Το χρέος, οι ευσεβείς πόθοι και η Αργεντινή

Οσο εμφανής είναι η προσπάθεια μιας μερίδας στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να προσεγγίσουν με πιο ρεαλιστική οπτική μια σειρά από κρίσιμα οικονομικά θέματα, και κυρίως τη σχέση μας με την Ευρώπη και τη διαχείριση του χρέους, άλλο τόσο εμφανείς είναι οι αντιδράσεις που ξεσηκώνονται αμέσως στο εσωτερικό του επειδή υπονομεύεται ο ριζοσπαστισμός του. Μια αυτονόητη διαπίστωση του κ. Σταθάκη, για όσους τουλάχιστον δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο, η οποία ακύρωνε όμως τα φληναφήματα που διακινούνται περί επαχθούς χρέους, οδήγησε μέσα σε 24 ώρες στην αναδίπλωσή του, αφού η συνηθισμένη στον λαϊκισμό και στην ευκολία κομματική νομενκλατούρα θεώρησε την απάντησή του casus belli. Αφού το συνέδριο του κόμματος έχει αποφασίσει ότι θα διαγράψει, επειδή έτσι θέλει, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, πώς έρχεται τώρα ο κάθε Σταθάκης να παραβιάζει τα ιερά και απαραβίαστα θέσφατα...

Η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους φαίνεται ότι αποτελεί τη λυδία λίθο, που καθορίζει - και καθαρίζει... - την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την επιλογή στηρίζονται όλες οι οικονομικές αναλύσεις, όλες οι υποσχέσεις, όλες οι προσδοκίες για αποκατάσταση της χαμένης Γης της Επαγγελίας. Και βέβαια, η υλοποίησή της στηρίζεται σε ένα μοναδικό και ακαταμάχητο επιχείρημα: την καλύτερη και αποτελεσματικότερη διαπραγμάτευση που θα κάνει ο κ. Τσίπρας με τους ευρωπαίους δανειστές. Θεωρητικώς είναι δυνατό να υποστηρίξει κανείς ότι στην πολιτική δεν μπορείς να αποκλείσεις τίποτε. Αρα, γιατί να μην ελπίζει ο κ. Τσίπρας ότι η κυρία Μέρκελ θα σπεύσει να αναγνωρίσει τα λάθη της και να μας χαρίσει μερικές δεκάδες δισ., αφού θα τρομάξει από τη δυναμική που διαμορφώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδέες του σε όλη την Ευρώπη;

Το ερώτημα και η ανησυχία, όμως, είναι τι θα συμβεί αν κάτι πάει στραβά στη σκληρή διαπραγμάτευση και οι Ευρωπαίοι επιμείνουν στη γνωστή αδιαλλαξία τους. Εδώ, απάντηση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, εκτός κι αν αποδεχθούμε τη λογική του κ. Λαφαζάνη και των συντρόφων του και αποφασίσουμε μονομερώς, όπως θέλει, να διαγράψουμε μια και καλή όλο το χρέος. Οπότε, γαία πυρί μιχθήτω. Και εμπρός στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή...

Η οποία Αργεντινή, για να μη θυμηθούμε τις παλιές τραγικές ιστορίες που πέρασε, αλλά τι γίνεται σήμερα, 12 χρόνια μετά τη χρεοκοπία, δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει. Μέσα σε τρεις μήνες, το πέσο έχασε μόλις το 25% της αξίας του... Μόλις προχθές, για να περιορίσει την εκροή συναλλάγματος, έβαλε φόρο 35% σε αεροπορικά εισιτήρια και ταξίδια στο εξωτερικό. Και ουσιαστικά απαγόρευσε τις συναλλαγές μέσω Ιnternet, αφού επιτρέπει μόνο δύο τον χρόνο, με συνολική αξία 50 δολάρια. Να διαγράψουμε, λοιπόν, όσο χρέος θέλουμε, αλλά ας είμαστε τουλάχιστον υποψιασμένοι για το τι πιθανώς θα μας προκύψει...

Σήφης Πολυμίλης-ΤΟ ΒΗΜΑ