Νέα Ελβετία

Οσοι κουβεντιάζουν από προχθές για τη μοίρα της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και ψάχνουν λύσεις δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στην Ιταλία.

Εκεί, ο κεντροαριστερός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι πήρε την Κυριακή 41% - ποσοστό εξαιρετικά υψηλό για ιταλικό κόμμα.

Σχεδόν είκοσι μονάδες μπροστά από το «φαινόμενο» Μπέπε Γκρίλο.

Μέσα σε έξι μήνες, ένας νέος, σύγχρονος και αποφασισμένος άνθρωπος εκτίναξε πολιτικά μια κουρασμένη και διχασμένη παράταξη εξαφανίζοντας ουσιαστικά τα απομεινάρια του μπερλουσκονισμού, την ξενοφοβική Ακρα Δεξιά και την πολυτραγουδισμένη «λίστα Τσίπρα» που με το ζόρι έφθασε το 4%.

Αυτό κάτι σημαίνει. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να σημαίνει κάτι και για την Ελλάδα.

Κατά τη γνώμη μου λέει τρία πράγματα.

Πρώτον, ότι η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να υπάρξει παρά ενωμένη. Στην Ιταλία, που λέγαμε, μόνο όταν ξεπέρασε τις διχόνοιες, τους βυζαντινισμούς και τις δυσνόητες εσωτερικές συγκρούσεις έπαψε να σέρνεται και πήρε τα πάνω της.

Μια Κεντροαριστερά ενωμένη σε όλες τις εκδοχές της αλλά προφανώς σεβόμενη τη διαφορετικότητα και τις ευαισθησίες όλων των εκδοχών της. Η εποχή των κομματικών στρατοπέδων έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Δεύτερον, ότι η Κεντροαριστερά στη χώρα μας χρειάζεται πλέον μια ισχυρή ανανέωση και προγραμματικού λόγου αλλά και προσώπων.

Καλώς  Ή κακώς, ήλθε η ώρα για μια νεότερη γενιά ηγεσίας, η οποία δεν θα έχει εμπλακεί στις έριδες και τη φθορά του παλαιότερου ΠαΣοΚ. Και η οποία θα προκύπτει από την κοινωνία. Οχι από επετηρίδες και μηχανισμούς.

Τρίτον, ότι η Κεντροαριστερά είναι παράταξη ευθύνης και εξουσίας.

Δεν μπορεί να παρακολουθεί από μακριά τα τεκταινόμενα, ούτε να παίζει τον κυανόκρανο όταν τσακώνονται οι άλλοι.

Η απερίφραστη εκλογική καταδίκη της ΔΗΜΑΡ είναι κατά μια έννοια η καταδίκη μιας πολιτικής απροσδιοριστίας.

Ο Σ. Βαλντέν έγραφε κάποτε πως «αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ, θα έπρεπε να την εφεύρουμε». Καμία αντίρρηση, αρκεί να συμφωνήσουμε ποια ακριβώς ΔΗΜΑΡ χρειάζεται να εφευρεθεί.

Μια στυλοβάτης της ισχυρής Κεντροαριστεράς ή μια νηπιαγωγός του ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι όταν αποφασίζεις στην πολιτική να παίξεις τον ρόλο της Ελβετίας, τότε καταντάς Νέα Ελβετία - στην καλύτερη περίπτωση...

Το ευχάριστο είναι ότι την Κυριακή ο κόσμος κράτησε με την ψήφο του ζωντανό συνολικά τον κεντροαριστερό χώρο.

Το δυσάρεστο είναι ότι από σήμερα η μπάλα επιστρέφει στις κομματικές ηγεσίες.

Εχω την ελπίδα ότι αυτήν τη φορά θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά και την επιφύλαξη αν έχουν όλοι συνειδητοποιήσει πλήρως τα διδάγματα της Ιταλίας και του Ρέντσι. 

Γ Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ