Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν.

Στις 26 ήταν όλοι στα γραφεία τους και η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Με κάποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να μετατρέπει ακόμα και τις νίκες σε ολίγον ήττες. Φταίει που έχει μετατρέψει την πολιτική σε κάτι άλλο το οποίο μοιάζει περισσότερο με βιντεοπαιχνίδι παρά με παραγωγή προτάσεων και λύσεων στα προβλήματα της κοινωνίας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τα προβλήματα θα λυθούν ακριβώς επειδή θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η ζωή γίνεται μια συνεχής μάχη με αίτημα τις εκλογές, δηλαδή την τελική επικράτηση του καλού απέναντι στο κακό. Εμείς ή αυτοί. Τότε εμείς, χωρίς τους αυτούς, θα ορθώσουμε το ανάστημά μας στην ηγεσία της Ευρώπης που θέλει υποτελείς κυβερνήσεις, και επειδή είμαστε ηρωικότεροι θα τους φοβίσουμε και θα κάνουν ό,τι θέλουμε. Και τι θέλουμε; Να γίνουν όλα όπως ήταν πριν, αφού το μνημόνιο φταίει για την κρίση. Αν αφαιρέσεις το go back κυρία Μέρκελ, από τον ΣΥΡΙΖΑ μένει ο Κ. Καραμανλής. Το ένδοξο 2009. Η χρονιά της χρεοκοπίας.
Διαρκείς εκλογές, όπως διαρκής επανάσταση.
Όταν η πολιτική απομειώνεται από
προτάσεις, η εκλογική επικράτηση μετατρέπεται σε αυτοσκοπό. Την επόμενη μέρα των εκλογών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητούσε από τον Πρόεδρο εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ νικάει γιατί η κυβέρνηση χάνει, πέφτουν τα ποσοστά της περισσότερο. Δεν αυξάνει τις δυνάμεις του, γιατί όταν τα αιτήματα της κοινωνίας είναι σταθερότητα, συνεργασίες, όχι εκλογές, απαντάει με περισσότερες εκλογές, νέα πόλωση, αύξηση της έντασης. Η αντιμνημονιακή ρητορική επιβάλλει ένα διαρκή παροξυσμό, έκτακτες καταστάσεις, εμπόλεμη ατμόσφαιρα. Μια συνεχή προσομοίωση πολέμου, ένα παιχνίδι με διαδοχικές πίστες μέχρι την τελική νίκη. Δεν υποψιάζονται καν ότι τα προβλήματα αρχίζουν με τη νίκη.
Θρίαμβος. Χάσαμε μόνο 3-0. Έγραφε μια αθλητική εφημερίδα μετά από ένα παιχνίδι ελληνικής ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει την ύπαρξή του στην πολιτική της κυβέρνησης και η κυβέρνηση διασώζεται επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τέτοια αντιπολίτευση. Σ’ αυτή τη χώρα όλοι νικάνε χάνοντας. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις εκλογές, ούτε στην πολιτική πίεση της αντιπολίτευσης. Βρίσκεται στο ότι κάθε μήνα συσσωρεύεται άλλο 1-1,5 δις ανείσπρακτοι φόροι. Η συνταγή της αφαίμαξης δεν αποδίδει άλλο και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να την αλλάξει. Η κυβέρνηση ναυαγεί ακόμα και σε μια περιφερειακή ρύθμιση για τις λαϊκές αγορές.
Το Ποτάμι της (ήρεμης) Οργής.
Ακόμα και αν σταμάταγε εδώ, το Ποτάμι του Σ. Θεοδωράκη πρόσφερε ήδη ευεργετικά στοιχεία στην πολιτική σκηνή. Απευθύνθηκε στις εφεδρείες της ελληνικής κοινωνίας, ζήτησε από τους πολίτες να κινητοποιηθούν και να παρέμβουν για να ανανεώσουν το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Έδειξε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος για να εκφράσεις την απελπισία, την οργή, τη δυσαρέσκεια. Όχι το μίσος, αλλά η δημιουργία. Αλλάζουμε τη χώρα, δεν την γκρεμίζουμε, είπαν. Έβαλαν δηλαδή μια διαχωριστική γραμμή με την αυτοκαταστροφική λογική, τις συμμορίες, τον απομονωτισμό, τον αντιευρωπαϊσμό. Μίλησαν για αλλαγές την ώρα που το πολιτικό σύστημα επιχειρεί την αναπαλαίωση, νοσταλγεί το 2009. Έδωσαν μια θετική διέξοδο στους απογοητευμένους, μίλησαν για πρώτη φορά θετικά, την ώρα που η «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση μιλάει μόνο αρνητικά και καταστροφολογικά. Τέλος, είπαν και κάτι πολύ πολιτικό, τι ειρωνεία, αυτοί που τους κατηγορούσαν ότι είναι απολίτικοι. Ότι, δηλαδή, στα σημερινά προβλήματα της Ευρώπης και ιδίως της Ελλάδας του κρατισμού και του πελατειακού μηχανισμού δεν επαρκούν λύσεις με ένα πρόσημο, δεξιό ή αριστερό, χρειάζεται σύνθεση προτάσεων. Ένα ελληνικό left liberal. Στη χώρα της ψεύτικης ταμπέλας και των συνθημάτων ήταν επόμενο ο ιδρυτής του κόμματος να αντιμετωπίσει μια πρωτοφανή επίθεση. Δεν υπάρχει άλλο προηγούμενο, δεν έχει ξανασυμβεί πολιτικός να αντιμετωπίσει τέτοια προσωπική επίθεση που να αμφισβητεί ευθέως την προσωπική και ηθική του υπόσταση. Οι εχθροί μας καμιά φορά μας καθορίζουν, είπε το Ποτάμι και είχε δίκιο.
Τι είναι προοδευτικό σήμερα;
Η επανεκλογή Καμίνη και Μπουτάρη μπορεί να είναι πολύ σημαντική για το δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα μας. Γιατί τώρα δεν υπερψηφίστηκε απλώς μια ιδέα, αλλά και η υλοποίησή της την πρώτη τετραετία. Οι δύο δήμαρχοι των μεγάλων πόλεων, ο καθένας στα προβλήματα που είχε κυρίως η δική του πόλη, αντιμετώπισαν την κατάσταση αδιαφορώντας για κάθε χρώματος ιδεοληψία, έκαναν τη δουλειά, έδωσαν λύσεις, κράτησαν την πόλη τους ζωντανή. Χωρίς ταμπέλες, χωρίς άγονες αντιπαραθέσεις, χωρίς θρήνους και οδυρμούς, χωρίς «πόλεμο ενάντια στη θηριωδία των μνημονίων». Πόλεμο δηλαδή έκαναν στα προβλήματα και όχι στο παραπειστικό θέατρο σκιών που έχει καταντήσει η ελληνική πολιτική σκηνή. Έδειξαν έτσι στην πράξη τι είναι προοδευτικό σήμερα και τι συντηρητικό με όποια ταμπέλα κι αν εμφανίζεται. Η πολιτική τους παρουσία είναι παρακαταθήκη για τη δημιουργία ενός προοδευτικού ρεύματος αναγέννησης.
Dry, με μια Ελιά.
Μπορεί η κίνηση των 58 να μην είχε την απήχηση που ήθελαν οι εμπνευστές της, έδειξε όμως ότι αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα, άνοιξε το παιχνίδι. Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις περί εξαφάνισης του χώρου, διατήρησε δυνάμεις και έχει νέες ευκαιρίες. Είναι προφανές ότι παρά τις επιθυμίες πολλών, ο κεντροαριστερός χώρος ούτε μπορεί να εξαφανιστεί, ούτε να υποκατασταθεί από άλλες δυνάμεις, που δεν είναι κεντροαριστερές. Είναι αστείο, αλλά το ΠΑΣΟΚ που κατά την κοινή πεποίθηση ήταν το πιο βεβαρημένο με πρακτικές του παρελθόντος κόμμα, έδειξε μεγαλύτερη τόλμη και αυτό πρέπει να του πιστωθεί. Το πρόβλημα με τη σοσιαλδημοκρατία όμως δεν είναι μόνο τεχνικό, αυτονόητης συνένωσης δυνάμεων. Είναι και πολιτικό. Πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό της, ο κρατισμός, η υπεράσπιση των συντεχνιών και των πελατειακών δικτύων είναι αρμοδιότητα άλλου κόμματος τώρα.
Ψήφισε ακόμα όσο υπάρχει κόμμα.
Η ΔΗΜΑΡ έπαιξε έναν ιστορικό ρόλο αυτή την περίοδο και η πατρίς ευγνωμονούσα μπορεί να της απονείμει τώρα τιμές. Έδειξε με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση ότι η συνεργασία με την Ευρώπη, η διατήρηση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η διάσωση στα πλαίσια του δυτικού κόσμου και όχι της πλατείας Ταχρίρ, είναι υπόθεση εθνική και όχι κομματική. Την προσφορά της όμως αυτή την αντάλλαξε μόνο με λάθη. Οδήγησε στις επαναληπτικές εκλογές τον Ιούνιο του 2012 γιατί δίσταζε. Εκλογές που επέβαλαν το πολιτικό σκηνικό μέχρι σήμερα, άλλαξαν τους συσχετισμούς δυνάμεων τεχνητά, εξαιτίας του εκλογικού νόμου. Αποχώρησε από την κυβέρνηση επίσης χωρίς πραγματικό λόγο, επικαλούμενη το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία σε μια χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μια κυβέρνηση να κλυδωνίζεται για ένα κανάλι. Αρνήθηκε τη συμμετοχή της στη δημιουργία της μεγάλης κεντροαριστεράς. Και κατέληξε με ένα τραγικό φινάλε που έδειχνε αμήχανο καιροσκοπισμό, την ώρα που αρνιόταν τη συμμετοχή της στην Ελιά υποδεχόταν τα υπόλοιπα του παπανδρεϊσμού σε στιλ μεταγραφών. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κάθε στροφή πέταγε και μερικούς επιβάτες έξω.
Η Γέφυρα (των στεναγμών).
Οι φιλελεύθεροι πλήρωσαν το προπατορικό αμάρτημα, τότε που έχασαν την ευκαιρία στις προηγούμενες εκλογές να γίνουν ενωμένοι, μια υπαρκτή δύναμη του 6%. Έκτοτε παρά την επιμονή τους δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν ξανά τέτοιο μέγεθος και η παρουσία τους στις εκλογές ήταν απογοητευτική. Όμως πρέπει και σ’ αυτούς να αποτίσουμε ένα φόρο τιμής. Γιατί στη χώρα του κυρίαρχου κρατισμού, σε μια κοινή γνώμη γαλουχημένη πελατειακά, επέμειναν χωρίς καμία υπεκφυγή να υπερασπίζονται την κοινή λογική. Χωρίς εκπτώσεις, πράγμα που κανείς άλλος δεν τολμάει να κάνει.
Είναι τρελός, είναι τρελός ο πρόεδρός.
Όσο το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί με μισές αλήθειες, με παραποίηση της πραγματικότητας, με τυχοδιωκτισμό, περίεργες δυνάμεις θα προωθούνται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής αδιαμεσολάβητα. Υπόδικοι θα ασκούν πολιτική, κατηγορούμενοι θα εκλέγονται δήμαρχοι, καταδικασμένοι θα ιδρύουν κόμματα, φοροφυγάδες θα διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, συμμορίες της νύχτας θα μετατρέπονται σε παραστρατιωτικές κομματικές πτέρυγες, οικονομικά συμφέροντα θα ελέγχουν πόλεις. Το εκλογικό σώμα, διαβρωμένο από δεκαετίες πελατειακών σχέσεων και από χρόνια «αντιμνημονιακού» ανορθολογισμού, είναι ευάλωτο, μπερδεμένο και χωρίς αντιστάσεις. Το στοίχημα αν θα γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα ή Κολομβία της Μεσογείου δεν έχει κριθεί ακόμα.
Φώτης Γεωργελές
 http://www.athensvoice.gr/