούκια. Ομολογώ ότι τη συγκεκριμένη κριτική την παρακολουθώ με μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν και δεν την αποδέχομαι πλήρως.
Τι σημαίνει «προκαλώ»; Διαβάζω, για παράδειγμα, ότι αυτές τις μέρες ο αγωνιστής Πάνος Καμμένος απολαμβάνει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του στις γαλλικές Άλπεις. Αυτός δεν προκαλεί; Μας ενοχλεί λιγότερο επειδή δεν είναι «μνημονιακός»;
Η απαίτηση της «μη πρόκλησης» από έναν πολιτικό καταλήγει στο τέλος να ευνουχίζει την αληθινή πολιτική αλλά και την έννοια της αντιπροσώπευσης. Προσωπικά, θέλω υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές να ζουν απολύτως ελεύθερα και να αναλαμβάνουν συνειδητά το κόστος των πράξεων και των παραλείψεων τους. Προτιμώ τον πολιτικό που θέλει να πάει στα μπουζούκια και το κάνει από εκείνον που καίγεται να πάει στα μπουζούκια αλλά κάθεται σπίτι για να μην χάσει 15 ψηφαλάκια.
Θέλω στη χώρα αυτή οι πολιτικοί να μπορούν να ζουν ως κανονικοί άνθρωποι. Να πηγαίνουν βόλτα με τα παιδιά τους, με τους/τις συντρόφους τους, να πηγαίνουν στο γήπεδο, στο supermarket ή στην εκκλησία της ενορίας τους. Όταν τους τρομοκρατείς και βαφτίζεις οτιδήποτε κάνουν ως «πρόκληση», τότε τους κλείνεις στο σπίτι τους, τους επιβάλεις μια κοινή αναγκαστική συμπεριφορά κι έτσι ως πολίτης μπορείς με μεγαλύτερη δυσκολία να ξεχωρίσεις ποιος είναι πραγματικά ποιος, ποιος εκπροσωπεί τι.
Στα χρόνια της κρίσης, έχει τύχει να μιλήσω με πάρα πολλούς πολιτικούς, εν ενεργεία υπουργούς και πρώην υπουργούς. Δεν μπορώ καν να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να σας περιγράψω πόσο δύσκολο ήταν γι'αυτούς να διαχειριστούν αυτό τον συνεχή φόβο της έκθεσης στα κίτρινα κι αδηφάγα media και social media. Δεν ξέρω καν αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να καταγράψει πόσες σοβαρές προσπάθειες και πόσοι αξιόλογοι άνθρωποι χάθηκαν, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι τους «ψάρωσαν» και γιατί εκείνοι διάβασαν κάτι σκληρό στο Twitter και «κώλωσαν».
Στον δρόμο για την επίτευξη μιας κανονικότητας σε αυτή τη χώρα, θα χρειαστούμε κανονικούς πολίτες και κανονικούς πολιτικούς. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν να αποδεχθούμε ότι οι πολιτικοί είναι συνήθως κι αυτοί κανονικοί άνθρωποι...
parapolitiki.com
Ας πρόσεχε.
ΑπάντησηΔιαγραφή