Οι πραγματικές πινακίδες του κ. Λιάπη

Γράφτηκαν πολλά και σαρκαστικά για τις πλαστές πινακίδες του κ. Μιχάλη Λιάπη, αλλά δεν αναφέρθηκε τίποτε για τις πραγματικές. Αυτές είχαν το αξιοζήλευτο για κάποιους νούμερο ΙΖΑ-4000. Υπήρξε τόσο τυχερός ο κ. Λιάπης, ώστε κέρδισε το 2009 αυτόν τον ευκολομνημόνευτο αριθμό, ή λόγω της ιδιότητός του κατάφερε να παρακάμψει άλλους κατόχους Ι.Χ. για να τον «πετύχει»;
Αν ισχύει το δεύτερο, το αμάρτημα είναι μικρό, σε σχέση με τα άλλα παραπτώματά του. Η πλαστογραφία, κυκλοφορία ανασφάλιστου οχήματος κ.λπ. είναι παραβάσεις που τιμωρούνται ποινικώς και από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, για τον οποίο ο ίδιος έλεγε το 2007 ότι «δεν είναι απλά ένα νομικό κείμενο αλλά κανόνας ζωής...».
Η αναφορά για το πιθανό αλλά και
μικρό παράπτωμα με τον αριθμό της πινακίδας ΙΖΑ-4000 γίνεται για ένα μόνο λόγο. Στην Ελλάδα, για να αποκτήσει κάποιος μια τέτοια πινακίδα, πρέπει να είναι τυχερός, ή -επειδή εδώ όλα γίνονται- να έχουν τα «τυχερά» τους εκείνοι που τις δίνουν. Αντιθέτως, στην εξαποδώ νεοφιλελεύθερη Βρετανία κάθε πινακίδα με επιθυμητό αριθμό πωλείται από το υπουργείο Μεταφορών πολύ αλμυρά. Αν ψάξει κανείς στην ιστοσελίδα του «Drivers and Vechicle Licensing Agency» θα δει ότι στην τελευταία δημοπρασία (27-29 Νοεμβρίου 2013) η πινακίδα με τον αριθμό 4000-Α πουλήθηκε έναντι 4.600 λιρών (περίπου 5.500 ευρώ). Για την πινακίδα 4000-CM κάποιος πλειοδότησε με 3.900 ευρώ. Η πινακίδα 8888-ΒΒ πουλήθηκε έναντι 20.600 ευρώ. Το 2009 κάποιος έδωσε το μεγαλύτερο ιστορικά ποσό των 416.000 ευρώ για να αποκτήσει την πινακίδα με τον αριθμό 1D. Παρά το γεγονός ότι οι τιμές λόγω κρίσης έχουν πέσει, το 2012 μπήκαν στο δημόσιο ταμείο της νεοφιλελεύθερης Βρετανίας επιπλέον 80 εκατομμύρια ευρώ, από πωλήσεις πινακίδων σαν αυτή που είχε ο κ. Λιάπης. Αντίστοιχο σύστημα πώλησης των «καλών αριθμών» ισχύει στην επίσης νεοφιλελεύθερη Ιρλανδία.
Στην Ελλάδα των αγώνων και των μεγάλων αριστερών λόγων τέτοια πράγματα είναι αδιανόητα. Δεν ξέρουμε αν το σκέφτηκε κάποιος απ’ όσους ανέλαβαν το υπουργείο Μεταφορών, αλλά αυτά τα «νεοφιλελεύθερα μέτρα» δεν έχουν μοίρα στην πτωχή Ελλάδα. Είναι σίγουρο ότι η παρουσίαση ενός τέτοιου σχεδίου θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών. Μπορούμε να φανταστούμε άρθρα με τίτλους: «Θέλουν να δώσουν τις καλές πινακίδες στους πλούσιους!», «Οι φτωχοί δεν έχουν στις πινακίδες μοίρα!» κι άλλα τέτοια προοδευτικά. Βεβαίως αν προσέξει κανείς στον δρόμο θα δει ότι τα «καλά νούμερα» κοσμούν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, αλλά αυτά δεν έχουν σημασία. Το βασικό είναι να μην «εμπορευματοποιείται» τίποτε· να μη βγαίνουν σε πλειστηριασμό τα «δημόσια αγαθά» ώστε να τα κερδίζουν οι πλούσιοι.
Κανείς δεν ξέρει γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τόσα λεφτά για να αποκτήσουν μια «καλή πινακίδα». Μπορεί κάποιοι να έχουν προβλήματα...μνήμης· πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι κάποιος έδωσε 292.000 ευρώ για την πινακίδα 1RH;. Μπορεί το κίνητρο να είναι η ματαιοδοξία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στα τριάντα χρόνια που λειτουργεί το σύστημα (από την περίοδο της επάρατης Μάργκαρετ Θάτσερ), το βρετανικό Δημόσιο κέρδισε 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ από την «εμπορευματοποίηση της ματαιοδοξίας» που θα έλεγαν οι «προοδευτικοί» ή από «το ξεπούλημα των πινακίδων» που θα έλεγαν οι ακόμη πιο «προοδευτικοί».
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή