Η ετερογονία των εκλογών

Ε​​χουμε μια απορία: θα κάνουμε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο εκλογές γι’ αυτό που πρέπει, ή μονίμως για άλλα θα ψηφίζουμε κι άλλο μήνυμα θα προκύπτει;
Το ρωτάμε γιατί πριν από μερικές εβδομάδες αντί να επικεντρωθούμε στη συζήτηση για το ποιοι είναι οι καλύτεροι για να γίνουν δήμαρχοι ή περιφερειάρχες, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Αντί να ψηφίσουμε τα κόμματα που έχουν την καλύτερη πρόταση για την Ευρώπη μάς ζητήθηκε να επιλέξουμε την ανατροπή ή όχι της κυβέρνησης.
Τώρα οι κομματικές ηγεσίες αντί να ψάχνουν για να βρουν ποιος είναι ο καταλληλότερος για να συμβολίσει την εθνική ομοψυχία ψάχνουν 120 ή 180 βουλευτές για να πέσει ή να μην πέσει η κυβέρνηση. Μάλιστα ο ευρωβουλευτής κ. Γ. Κατρούγκαλος το έθεσε με πολύ γλαφυρό τρόπο:
«Ακόμα και τον Θεό τον ίδιο να προτείνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συναινέσει», είπε στον ΣΚΑΪ (1.6.2014). Αντί να απορρίψει τον Θεό ως «overqualified για τη θέση», κάτι που θα ήταν λογικό, τον απέρριψε διότι «πρέπει να σταματήσει η καταστροφική πορεία για τον τόπο». Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι πρέπει πάση θυσία να καταλάβουμε εμείς τους θώκους της εξουσίας.
Η επιδιωκόμενη ετερογονία των διάφορων εκλογικών αναμετρήσεων κάνει μεγαλύτερη ζημιά από το γεγονός ότι καταστρατηγείται το πνεύμα του Συντάγματος, το οποίο ρητώς προβλέπει ότι «οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη» (άρθρο 53). Είναι και το γεγονός ότι η πολιτική συζήτηση ουδόλως ασχολείται με τα προβλήματα του τόπου, αλλά διαρκώς μετρά κουκιά για το πότε πέφτει ή δεν πέφτει μια κυβέρνηση. Επί μήνες μήνες μετρούσαμε πόσους περιφερειάρχες πρέπει να εκλέξει ο κ. Τσίπρας για να πέσει ο κ. Σαμαράς και τώρα μετρούμε πόσους βουλευτές μπορεί να μαζέψει ο κ. Σαμαράς για να μη γίνει τον Μάρτιο πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας. Στο τέλος της ημέρας –ή καλύτερα: στο τέλος των προθεσμιών για τα προαπαιτούμενα– κατεβαίνουν νομοσχέδια 800 σελίδων που περνούν και ψηφίζονται αδιάβαστα κι ασυζήτητα.
Ισως να είχε δίκιο ο Γκρούτσο Μαρξ, που έλεγε ότι «πολιτική είναι η τέχνη να ψάχνεις για λάθος προβλήματα, να τα βρίσκεις παντού, να τα διαγιγνώσκεις εσφαλμένα και να δίνεις λάθος φάρμακα». Ομως αυτή η τετραετής αδημονία για εθνικές εκλογές δείχνει κάτι χειρότερο από τον επαρχιωτισμό του πολιτικού συστήματος. Δείχνει και τα κολλήματα της πρωθυπουργοκεντρικής δημοκρατίας. Πρόωρες εκλογές ήθελε ο κ. Γ. Παπανδρέου το 2009. Εκλογές εδώ και τώρα επέμενε ο κ. Σαμαράς –κι ας βρισκόταν η χώρα με τα δυο πόδια στον τάφο– και το πέτυχε με διπλή προσπάθεια. Εκλογές ζητά κάθε λίγο και λιγάκι ο κ. Τσίπρας και μπροστά σ’ αυτόν τον στόχο θυσιάζονται όλα τ’ άλλα· ακόμη και η επιλογή άξιων στα άλλα πολιτειακά αξιώματα. Μόνο που η Δημοκρατία λειτουργεί σωστά όταν όλες οι πολιτικές θέσεις έχουν κάποιο ρόλο. Η χώρα δεν μπορεί να πάει μπροστά μόνο με τον πρωθυπουργό, ακόμη κι αν αυτός είναι «ο Θεός ο ίδιος». Πρέπει να λειτουργούν καλά και όλα τα υποσυστήματα της πολιτικής, πέραν του Μεγάρου Μαξίμου: πρέπει να έχει αποτελεσματικούς αιρετούς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και όχι κατ’ ανάγκη κομματικούς· επαρκείς ευρωβουλευτές, και όχι κατ’ ανάγκη ποδοσφαιριστές· καλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας κι ας μην είναι «ο Θεός ο ίδιος».
Η επιμονή να ανάγονται τα πάντα στην κατάληψη της πρωθυπουργίας, υπονομεύει στη Δημοκρατία και στο τέλος τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Διότι όταν κάποιος στον δρόμο κάνει όλες τις λάθος επιλογές προκειμένου να βρεθεί στο Μέγαρο Μαξίμου, όταν βρεθεί εκεί δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε ουσιαστικό.
Π Μανδραβέλης-Καθημερινή