Μεθόδευση

Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που μια αντιπολίτευση κατηγορεί μια κυβέρνηση για «σκάνδαλα».

Το αντίθετο, μάλιστα!

Τα τελευταία 25 χρόνια η αμφισβήτηση της ηθικής και της εντιμότητας της κυβέρνησης αποτελεί τη συνηθέστερη μορφή αντιπολίτευσης.

Οσο οι βασικές επιλογές της κυβερνητικής διαχείρισης δεν επιδέχονταν ουσιαστική αμφισβήτηση λόγω του ευρωπαϊκού πλαισίου τόσο η αντιπολίτευση εξέτρεπε τη συζήτηση στις σκοπιμότητες και στα συμφέροντα που (υποτίθεται) αυτές οι επιλογές υπηρετούν.

Ετσι, μια δευτερεύουσα συζήτηση που είναι φυσιολογικό να διαπερνάει όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες έγινε στην Ελλάδα πρωτεύουσα.

Η αντιπολίτευση μετατρεπόταν συνεχώς σε κυνηγό σκανδάλων ή διαφθοράς και αντί να κάνει πολιτική έπαιζε τους «κλέφτες κι αστυνόμους».

Η χρεοκοπία και όλα τα ουσιαστικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας που ανέδειξε επανέφερε στο προσκήνιο και για κάποιο διάστημα μια πραγματική πολιτική αντιπαράθεση. Για την εθνική στρατηγική, το νόμισμα, την Ευρώπη, τις μεταρρυθμίσεις, το αναπτυξιακό μοντέλο...

Μόλις όμως η χώρα άρχισε να επιστρέφει στην κανονικότητα, βάλθηκε να ξαναβουτήξει και στη λάσπη.

Με μια διαφορά. Οι «κλέφτες» παραμένουν «κλέφτες» αλλά οι «αστυνόμοι» έχουν πλέον ντυθεί κάτι ανάμεσα σε «χωροφύλακες» παλαιάς κοπής και «εισαγγελείς» της κακιάς συμφοράς.

Δεν θα σταθώ στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Αν δεν απατώμαι, είμαι από τους πρώτους που επεσήμαναν τον εκτρωματικό χαρακτήρα μιας αντίληψης που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς αντιπάλους ως υπόπτους και την πολιτική αντιπαράθεση ως τμήμα της δικονομίας.

Δυστυχώς, όσα ακολούθησαν επιβεβαίωσαν απλώς την επισήμανση.

Θα σταθώ όμως στην αντιπολίτευση.

Ενα κόμμα διαβιβάζει στη Δικαιοσύνη τα πρακτικά μιας... συζήτησης στη Βουλή κατά την οποία απορρίφθηκε η πρότασή του για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής.

Τι κάνει έτσι; Μετατρέπει ένα πολιτικό ζήτημα σε ποινικό.

Η αντιπολίτευση δηλαδή ζητά από τη Δικαιοσύνη να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική διαδικασία και να διώξει ποινικά εκείνους που η ίδια δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει πολιτικά στη Βουλή.

Η δικαιοσύνη χωρίς να γνωρίζει τίποτα περισσότερο από τα πρακτικά της Βουλής διαβιβάζει την υπόθεση στη... Βουλή.

Σύμφωνα με τον νόμο, θα πουν ορισμένοι. Εναντίον κάθε λογικής, θα προσθέσω εγώ.

Και η αντιπολίτευση έρχεται τώρα να μετατρέψει ξανά το ποινικό σε πολιτικό. Φωνάζει ότι η Βουλή κουκουλώνει μια υπόθεση για την οποία η ίδια Βουλή είχε αποφανθεί ότι δεν χρήζει περαιτέρω εξέτασης.

Λυπάμαι αλλά αυτό δεν ονομάζεται δικαιοσύνη. Δεν ονομάζεται καν πολιτική. Ονομάζεται μεθόδευση.

Η Ιστορία θα συγκρατήσει ότι για πρώτη φορά η Αριστερά κέρδισε μια εκλογική αναμέτρηση και το γιόρτασε λίγες ημέρες αργότερα με τον αθλιότερο τρόπο.

Στη θέση τους δεν θα ήμουν περήφανος.

Γ Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ