Φλέβα

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η τηλεοπτική ενημέρωση μπαίνει σε ρυθμούς καλοκαιρινής ραστώνης. Τα κανάλια αποσύρουν την πρώτη ομάδα από το γυαλί των δελτίων. Οι εκπομπές κατεβάζουν τα ρολά και δίνουν ραντεβού για το φθινόπωρο. Μόνο μια εκπομπή συνεχίζει - αυτή που, κατά τη φαρμακόγλωσσα του Βαγγέλη Βενιζέλου, ήθελε να γίνει κόμμα. Είναι Το Ποτάμι που έχει Συνέδριο στο Λαύριο.

Σε πρώτη φάση, ο Σταύρος Θεοδωράκης πέτυχε τον στόχο. Το Ποτάμι πήρε 6,6% και έβγαλε δύο ευρωβουλευτές, τους Γιώργο Γραμματικάκη και Μιλτιάδη Κύρκο. Ηρθε μάλιστα πέμπτο κόμμα, μπροστά από το τιμημένο ΚΚΕ και πολύ μπροστά από τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ που κατέρρευσε κάτω από το 3%. Το στοίχημα λοιπόν πέτυχε. Ακόμη περισσότερο: η θέα από την οπτική γωνία του Θεοδωράκη δεν είναι και τόσο άσχημη. Το πιο κοντινό κόμμα, το ΠαΣοΚ - λέγε με Ελιά -, συρρικνώθηκε στο 8% έστω κι αν αυτό θεωρήθηκε, με τα μέτρα της συγκυρίας, επιτυχία. Η ΝΔ ψάχνει να δει πού πήγαν 500.000 ψηφοφόροι της. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλαφονάρει και μετράει κι αυτός μικροαπώλειες σε σχέση με το 2012. Το Ποτάμι άντεξε κι έκανε ζημιά σε όλους - αφού αυτό το εξαράκι από όλους τραβάει. Το Ποτάμι στάθηκε επίσης καλά, παρά τις πολλές και διάφορες επιθέσεις που δέχτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ώς εδώ εντάξει λοιπόν. Ο Θεοδωράκης είναι καλά τοποθετημένος σε μια Ελλάδα και σε μια Ευρώπη όπου με ελάχιστες εξαιρέσεις - λέγε με Ρέντσι - τα μεγάλα κόμματα είναι σε κρίση και οι κοινωνίες έχουν πρόβλημα αντιπροσώπευσης. Γκρίλο ο Σταύρος δεν είναι. Η ματιά του στο πολιτικό σύστημα είναι έκφραση υγιούς απορίας και όχι λαϊκίστικου μηδενισμού. Αρα προχωράμε. Και προχωράμε θα πει - σωστά - μαζευόμαστε, κάνουμε Συνέδριο, ανταλλάσσουμε απόψεις, βλέπουμε πώς θα συνθέσουμε τον χώρο μας. Σύμφωνοι. Το Ποτάμι ταιριάζει στο καλοκαίρι του '14 όπως ίσως οι «Αγανακτισμένοι» στο καλοκαίρι του '11. Το μεγάλο και αριστερόστροφο ρεύμα διαμαρτυρίας έχει πάει στον ΣΥΡΙΖΑ - ενώ η Χρυσή Αυγή αποτυπώνει την ακροδεξιά υποτείνουσα της ελληνικής πολιτικής. Τώρα είναι η ώρα των αστών διανοουμένων - ή μάλλον των νεο-αστών του Διαδικτύου.

Μάλιστα. Παρ' όλα αυτά, η φάση έχει κινδύνους. Γιατί; Διότι το τοπίο είναι γεμάτο από τα κουφάρια μικρών κομμάτων που αποδείχθηκε ότι εξέφραζαν την πολιτική τής στιγμής. Τίποτε παραπάνω. Και η ΔΗΜΑΡ αλλά και οι ΑΝΕΛ είναι, με διαφορετικό τρόπο, τέτοιες περιπτώσεις. Ο,τι παραμένει μειοψηφικό και δεν είναι παγιωμένο όπως, ας πούμε, το ΚΚΕ ξεπερνιέται γρήγορα. Μόνο η μαζικότητα σώζει. Η ελληνική πολιτική, μετά το Μνημόνιο, είναι για τα μικρότερα κόμματα αυτό που οι ξένοι λένε «up or out» - δηλαδή, ελληνιστί, «πάνω ή έξω». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, πήγε πάνω από το 5% στο 16%-17% και μετά στο 26%. Αν Το Ποτάμι δεν βρει δυναμική, τότε μέχρι τις βουλευτικές μπορεί να αποδειχθεί χείμαρρος και να καταλήξει ρυάκι που περνάει μέσα από τα βράχια της δημόσιας ζωής.

Αυτό είναι και το ζητούμενο. Να βγει ο νέος αυτός σχηματισμός από το κάδρο της στιγμιαίας εναλλακτικής διεξόδου για μετριοπαθείς ψηφοφόρους που δεν εκφράζονται από τα άλλα ψηφοδέλτια. Και να γίνει κάτι πιο μόνιμο. Με απλά λόγια, ο Θεοδωράκης πρέπει να βρει μια φλέβα. Μένει να φανεί ποια είναι αυτή και αν υπάρχει. 

Δ Μητρόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ