Ο μύλος της κινδυνολογίας

Σ​​ύμφωνοι! Ηταν κορυφαία η κινδυνολογία σχετικά με τη φύλαξη των πανεπιστημιακών χώρων με τίτλο «Η πολλή ασφάλεια στα πανεπιστήμια σκοτώνει». Σύμφωνα με την «Αυγή» (22.10.2014), με τα μέτρα ασφαλείας στην πρυτανεία προβάλλεται «το αμερικάνικο πρότυπο ασφαλείας των πανεπιστημίων που έχει φτιαχτεί σε μια χώρα ... [όπου] γίνονται πραγματικά λουτρά αίματος σε σχολεία και πανεπιστήμια από ψυχοπαθείς οπλοφόρους».
Τι σχέση έχουν οι σεκιουριτάδες στα γραφεία διοίκησης των ΑΕΙ με τα λουτρά αίματος σε σχολεία των ΗΠΑ; Ο καλός μύλος της κινδυνολογίας όλα τα αλέθει. Να θυμηθούμε πόσους κινδύνους για την εθνική ασφάλεια διατυμπάνιζαν κάποιοι σχετικά με την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών; Θα ξεχάσουμε όσα γράφονταν για την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, ότι δηλαδή θα έπεφταν τα αεροπλάνα σαν μύγες επειδή δεν
θα υπήρχε «εθνικός αερομεταφορέας»; Τι λεγόταν για την παραχώρηση του προβλήτα στην Cosco; Διαβάζαμε ότι θα εφαρμοστεί καθεστώς δουλεμπορίας («με μισθούς Κίνας») στους προβλήτες οι οποίοι θα περιβάλλονται από αγκαθωτά σύρματα, προφανώς για να μη δραπετεύουν οι «δούλοι εργάτες». Ακούγαμε για μαζικές «εισαγωγές» Κινέζων εργατών ώστε να πέσουν τα ελληνικά μεροκάματα. Μέχρι και για δημιουργία έδρας της Καμόρα στον Πειραιά διαβάζαμε, επειδή σε κάποιο ιταλικό μυθιστόρημα αναφερόταν ότι υπήρχε στο λιμάνι της Νάπολης. Να θυμηθούμε πόσα γράφονταν για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που θα άφηνε φιμωμένους φοιτητές και καθηγητές, για την οικολογική καταστροφή που θα επέφερε η Αττική Οδός κ.λπ.;
Από την εποχή που κάποιοι κινδυνολογούσαν για το πόσο κακό θα κάνει στον... ψυχισμό των εφήβων η κατάργηση των γυμνασίων «Αρρένων-Θηλέων», το καθήκον των συντηρητικών είναι να διογκώνουν τους κινδύνους για το μέλλον, τόσο πολύ, ώστε να σαπίζει ανενόχλητα το παρόν. Κι αυτό είναι το πρόβλημα ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς σήμερα: «Χρειάστηκαν είκοσι χρόνια για να καταλήξει από ριζοσπαστική σε συντηρητική, χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα», που θα ’λεγε και ο Ρόμπερτ Αντον Γουίλσον. Εκεί ίσως βρίσκεται και η μεγάλη της ήττα και το βασικό πρόβλημα της χώρας. Οταν η Αριστερά ενός τόπου καταφεύγει στον συντηρητισμό για να διατηρήσει την κατεστημένη τάξη, αυτός ο τόπος δεν μπορεί να πάει μακριά. Θα περίμενε κανείς από αυτούς που θεωρούν εαυτούς «προοδευτικούς» να βλέπουν τα αδιέξοδα και να προτείνουν νέες λύσεις· όχι συντήρησης, αλλά αλλαγής τους. Φευ! Ούτε την κινδυνολογία της δεν μπορεί να αλλάξει...
Π Μανδραβέλης-Καθημερινή