Ευτυχισμένο 2009

Σχολιάζοντας την ομιλία του Σαμαρά στη Χαλκιδική, το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ τον ρώτησε:

«Θα καταργήσει τους 462 εφαρμοστικούς μνημονιακούς νόμους, τις 25 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα εκατοντάδες Προεδρικά Διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις που υλοποιούν το Μνημόνιο;».

Απορώ με την απορία. Διότι η απάντηση είναι απολύτως αυτονόητη: όχι!..

Και το «όχι!» ισχύει είτε είναι Πρωθυπουργός ο Σαμαράς, είτε ο Τσίπρας, είτε ο ίδιος ο Σούπερμαν.

Η κατάργηση όλων αυτών των νόμων σημαίνει ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει σε όσα ίσχυαν το 2009 και δεν ξέρω κανέναν πολιτικό ή άτομο οιασδήποτε άλλης ειδικότητας που να μπορεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο και τις χώρες.

Ακουσα τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ να λέει:

«Κοιτάζουμε τον λαό στα μάτια και δεσμευόμαστε να ακυρώσουμε αμέσως τις μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες».

Δηλαδή οι μισθοί, οι συντάξεις και οι κοινωνικές δαπάνες θα επιστρέψουν (και μάλιστα «αμέσως»...) στα επίπεδα του 2009.

Πράγμα που σημαίνει πως με πρωθυπουργό τον Τσίπρα η χώρα θα πλουτίσει «αμέσως» κατά 25% - όσα έχασε από το 2009 έως σήμερα...

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Ελπίζω να ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν ξέρει γιατί δεν λέει το μυστικό από τώρα και πρέπει να περιμένουμε τις εκλογές για να γίνουμε όλοι πλουσιότεροι (κατά μέσο όρο) 25%;

Πήρα δύο παραδείγματα για να εκφράσω μια απορία.

Για ποιον λόγο η αξιωματική αντιπολίτευση επενδύει όχι στην ανόρθωση του τόπου αλλά στην παλινόρθωση ενός προηγούμενου καθεστώτος;

Για ποιον λόγο συμπεριφερόμαστε σαν να μη συνέβη τίποτα και όλα θα λυθούν αρκεί με κάποιον μαγικό τρόπο να γυρίσουμε εκεί όπου βρισκόμασταν;

Φοβάμαι ότι σε αυτήν την απορία δεν υπάρχει απάντηση.

Διότι εξ όσων γνωρίζω η Αριστερά έκανε πάντα κριτική (συχνά σωστή...) σε όσα συνέβαιναν «πριν». Και η κριτική αυτή σε κάποια πράγματα δικαιώθηκε.

Θα μπορούσα λοιπόν να καταλάβω αν το ΠΑΣΟΚ ονειρεύεται να επιστρέψει η Ελλάδα στην εποχή της παντοδυναμίας του - που δεν το κάνει...

Θα μπορούσα επίσης να φανταστώ τη Δεξιά σε αναζήτηση «των παλιών καλών ημερών» - που ούτε αυτή το κάνει...

Αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί έρχεται η Αριστερά να κηρύξει το «πίσω ολοταχώς!» σε ένα «πίσω!» το οποίο μπορεί να νοσταλγεί ο λαός όπως νοσταλγεί και τα φοιτητικά του χρόνια αλλά δεν δικαιούται να νοσταλγεί μια σοβαρή και προοδευτική πολιτική παράταξη.

Διότι αν αυτό είναι το ζητούμενο, τότε πού βρίσκεται «το προοδευτικό πρόσημο» και η «εναλλακτική διακυβέρνηση» που θέλει και η Ρεπούση;

Γ Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ