Ένας βλάκας μπορεί να είναι πιο επικίνδυνος κι από δολοφόνο. Κατ'αρχάς επειδή ψηφίζει.

Ο δολοφόνος ειδικά ο μπαγλαρισμένος, έκανε το φονικό του, μπήκε στην μπουζού αν τον πιάσανε, τέλος το θέμα. Απλά ένας δύο δεκαδύο νεκροί και κάποιοι συγγενείς που κλαίνε. Ο βλάκας που είναι στην απ’ έξω, διατηρεί τα πολιτικά του δικαιώματα και χειρότερο από όλα μπορεί να ψηφίσει. Δηλαδή να δολοφονήσει με την επιλογή της βλακείας του, όλους μας.
Ο δολοφόνος και γενικότερα ο κακός, εκτός κι αν είναι μεγάλο ταλέντο στο να μασκάρει το ταλέντο του, αργά, γρήγορα τον ψυλλιάζεσαι και παίρνεις τα μέτρα σου. Ο βλάκας, τον έχεις προβατάκι του Θεού λόγω βλακείας. Την ώρα που όταν ανοίξει το στόμα του μπορεί να κλείσει σπιτικό. Όταν γεννήσει θα κάνει ότι μπορεί για να
γίνει και το παιδί του βλάκας. Κι από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη είναι ικανός να το αλλάξει από ΣΥΡΙΖΑ σε Χρυσή Αυγή.
Ο βλάκας έχει δύναμη κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό πάνω του. Διαμορφώνει με τις επιλογές του το τι κυριαρχεί στoν πολιτισμό, την τηλεόραση, το σινεμα κλπ. Και το χειρότερο από όλα, έχει την ψευδαίσθηση ότι διαθέτει άποψη. Την οποία και εκφράζει σαν προεκλογικό λόγο βλαχοδήμαρχου. Ο δολοφόνος μια άποψη έχει και αντικειμενικά είναι πιο καθαρή και τίμια. Απλά και μόνο να σκοτώσει.
Ο δολοφόνος έχει ένα σημαντικό προνόμιο. Δεν διαθέτει ηθική. Ο βλάκας είναι πεπεισμένος ότι διαθέτει. Στην ουσία έχει μεταφράσει σε ηθική τη βλακεία του. Κάτι ψιλά που του μάθανε στα θρησκευτικά στο δημοτικό, μερικές μαλακίες από βιβλία του Λιακόπουλου. Το τι λέει η γειτονιά. Τα τραύματα που του δημιούργησε η μάνα του. Το «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια». Κάτι ποιηματάκια που είναι γραμμένα πίσω από σελίδες ημρολογίων τοίχου. Και τα ηθικά διδάγματα της αγαπημένης του σαπουνόπερας.
Τα οποία στην προσωπική του ζωή τα εκφράζει όπως τον συμφέρει. Ου κλέψεις ου μοιχεύσεις, αλλά η πουτάνα κάργα στο βδομαδιάτικο οικονομικό προϋπολογισμό. Η δικαιολογία εδώ είναι «δεν μπορώ να κάνω με τη γυναίκα μου αυτά που κάνω με τις βρωμιάρες». Γιατί για τον βλάκα όποιος δεν του μοιάζει, είναι βρωμιάρης. Gay, πουτάνα, πακιστανός. Κι από κλεψιά, μια χαρά, νοιώθει πως κάνει αντίσταση όταν δεν πληρώνει το ΙΚΑ των υπαλλήλων του.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την πραγματικότητά του και είναι η αφετηρία των επιλογών του που επηρεάζουν όλους μας. Ο δολοφόνος δεν έχει ηθική. Για την ακρίβεια μάλλον έχει, με την έννοια του ότι έχει πολύ πιο αυστηρούς κώδικες συμπεριφοράς που τους τηρεί ευλαβικά από την ψευτοηθική του βλάκα. Γιατί ο δολοφόνος σκοτώνει συνειδητά, ο βλάκας ασυνείδητα. Ο δολοφόνος δεν πιστεύει σε τίποτα, ο βλάκας πιστεύει ότι πιστεύει για να έχει αδιάβροχο πάνω στη μαλακία του.
Ο δολοφόνος δεν αναζητά άλλοθι. Ο βλάκας το ζητιανέυει μπορώ να σου πω, και κυρίως το ψάχνει ρουφιανεύοντας άλλους. Που δεν μοιράζονται τη βλακεία του και τις ανησυχίες του για τις προφητείες του Καζαμία. Το κυριότερο, ο δολοφόνος δεν έχει εξουσία και η δουλειά του είναι καθαρή ως προς τον προσδιορισμό της. Ο βλάκας έχει και όταν την παραέχει μεταμορφώνεται σε μεγιστάνα με μοκασίνια τσαρούχια.
Ο δολοφόνος δεν είναι ρατσιστής, σκοτώνει αδιακρίτως με ίσους όρους. Ο βλάκας είναι. Γιατί σκοτώνει αυτούς που διαφέρουν από αυτόν με όποιον τρόπο μπορεί να τους εξοντώσει για να μη φανεί η διαφορά. Επαγγελματικά, ηθικά, κι ότι άλλο. Ο δολοφόνος αδιαφορεί για το βλάκα. Ο βλάκας ζηλεύει το δολοφόνο γιατί ξέρει ότι μπορεί να γίνει ήρωας σε νουάρ ταινία ή πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα που είναι και το όνειρό του. Γι αυτό και ψάχνει να βρει δολοφόνους παντού γύρω του. Την ώρα που στην ουσία αυτός τους έχει δημιουργήσει.
Μου λέει η Αλεξάντρα από δίπλα, «επηρμένο το κείμενο, πως εσύ ξέρεις ότι δεν είσαι βλάκας;» Να απαντήσω. Δεν το ξέρω. Ξέρω όμως επίσης ότι δολοφόνος δεν είμαι. Αλλά θύμα πολλαπλών και διάφορων τύπων απόπειρας δολοφονίας από βλάκες, έχω πέσει πολλές φορές.
Τ. Θεοδωρόπουλος- http://provocateur.gr/