Σε δυσαρμονία... με την κοινή λογική

Είναι από κωμικό έως και εξοργιστικό ότι τα πολιτικά μας κόμματα ερμηνεύουν κατά το δοκούν το αποτέλεσμα της κάλπης. Διότι αν κάποιος ψύχραιμος και λογικός πολίτης ήθελε να διατυπώσει σε μία μόνον πρόταση ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία, θα κατέληγε, νομίζω, στο εξής αυτονόητο συμπέρασμα: οι πολίτες εναγωνίως ζητούν από την κυβέρνηση να αλλάξει εδώ και τώρα τη φορομπηχτική της πολιτική και παράλληλα ανησυχούν στο ενδεχόμενο την εξουσία να αναλάβει ο ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ. Διότι μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι η μεν Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ σε μία μόνον διετία έχασαν αθροιστικά 800.000 οπαδούς τους, αλλά την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν αύξησε στο ελάχιστο το ποσοστό του, αλλά επιπλέον έχασε και 150.000 ψήφους! Σημειωτέον ότι ουδέν όφελος είχε ο κ. Τσίπρας και από την κατάρρευση των ΑΝΕΛ και της ΔΗΜΑΡ, οι απώλειες των οποίων έφτασαν τις 580.000 ψήφους!
Πώς ερμήνευσε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα
δεδομένα; Ως έλλειμμα νομιμοποίησης της κυβέρνησης, αξιώνοντας εθνικές εκλογές. Ο κ. Τσίπρας ωστόσο παραδόξως ξέχασε ότι τη χώρα την κυβερνούν δύο κόμματα. Τα οποία αθροιζόμενα εξακολουθούν και διαθέτουν την εμπιστοσύνη του 30,7% των πολιτών, ενώ το κόμμα του παρέμεινε κολλημένο στο 26,5%. Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που προεκλογικά αρκετά στελέχη του, όπως ο κ. Δ. Παπαδημούλης, είχαν θέσει ως όριο ενός «πολιτικού σεισμού» να επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ της συγκυβέρνησης. «Και μία ψήφος διαφορά είναι νίκη, αλλά αν πάρουμε ποσοστό όσο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ μαζί, θα είναι σεισμός», είχε πει ο γνωστός πολιτικός στο «Βήμα», λίγες μέρες πριν από τις εκλογές.
Κανένας σεισμός επομένως δεν έγινε. Κι αν υπήρξε μια παράπλευρη απώλεια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή δεν είναι άλλη από την κατάρρευση οποιουδήποτε δυνητικού του κυβερνητικού του εταίρου. Για να το πούμε απλά. Οταν αξιώνει ο κ. Τσίπρας εκλογές, οφείλει στο εξής να διευκρινίζει με ποιον θα συγκυβερνήσει, καθώς μετά τη συντριβή της ΔΗΜΑΡ και τα λιγοστά κουκιά που απέσπασε ο κ. Καμμένος (3,4%), οι 151 έδρες φαντάζουν ακόμη πιο μακρινό όνειρο απ’ ό,τι πριν.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως είναι απορίας άξιον ότι και η συγκυβέρνηση δεν μοιάζει να έχει αντιληφθεί το μήνυμα της κάλπης. Αρχισε τις τελευταίες μέρες μια ατέρμονα συζήτηση αλλαγής προσώπων, λες και το πρόβλημα των πολιτών δεν είναι αν θα αλλάξει επιτέλους η αδιέξοδη πολιτική της υπερφορολόγησης, αλλά αν τα χαράτσια θα τα επιβάλει ο κ. Στουρνάρας ή ο κ. Λοβέρδος. Το δε τραγελαφικό είναι ότι μεταξύ των νέων «υπουργήσιμων» ακούγονται και πρόσωπα που «μαύρισαν» οι πολίτες στις κάλπες. Είναι τόσο δύσκολο άραγε στο Μαξίμου να καταλάβουν γιατί εξελέγη ο κ. Καμίνης κι όχι ο κ. Σπηλιωτόπουλος ή και πόσο εξόργισε τους γαλάζιους ψηφοφόρους η «γραμμή» να ψηφίσουν Σγουρό στον 2ο γύρο; Και ο αυτάρεσκος κ. Βενιζέλος που περιφέρεται ως νικητής δεν καταλαβαίνει άραγε ότι επιβεβαιώθηκε περίτρανα πλέον πως ο ίδιος είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του κόμματός του; Διότι πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι πρώτος στο ευρωψηφοδέλτιο της «Ελιάς» ήρθε ο κ. Ν. Ανδρουλάκης ο οποίος έχτισε το προφίλ του στην αποδόμηση του κ. Βενιζέλου;
Και κάπως έτσι φτάνουμε στην πρωτοφανή εθελοτυφλία του κ. Φ.Κουβέλη να αντιληφθεί το αποτέλεσμα. Οταν κεντρικό σύνθημα ενός κόμματος είναι «Δώστε μας δύναμη, να δώσουμε λύσεις» και οι πολίτες το «ανταμείβουν» με… 1,2%, η στοιχειώδης λογική (και αξιοπρέπεια...) υπαγορεύει την παραίτηση του ηγέτη του και την άμεση δρομολόγηση της διαδοχής του. Αντ’ αυτού, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ διοχετεύει μέσω των συνεργατών του την πρόθεσή του όχι μόνον να παραμείνει στην ηγεσία, αλλά να μεταβάλει την πολιτική του επ’ αριστερά. Με άλλα λόγια, να εμφανιστεί στο εξής ως το μετριοπαθές ανάχωμα στον κ. Τσίπρα, χωρίς πια να κρύβει ότι προσβλέπει να συγκυβερνήσει μαζί του.
Συγγνώμη για την παρατήρηση, αλλά η ΔΗΜΑΡ -όπως όλοι θυμόμαστε- γεννήθηκε το 2010 γιατί ο κ. Κουβέλης με κάποιους συντρόφους του δεν άντεξαν τον σουρεαλιστικό εσμό των συνιστωσών του κ. Τσίπρα και αποχώρησαν απηυδησμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και θέλει τώρα να μας πείσει πως, όσα δεν κατάφερε να «γεφυρώσει» τότε με τους διάφορους Λαφαζάνηδες, θα κατορθώσει να τα πετύχει συγκυβερνώντας μαζί τους; Δεν χόρτασε από πειράματα η χώρα;
Με τούτα και με εκείνα, φίλες και φίλοι, νομίζω ότι όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι, μετά τις εκλογές, όντως επιβεβαιώθηκε μια δυσαρμονία. Πρόκειται για την τεράστια απόσταση που εξακολουθεί να χωρίζει τους εκπροσώπους μας από την κοινή λογική. Καλό μας καλοκαίρι και βοήθειά μας...
Κων Ζούλας-Καθημερινή