Τσάι και συμπάθεια στο Βερολίνο

 Το ραντεβού Μέρκελ - Σαμαρά: Στραβά αρμενίζουμε ή στραβός είναι ο γιαλός;
Η συνάντηση Μέρκελ - Σαμαρά έχει δύο επίπεδα ανάγνωσης: Τις εντυπώσεις και την ουσία. Εις ό,τι αφορά τις εντυπώσεις δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπήρξε επιτυχής. Η συνήθως φειδωλή σε επαίνους Γερμανίδα καγκελάριος δεν δίστασε να εκφρασθεί με ιδιαίτερα θετικά λόγια για την πορεία του ελληνικού προβλήματος.

Ουδέν προέκυψε επί της ουσίας, ποιά δηλαδή θα είναι η στάση της Γερμανίας στην επόμενη φάση του ελληνικού προβλήματος.

Και ο Έλληνας πρωθυπουργός επιτυχέστατα παρουσίασε τη σημερινή κατάσταση, όπως βεβαίως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Αυτή ήταν η εικόνα στη
συνέντευξη των δύο ηγετών αλλά φυσικά ουδείς γνωρίζει τι διημείφθη στις κατ΄ ιδίαν συνομιλίες πίσω από τις κάμερες.
Με κερδισμένες τις εντυπώσεις ας δούμε και την ουσία. Εδώ τα συμπεράσματα δεν είναι ίδια. Πέρα από τα καλά και ευγενικά λόγια της κ. Μέρκελ, ουδέν προέκυψε επί της ουσίας, ποιά δηλαδή θα είναι η στάση της Γερμανίας στην επόμενη φάση του ελληνικού προβλήματος. Ο κ. Σαμαράς επιχείρησε να ανοίξει τη συζήτηση και προς αυτή τη κατεύθυνση. Αλλά ήταν φανερό ότι μιλούσε σε ώτα μη ακουόντων. Έτσι τα κεντρικά προβλήματα και τα κεντρικά ερωτήματα της ελληνικής κρίσης έμειναν αναπάντητα. Και από τον Έλληνα πρωθυπουργό και από τη Γερμανίδα καγκελάριο.

Αναπάντητο έμεινε το ερώτημα πώς θα βγει η Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας.

• Αναπάντητο έμεινε το ερώτημα πώς θα βγει η Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας. Οι δε σχετικές προβλέψεις του κ. Σαμαρά σχετική μόνο αξία έχουν καθώς ανάλογες εικασίες έχουν κατ’ επανάληψη διατυπωθεί και διαψευσθεί στο παρελθόν.
• Αναπάντητο έμεινε το ερώτημα πώς μπορεί να εξυπηρετηθεί ένα μη βιώσιμο χρέος 320 δισεκατομμυρίων, όσο και αν πέσουν τα επιτόκια όσο και αν επιμηκυνθεί ο χρόνος της αποπληρωμής του.
• Αναπάντητο έμεινε το ερώτημα τι θα γίνει με την ανθρωπιστική κρίση, που μαστίζει σήμερα την Ελλάδα, τη διάλυση των κοινωνικών υποδομών, τη κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, τις 250.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που έκλεισαν.
• Αναπάντητο έμεινε το ερώτημα που οδηγεί η υπερφορολόγηση φυσικών και νομικών προσώπων καθώς και της ακίνητης περιουσίας, που καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας και μόνο πραγματικό αποτέλεσμα έχει– παρά τις λογιστικές αλχημείες- τη μείωση των δημοσίων εσόδων, καθώς οι περισσότεροι – υπολογίζεται το 55% των φορολογουμένων - απλώς δεν πληρώνουν.
• Και αναπάντητο έμεινε το ερώτημα γιατί και πώς συνεχώς διαψεύδονται όλες οι προβλέψεις για την πορεία της ελληνικής κρίσης, που διατυπώνονται από επίσημους και ημιεπίσημους, Έλληνες και ξένους, αρμόδιους και αναρμόδιους, χωρίς κανείς να τους ζητά το λόγο για τις άδικες και ανώφελες θυσίες, στις οποίες υποβάλουν τον ελληνικό λαό.

«Δεν αρκεί πλέον να ζητούνται συγγνώμες. Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τα τραγικά αυτά λάθη, για το δράμα αυτό, κάποιος πρέπει να κριθεί υπαίτιος και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες».

Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο Μάρτιν Σουλτς έχει δηλώσει για τα ελληνικά μνημόνια, ως πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου,: «Δεν αρκεί πλέον να ζητούνται συγγνώμες. Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τα τραγικά αυτά λάθη, για το δράμα αυτό, κάποιος πρέπει να κριθεί υπαίτιος και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες».
Ας θυμηθούμε ότι ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ έχει δηλώσει για την ελληνική κρίση: «Οι Ευρωπαίοι δεν αντελήφθησαν εγκαίρως τα προβλήματα της ελληνικής περίπτωσης. Ακούγαμε γκουρού, θεσμικούς και μή, και χαράξαμε εν μέρει εσφαλμένη πολιτική.»
Ας θυμηθούμε την ίδια τη σκληρή αυτοκριτική ενός εκ των πρωταγωνιστών του δράματος, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στη περυσινή του έκθεση, που επισημαίνει «λάθη και προχειρότητες στις διαπραγματεύσεις, παραγνώριση της ύφεσης και των επιπτώσεών της στην οικονομία, αδράνεια όταν έγινε η εκροή των καταθέσεων, πλήγματα από τη δεύτερη αναθεώρηση στο έλλειμμα του 2009, αγκυλώσεις στο πρόγραμμα, που οδήγησαν σε σπιράλ ύφεσης αλλά και λάθος έμφαση του αρχικού μνημονίου σε αυξήσεις φόρων, καθώς θα έπρεπε να μειωθούν οι δαπάνες, να επιταχυνθούν οι αποκρατικοποιήσεις και να διεξαχθεί μάχη κατά της φοροδιαφυγής».

Υπό το φως αυτών των δεδομένων μικρή έως ανύπαρκτη σημασία έχουν επί της ουσίας τα «καλά λόγια» της κ. Μέρκελ στη συνάντησή της με τον κ. Σαμαρά.

Μας συγχωρείτε λάθος λοιπόν. Ένα λάθος, που διέπραξε κυρίως ο ακραίος γερμανικός προτεσταντικός νεοφιλελευθερισμός της κ. Μέρκελ, του κ. Σόϊμπλε και των παρατρεχάμενων τους και που πληρώνουν σήμερα λαοί της Ευρώπης. Ακόμη και η Γαλλία, ο δεύτερος έως τώρα πόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόλμησε να δηλώσει ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας Αρνώ Μοντεμπούρ ότι «η Γερμανία έχει πέσει στη παγίδα της λιτότητας, την οποία επιβάλλει σε όλη την Ευρώπη» και ότι « οι πολιτικές μείωσης των ελλειμμάτων είναι ένας οικονομικός παραλογισμός, καθώς, αφού καταπνίγουν την ανάπτυξη, δεν επιτυγχάνουν τους ίδιους τους στόχους τους εξ αιτίας της μείωσης της δραστηριότητας» και αυτομάτως προκάλεσε την παραίτηση της Γαλλικής κυβέρνησης και τον προσωπικό του εξοστρακισμό.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων μικρή έως ανύπαρκτη σημασία έχουν επί της ουσίας τα «καλά λόγια» της κ. Μέρκελ στη συνάντησή της με τον κ. Σαμαρά. Και κεντρικό παραμένει το ερώτημα αν στραβά αρμενίζουμε ή στραβός είναι ο γιαλός. Χωρίς μάλιστα να αποκλείεται να συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα.
Π Λουκάκος- http://www.thetoc.gr