Χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής
σκηνής, η ρευστότητα. Τίποτα δεν είναι τελεσίδικο, τίποτα δεν είναι
οριστικό και ανάλογα αλλάζουν και οι τύχες των Ελλήνων πολιτικών. Οχι
μόνο τώρα, αλλά και παλαιότερα. Η ίδρυση και εμφάνιση νέων κομμάτων ήταν
συνεχής, όπως αντίστοιχα συνεχής ήταν και η αποτυχία τους. Χωρίς όμως
αυτό να σημαίνει αναγκαστικά πολιτική εξαφάνιση των αρχηγών τους.
Αντίθετα, η σταδιοδρομία τους στα πολιτικά πράγματα συνεχιζόταν συνήθως
αδιατάρακτη, καθώς πάντα ήταν έτοιμοι για νέες περιπέτειες. Πάμπολλα τα
παραδείγματα στην Ιστορία του 20ού αιώνα. Ελευθέριος Βενιζέλος, Γεώργιος
Παπανδρέου, Ιωάννης Μεταξάς, για να αναφέρουμε τους πιο γνωστούς,
βρέθηκαν επανειλημμένα στα πολιτικά τάρταρα, αλλά τελικά κατάφερναν να
κυβερνήσουν ή να ξανακυβερνήσουν την Ελλάδα.
Θα έλεγε κανείς ότι
οι εποχές τότε ήταν ταραχώδεις και η πολιτική αστάθεια μόνιμη κατάσταση. Ομως περίπου τα ίδια συνέβησαν στη μεταπολίτευση, που διακρινόταν για την πολιτική σταθερότητα, τουλάχιστον ώς την ώρα που ξέσπασε η περιβόητη κρίση. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ίδρυσε το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων που πήρε μόλις δύο έδρες το 1977 και βρέθηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας το 1984 και πρωθυπουργός το 1990. Ο Κωστής Στεφανόπουλος απέτυχε να αναλάβει τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας, ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ) που σύντομα εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, αλλά το 1995 έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία για να κάνει τη δική του ηγετική πορεία με το Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών, που ύστερα από λίγο διάστημα πήγε άπατο, χωρίς ωστόσο αυτό αποτελέσει τροχοπέδη στην πορεία του, αφού τελικά χρίστηκε επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς είχε ανάλογη πορεία. Από την αποτυχία της Πολιτικής Ανοιξης και την ενδεκαετή πολιτική εξορία, έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός. Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, από αρχηγός ενός κόμματος που πάλευε να μπει στη Βουλή εκτοξεύθηκε ξαφνικά σε ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διεκδικεί πια την εξουσία. Δίχως να ξεχνάμε τον Παναγιώτη Καμμένο και τον Νίκο Μιχαλολιάκο που έγιναν παράγοντες της πολιτικής ζωής, από το μηδέν ή σχεδόν από το μηδέν, ασχέτως των αιτίων που καθόρισαν τη διαδρομή τους.
Με αυτή την έννοια, ο Φώτης Κουβέλης έχει τις προδιαγραφές για ένα λαμπρό μέλλον που μπορεί να ολοκληρωθεί με την άνοδό του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Να γίνει δηλαδή αρχηγός του κράτους, μετά την καταβαράθρωση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν θα είναι πολύ εύκολο, τα ρίσκα είναι ορατά, αλλά οι πιθανότητες είναι υπέρ του και τουλάχιστον τούτη τη στιγμή αυτός είναι το «φαβορί», αφού δεν ακούγεται κανένα άλλο όνομα. Στην Ελλάδα μας, ακόμη η αποτυχία τη μία ημέρα δεν αποκλείει την επιτυχία την επομένη, ειδικά στην πολιτική. Οταν μάλιστα τόσο πολλοί στη σημερινή Βουλή αισθάνονται ανασφάλεια στο ενδεχόμενο εκλογών.
Αγ. Στάγκος-Καθημερινή
Θα έλεγε κανείς ότι
οι εποχές τότε ήταν ταραχώδεις και η πολιτική αστάθεια μόνιμη κατάσταση. Ομως περίπου τα ίδια συνέβησαν στη μεταπολίτευση, που διακρινόταν για την πολιτική σταθερότητα, τουλάχιστον ώς την ώρα που ξέσπασε η περιβόητη κρίση. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ίδρυσε το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων που πήρε μόλις δύο έδρες το 1977 και βρέθηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας το 1984 και πρωθυπουργός το 1990. Ο Κωστής Στεφανόπουλος απέτυχε να αναλάβει τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας, ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ) που σύντομα εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, αλλά το 1995 έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία για να κάνει τη δική του ηγετική πορεία με το Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών, που ύστερα από λίγο διάστημα πήγε άπατο, χωρίς ωστόσο αυτό αποτελέσει τροχοπέδη στην πορεία του, αφού τελικά χρίστηκε επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς είχε ανάλογη πορεία. Από την αποτυχία της Πολιτικής Ανοιξης και την ενδεκαετή πολιτική εξορία, έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός. Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, από αρχηγός ενός κόμματος που πάλευε να μπει στη Βουλή εκτοξεύθηκε ξαφνικά σε ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διεκδικεί πια την εξουσία. Δίχως να ξεχνάμε τον Παναγιώτη Καμμένο και τον Νίκο Μιχαλολιάκο που έγιναν παράγοντες της πολιτικής ζωής, από το μηδέν ή σχεδόν από το μηδέν, ασχέτως των αιτίων που καθόρισαν τη διαδρομή τους.
Με αυτή την έννοια, ο Φώτης Κουβέλης έχει τις προδιαγραφές για ένα λαμπρό μέλλον που μπορεί να ολοκληρωθεί με την άνοδό του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Να γίνει δηλαδή αρχηγός του κράτους, μετά την καταβαράθρωση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν θα είναι πολύ εύκολο, τα ρίσκα είναι ορατά, αλλά οι πιθανότητες είναι υπέρ του και τουλάχιστον τούτη τη στιγμή αυτός είναι το «φαβορί», αφού δεν ακούγεται κανένα άλλο όνομα. Στην Ελλάδα μας, ακόμη η αποτυχία τη μία ημέρα δεν αποκλείει την επιτυχία την επομένη, ειδικά στην πολιτική. Οταν μάλιστα τόσο πολλοί στη σημερινή Βουλή αισθάνονται ανασφάλεια στο ενδεχόμενο εκλογών.
Αγ. Στάγκος-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.